akrep sokması

• maruz kalındıysa şayet, hiç unutulmayacak kötü anılar arasında yer alır.
  
  bundan beş sene öncesi... piknik yapmak üzere sözleştiğimiz arkadaşlarla bir arabaya doluşup yola çıkıyoruz. yiyip içeceğimiz yer müstakil bir ev ve büyük bir bahçeden oluşuyor. eğlencenin sonlarında ayakta şarkılar söyleyip, amatör taklitler yapma evresini aştıktan sonra, yorulduğumu hissedip yere oturmaya karar veriyorum. elimi koyar koymaz diken benzeri bir acı hissediyorum parmağımda ve can havliyle ayağa kalkıp baktığımda, bana bunu yapanın bir akrep olduğunu farkediyorum.
  
  durumun farkına varan arkadaşlarım panikliyorlar; bir tanesi ayağındaki pabucu çıkarıp, seri darbeler indiriyor hain akrebe. öldüğüne kanaat getirdikten sonra da: "intikamını aldım" diye bağırıyor. korkuyorum, hem de çok korkuyorum... parmağımın ucunda uyuşma ve yanma var. arabaya bindiriyorlar beni ve sakin olmamı salık veriyorlar. bulunduğumuz yer bir kasaba ve bulabileceğimiz en iyi şey bir dispanser. oysa günlerden pazar, hemen her yer kapalı ve gördüğümüz ilk dispanser de maalesef öyle. parmağımdaki acı gitgide koluma yayılıyor, öleceğim zannına kapılmaktan kendimi alamıyorum.
  
  epey bir yol kat ettikten sonra, nihayet açık bir sağlık merkezi buluyoruz; artık terden sırılsıklam olmuş vaziyetteyim. hemşireye derdimi anlatıyoruz heyecanla, o kadar alışık ki bu türden vakalara, adeta "biraz öksürüyorum" demişim gibi davranıyor. neden sonra benim gibi iki kişinin daha orada bulunduğunun ayırdına varıyorum. sıra bana geldiğinde panzehir iğnesini vuruyor hemşire ve "geçmiş olsun" dileğini ihmal etmeden bizi yolcu ediyor.
  
  arkadaşımın evinde istirahate çekiliyorum artık ölmeyeceğimin güvencesiyle. yaklaşık bir altı saat sonra iğnenin etkisi geçiyor ve sabaha kadar kıvranıyorum. üç gün sürecek bir acının henüz en başında olduğumdan haberdar değilim. üçüncü günün gecesi, doktora gitmeye karar vererek uyuyorum. sabah uyandığımda ise ağrı ve yanmanın bittiğine hayretle tanık oluyorum.
  
  sonrasında öğrendiğime göre, artık akrep soksa da bir şey olmazmış bana. düşüncesi dahi kötü ama, bir tanesi yetti de arttı bile çünkü...