in a moment

• "size bir klip izleteceğim, bugüne kadar izlettiğim herkes farklı yorumladı. merak ediyorum, siz nasıl yorumlayacaksınız." diye önüme çıkarılan stereophonics şarkısı ve klibi. şahsi analizimi buraya bırakıyorum. belki birilerini de gaza getiririm de kendi bakış açısıyla klibi yorumlamak ister.
  
  isa'nın yeniden doğuş/dirilme alegorisinin, insan psikolojisi bağlamında anlatıldığı bir klip olmuş bence. ana karakterin tüm klip boyunca boynunda taşıdığı kolyedeki haç sembolü, karakterin uzun saçlı ve ince bir yapıda olması, cebinde ekmek ve şarap (isa'nın son yemeği) taşıması, kendi amacı için yandaş/havari bulmaya çalışması bize bu karakterle isa arasında doğrudan bir bağlantı kurdurabiliyor.
  
  geçmişinden gelen ve kendini suçladığı günahlarından, pişmanlıklarından kurtulma arzusuyla intihar etmeye yönelmesinden, karakterin yoğun bir depresyonda olduğu sonucunu çıkarabiliriz. kendini gömdürmesi, bir nevi isa'nın canlı canlı çarmıha gerilmesini anımsatıyor. karakterin gömüldükten sonra ölüme bir adım kala, ölümle gerçekten yüzleştikten sonra pişman olması ve çıkmak istemesi, son anda gelen hayata tutunma hissi, klibin dönüm noktası.
  
  onu gömen kişiden, kendisini çıkarmasını isterken evsizin bunu yapmaması (bkz: judas'ın isa'ya ihaneti) karakterin hayata tutunmak için kendisinin çabalamasına neden oluyor. isa'nın judas'ın ihaneti sayesinde en büyük mucizesini (dirilme) gerçekleştirebilmesi gibi, karakterimiz de evsizin onun yanına koyduğu kürek sayesinde, kendi dirilmesini gerçekleştirebiliyor.
  
  ölümüne neden olacak aracın aynı zamanda, hayatta kalmasını sağlayacak bir araç da olması, eşyanın tabiatına tatlı bir gönderme. benzer bir durumu, karakterin ölümüne neden olabilecek dalgaların (boğuştuğu depresyon), onu bir nevi vaftiz ederek, günahlarından arındırma işlevi görmesinde de rastlıyoruz. aynı şekilde, ölümden kurtulduktan sonra son yemeğin (ekmek ve şarap), ilk yemek haline gelmesi de son sandığımız durumların aslında başlangıç da olabileceğini gösteren başka bir ikili okuma. karakterimizi, klibin sonunda, günahlarıyla ve pişmanlıklarıyla geldiği o sahilde arınmış olarak, hayata yeniden başlamaya hazır ve rahatlamış bir şekilde bırakıyoruz.