nefes kokusu

• özellikle birisi ile uyuyorsam nefes alıp verişimi senkron ederek mümkün mertebe karşımdaki insanın verdiği nefesi almamaya özen gösteririm. yıllardır neden böyle bir huyum var bilemiyorum. fakat şeşkaza o nefes burnumdan girerse koksun kokmasın mühim değil vücudumda sinirli bir kasılma dolaşıyor.
  bu arada nefesi kokuyor diye üniversitede çok sevecen bir arkadaşım ile irtibatı kesmiştim.
  dün gece ufaklığı uyutmak bana düştü. yanına uzanıp ölü taklidi yapıyorsun ve o tüm şirinliği ile buna engel olmaya çalışıyor. gözlerini aç diyemediği için baaaaakkk diye bağırıyor. olur ya gülersen heyecanlanıp tüm uykusu kaçıyor. gülmemek büyük meziyet çünkü ıh ıh kayseri demeye başladı bir anda yatakta oturup. eli çok kuvvetli anlayacağınız.
  
  1 saatlik bir maratonun ardından burnumu burnuna dayadı avuçlarını göğsüme dayayıp uyuyakaldı. öyle iyi hissettim ki bunları yazarken daha iyi hissediyorum. salak bir gülümseme ile yüzünü inceleyip, terlemiş alnına yapışan saçlarını parmaklarımla nazikçe yüzünden uzaklaştırırken, o muazzam nefesini içime çekmeye başladım. bu sefer asenkron bir şekilde o nefes verdikçe verdiği nefes ile dolduruyordum ciğerlerimi.
  
  ufacık bir insan nefesinin beni bu kadar mutlu etmesi normal mi? öyle güzeldi ki. iyi ki varsın miniğim.