little men

• dardenne kardeşlerin yönetimi altında icra edilmiş gibi duran bir film. bendeniz, naçizane, tıpatıp benzettim dardenne kardeşlerin stiline, içerik ve biçimsel olarak. peki nitelik olarak benziyor mu? benzemez olur mu. nitelik olarak, hemen hemen aynısı. ahlaki birtakım ikilemler, sakinliğin dayanılmaz hafifliği, minimalliğin, ulan çok düz film bu, çok sıkıcı, hiçbir şey olmadan bitti valla söylemi ile düz değil o, sakin, sen çok yanlış gelmişsin savunması arasındaki şahane dengesi, hepsi bu filmde mevcut. böyle bir zincirlemeye denk geldiğimde, mevcut filmin hastası oluyorum afedersin. mühim olan, içine bir vuruculuk yerleştirmeden, büyük konuşmalar koymadan, karakterlere sert tepkiler verdirip bu türden bir oyunculuk üretmeden, güzel bir film çekebilmek değil mi allasen? işte o zaman ben buna yetenek derim. sanat da derim ama entel kaçar şindi. ayıp olur.
  
  bir öneri olarak, şunu demek isterim; bu filmi, çok büyük bir sanatçının, çocukluğunda başından geçen beş altı aylık bir olay olarak görür ise izleyici, filmden alacağı tat muhakkak ki artacaktır. filme bunu izleyeceği düşüncesiyle başlar ise, dengeler biraz daha yerine oturacaktır. film onu anlatmıyor. ama izleyici için iyi bir beklenti türü olacaktır.
  
  jake epey iyi oynuyor, onu da paragrafımıza not düşelim. jake gayet iyi yazılmış, o cepte, fakat üstüne üstlük bir de o yazılanı iyi oynuyor. 30+ bir kişinin konuşma ve davranış ciddiyetini, çocukluğuna, gene düşünce değil, yetenek gerektirecek bir denge ile yansıtmış. öyle ki, artise bak, yaşın kaç başın kaç böyle havalara giriyorsun demiyorsunuz, 30+ söylemlerini dinleyip davranışlarını izlerken, jake'in çocuk olduğunu kafanızda aynı potada eritiyorsunuz. baba oyun oynuyum mu derken bile o ciddiyet mevcut bu çocukta.
  
  psikolog anne, oyuncu baba, ressam evlat ve nihayetinde üç evet ile uğurlanması makbul olan bu filmi, özellikle dardenne kardeşlerin sinemasını seven kişilere önermemenin, karpuz peynir seven birine simit karper önermemekten hiçbir farkı yok.