düriye

• ilkokul anılarından ve fotoğraflarından göze çarpan siyah önlüklü, sınıfın en uzun kızı.
  
  şarkının en popüler zamanlarına, çocukluğunun belki de en zor ve güçsüz zamanlarının denk gelmesi yüzünden başı pek çok ağrıyandı aynı zamanda. nasıl ağrımasındı; her tenefüs peşinde "düt düt düt düriyeeee" diye gezen bir sürü tip, tipitip. "çocuklar bazen çok acımasız olabiliyorlar."
  
  sonra düriye'nin annesi vefat etti ansızın. bu, 8-9 yaşlarındaki insanların hayatları boyunca karşılaşacakları, duyacakları ölümlerin belki de ilkiydi. hem de annenin ölmesi...o zamanlar akla hiç ama hiç getirilmemiş olandı, ölüm herhangi bir canlı için bile akıllarından olabildiğince uzakken.
  o günden sonra bir daha sınıfta kimse barış manço'nun şarkısını ağzına almadı. düriye gıcıklık edip defterlerinin kenarını yırttığı zamanlarda dahi. "çocuklar bazen en insan olabiliyorlar."