nosokomefobi

• 2018 yazında yattığım işkence dolu psikiyatri klinikleri sağ olsun, yaklaşık 3-4 yıldır nosokomefobiğim. iki sokak ötemizde ambulans istasyonu var, özellikle de pandemi^* başladığından beri her gün en az bir kez ambulans sireni duyar, odama kapanırım, kulaklığımı takıp dayanabileceğim kadar yüksek sesli müzikle her şeyin geçmesini beklerim.
  
  birkaç dk önce odamda yine müzik dinleyip çizim yaparken yüksek desibelde ambulans sireni sesi duydum ve ödüm koptu, dakikalarca sürdü, sonra kesildi. panik atak eşiğindeki ben pencereden dışarı baktım. meğer komşu çocuğunun biri siren taklidi yapıyormuş.
  sonra yine siren sesleri başladı. sırf çocuk sussun diye pencereden dışarı kafamı çıkarıp "evde çocuk uyuyor lan, kes sesini!" diye bağırdım (yalan söylemek zorunda kaldım, evet). sonra bir daha ses çıkarmadı ama eğer bir daha yaparsa bu sefer ailesine şikayet edeceğim. bu ne arkadaş ya?! illa haddinizi bilmek için birilerinin uyuduğunu veya hasta olduğunu falan mı söylemek lazım be empati yoksunu kardeşlerim?! sinirden elim ayağım titriyor resmen. az kaldı, çığlık çığlığa ağlayacağım bu gidişle.