renoir

• film sinematografi olarak sahane, kendinizi canli bir renoir resminde hissetmenizi saglamayi amaclamis ve basarmis. sanki guzel tablolari art arda koyup film yapmislar gibi, cok basarili.
  
  anlatim olaraksa filmde gordugunuz hic bir karakteri tanima sansiniz olmuyor. ornegin renoir'in en kucuk oglu; babasi ile ilgili bir seylere sinirli, cocugun filmde gorundugu ilk sahnedeki agresifligi bile (babasi hayatta oldugu halde ben yetimim demesi gibi) sizde bu konunun derinlesecegi intibasini birakiyor, ama konu derinlesmiyor. sakin anlatimli cok fazla olay icermeyen filmleri cok seven ben bu filmi ummudugum kadar begenemedim. filmden sadece bir gorsellik butunu kaldi aklimda; ne film beni icine alip karakterlerle empati yaptirdi, ne de filmdeki anlatim bir etki birakti...
  
  konu olaraksa ressam pierre-auguste renoir'e geliyorsaniz memnun olacaginizi dusunmuyorum, ayni sekilde yonetmen ogul jean renoir'e geliyorsaniz da beklediginizi bulamazsiniz. film ne anlatiyor deseler model andree'nin renoir'larin hayatlarina girmesi ve onlarda biraktigi etki derdim (- mini spoiler: baba yeni modelinden cok memnun tutkuyla resim yapiyor, oglu ise film yapmaya karar veriyor- ). bu kotu bir konu degil, ama filmin isminin ben de cagristirdigi konu da degil.
  
  artili eksili bir corba biraktim sanirim yukariya, ancak toparlayip genel bir gorus belirtirsem izledigime memnun oldugum bir film oldu bu benim. gorsel olarak o kadar basariliydi ki film bittiginde yatismis hissettim kendimi ve bu hissim filmle ilgili begenmedigim diger seyleri baskilayacak kadar buyuktu benim icin. ayrica, iyisiyle kotusuyle her zaman ilgimi ceken gercek kisilerin hayatlarina iliskin filmleri izlemekten keyif aliyorum, cunku kendimi onlar uzerine dusunurken buluyorum. bu filmde de oyle oldu.