ilber ortaylı'nın gençlere yurtdışı uyarısı

• 41 yaşındayım. genç sayılmadığım için doğrudan konunun muhattabı değilim; ama yine de 2 kelam edebilirim sanırım.
  
  haftaya almanya'ya taşınıyorum. bundan önce 1.5 sene kadar hollanda'da yaşadım ancak işler istediğim gibi gitmeyince, geri dönüp yine yurtdışında iş arayışına geçtim.
  
  olay ülkeyi değiştirmek için çabalamanın çok ötesine geçti artık. 90'lar ve öncesi türkiye'sini değiştirebilirdik belki, çünkü henüz kültürel yozlaşma ve araplaşma bu seviyede değildi.
  
  yıllardır islam kültürü adını kullanarak biatçı, şekilci, menfaat ve güce dayalı, insanın değerinin olmadığı garip bir kültürü dayadılar insanlara.
  
  ayrıca kültürel değişimle mücadele yöntemleri öyle beyaz yakalının harcı işler de değil. ilber hoca ve toplumda saygınlığı, etkisi olan diğer insanlar kazan kaldırıp bununla mücadele etmezse biz ne yapalım? bu öyle seçimle x partisini yollayınca da değişebilecek basit bir durum da değil. maalesef toplumun genleri bozuldu.
  
  şu anda benim için mesele bu değişmiş, dönüşmüş topluma kendini ait hissedememek. bir ülke düşünün ki, belki %90'ında yaşamam imkansız.
  
  bakın ruh halimi en basit örnekle anlatayım : hollanda'dan dönünce burada iş aramaya bile elim gitmedi. orada çalışma hayatında insana verilen değeri gördükten sonra, burada çalışmak tam bir işkence olacaktı. saygısız yöneticiler, yoğun iş başkısı, özel hayata saygısızlık, ayak kaydırma mücadeleleri, yalakalıklar, say say bitmez.
  5 aydır almanya'daki firmamla uzaktan çalışıyorum. 1 kere akşam eposta attım diye ertesi gün yöneticim uyardı:” mesai saatleri dışında lütfen çalışma, eğer mesai saatlerinde işini yetiştiremiyorsan sebeplerini konuşalım.” dedi.
  
  işi geçtim; balkona çıkarsın karşı apartmandan, burada karımız kızımız var deyip sana sopa gösteren bir tipe denk gelirsin; parkta kız arkadaşınla sarmaş dolaş yürürken parktaki bekçilerin seni rahatsız eden bakışlarına denk gelirsin; otobüse binersin herkesin suratında bir mutsuzluk, her an bir kavgaya girilecekmiş gibi bir ruh hali.
  
  evet, burası artık mutsuzların ve başkalarını da mutsuz etmeye çalışanların ülkesi maalesef.
  
  bütün bunlar uzun yıllar süren bir kültürel dönüşümün eseri ve maalesef 90'lara dönmemiz(ki o zamanlar da ülke için karanlık ve antidemokratik günlerdi) bile bana imkansız geliyor.
  benim bireysel özgürlük alanıma bu kadar müdahil olmayı kendine hak gören, birbirine olan saygı ve sevgisini yitirmiş insanları nasıl düzelteyim ey ilber hoca?
  
  kalanlara mutluluklar.