on the turning away

• gonul isterdi ki "susun lan david gilmour solo atiyo carpiliriz" veya "allah belani versin gilmour bu nasil solo mahvoldum" diye bkz'dan ibaret entry gireyim, sonra oturup sukelalari bekleyeyim; hem de cok pis floydian oldugumu belli etmis olurdum oh sahane. lakin bu deli dolu bunye dayanamiyor dostlar, iki kelam etmeden uc dort yorum yapmadan rahatlamayacak.
  
  efendim oyle bir sarkidir ki bu, hani soloyu atsan sarkidan mukemmelliginden zerre kadar kaybetmez. hatta icra senesi 1986 degil 1968 olsa, icracinin adi da pink floyd degil bob dylan olsa, bugun 6,02.10^23 (evet lisede kimyayi cok severdim) defa coverlanmis bir klasik dahi olurdu, hippie'lerin marsi haline gelirdi, oyle diyim ben.
  lakin bu sarkinin ayrica bir de solosu vardir ki, tek notasi bile fazla degildir, tek nota eksigi yoktur, babanin bastigi her nota olabilecek en mukemmel sekilde basilmistir. ulan gilmour sen ne bicim bir adamsin, su youtube denen zimbirtida bile her gun zilyon tane zibidi cikiyo "eehaehae bakiniz nasil solo atiyom" diye gitarda jimnastik yapan ama hepsinin hayatlarinda caldigi butun notalari toplasan senin yaptigin bir bend kadar etkisi yok bunyeye. insan misin allah misin gilmour anlamadim gitti. hayatimi kararttin lan, senin yuzunden basladigim gitardan gene senin yuzunden sogudum, uhuhuhuhuhu hayvansin gilmour...
  
  toparlayacak olursak : solosuyla enistemi duygulandiran super parca.