üsküdar sokaklarında yönünü kaybederek dolanmak

• “üsküdar’ı tartışmak yerinde bir iş değil çünkü üsküdar, bütün bir istanbul’un tamamından farklı, bambaşka bir çizgisi bulunan nadir semtlerden, kişisel mitolojim için de son derece önemlidir.
  
  üsküdar sokakları öyle yapılanmıştır ki, aslında yön duygusunu kaybetmemeye imkan yoktur. yana yatmış ahşap evler, içerisinde halen çocukların bağırtılarının duyulduğu ve bir miktar toprak görünen sokaklar, yağmur yağınca mesela sadece çay içilebilecek, içerisinde çaydan başka bir şey olmayan kıraathaneler, balık pazarı, meydan çeşmesi ve sokak isimleri elbette. sadece sokak isimleri bile böyle bir “yönsüzlük” içerisinde gezmeye değer.
  
  üsküdar’ın birçok sokağının adı tarihi kişilerin adından kaynağını alıyor, yani o sokakta daha önce oturmuş meşhur kişilerden. bir de zaten devasa bir imparatorluğa, ihtişamla başkentlik yapmış olan bir semtin sükunet merkezi olması da cabası. çoğunlukla dinine düşkün ve zengin kişilerin oturduğu bir semt olagelmiştir üsküdar’ın güzide mekanları. nurbanu sultan valide-i atik camii ya da beylerbeyi sarayı; adile sultan kasrı, fethi paşa korusu ve daha bir nice güzel mekan, hep zamanın içinde sıkışıp kalmış ve bugüne intikal etmiş gibiler. ihsan oktay anar romanlarını okuyanların en uğrak yeridir üsküdar, istisnasız. (bkz: suskunlar/@gozupek)
  
  üsküdar’da zaman;
  
  (bkz: çığrından çıkmış zaman/#10850522)
  (bkz: mekandan ve zamandan münezzeh bir yalnızlık/#4038709) ^*
  (bkz: beş şehir/#3739601) ^*
  (bkz: zamanın arkeolojisi)
  (bkz: henri bergson/#4303231) ^*
  (bkz: imge zaman)
  (bkz: kayıp zaman içerisinde geçirilen anin şiirselliği)
  
  evet üsküdar’da zaman stabil olmak yerine, “yüzergezer” durumdadır “mirim”, işte tam da bu yüzden üsküdar’da kaybolmak enfestir, proust’un kurabiyesi, alice’in mantarı ve ibn arabi’nin fenâ’sını işlemek demektir. bolâhenk nuri çıkmazı yukarısından pirimiz “karacaahmet sultan” dergâhına, oradan; çiçekçi’ye ve sonra sağa çark edip “valide-i atik” cenahına gider çünkü:
  
  “şiirimiz mor külhanidir abiler
  
  topağacından aparthanlarda odası bulunamaz
  yarısı silinmiş bir ejderhanın düzüşüm üzre eylemde
  kiralık bir kentin giriş kapılarına kara kireçle
  şairlerin ümüğüne çökerken işaretlenmesinin şiiridir.
  
  ayıptır söylemesi vakitsiz üsküdarlıyız ^* abiler”
  
  ~
  
  ve elbette ki bunun yanında “aşk örgütlenmektir”…