speak memory

• geçmiş bir yasantiyi capcanlı hatırlamak hayatım boyunca bana çok büyük keyif verdi diyen nabokov'un hatıratı, neredeyse patolojik bir yetenek dediği bu özelliğini sonuna kadar kullanmış. sovyet rejimiyle olan kavgasının mülkiyetle uzaktan yakından ilgisi olmadığını söylemiş: "bütün bu seneler boyunca aziz tuttuğum nostalji, kaybedilmiş banknotlar için duyduğum keder değil, içimden taşan kaybedilmiş çocukluk hissidir. ve son olarak derim ki ekoloji içindeki yerimi özlemeye hakkım var." bunu okuyunca solgun ateş'teki yitik ülke zembla'nin yersiz yurtsuz kralı charles kinbote'nin ısrarcılığının neden sevimsiz görünmediğini anladım sanırım; onda hissedilen şey nabokov'un bahsettiği bu keder.
  nurdan gurbilek tanpinar'ın yazma endişesini bir kayba yönelttiğini yazmıştı; metaforik bir anne kaybı, hiç geçmeyen bir oksuzluk hissi idi bahsettiği, nabokov da kayıp çocukluğun peşinde, tanpınar ince görmüş.