end of the night

• the doors'un bu şarkısı yaşamdaki tüm diyalektikler aşkına söylenmiş olsa da hayatın sonunda tıpkı bir rüyadaki gibi hiç görmediğin bir yerin asfaltında oturmuş arkadan blues ve rüzgarın sesleri gelirken ve artık her nasılsa seçim kavramı sana dönüşmüşken "kendine doğru, kendinden içeri" morrison'u ve (bkz: blake)'yi anlamaya biraz daha yakınsındır fakat dikkat etmen gereken alice'nin içine girdiği yaşam yolları hiçbir zaman tek perspektiften oluşmaz aslında, en yakın olduğunu sandığın an uzağın da başlangıcıdır aynı zamanda. biraz hüzün biraz bira geriye bunlar kalır her şey ısınmış ve tadı kaçmıştır. "everybody knows" elbetteki. daima kaçarız bir şekilde de bilinçdışında daima biliriz her zaman ölüm tek gerçektir ve her zaman gecenin sonunda bir seçim yapmak zorunda kalırız, usulca kendi yanaklarından öperken, süzülür dudaklarından "gideceğimiz yerde yola ihtiyacımız yok" yine de gün doğar ve yavuz çetin'den oyuncak dünya çalmaya başlar.