disintegration

• "disintegrationin etkilemedigi adama ne hayat, ne ask, hicbir sey koymaz" diyen biri ciksa "yanlissin kardes" dedirtmeyecek album.
• halıdaki leke, hafızadaki lekedir. insan bir kere boş bir kağıt olarak dünyaya gelir. hayatı boyunca üzerine karalanan şekilleri silmeye cesaret edemez. çünkü boş bir kağıt olmak korkutucudur. çünkü bir şeyleri silmek, kendinden bir parçayı geride bırakmak demektir. insan tüm anıları ve fikirleri ile bir varlık halini kazanır. içinde olduğu dünyaya yabancılaşması ise bu noktada başlar. hayatını saran tüm acı verici duygulardan, boğucu sorumluluklardan kurtulmayı göze alamadığı sürece bir bataklıkta yavaşça batar. çırpınmaya cesaret edemez, çünkü bataklığın dışı o kadar sislidir ki ayak basacağı yerlerin bundan daha kötü olmasından korkar. disintegration her ilişkinin sonundan bahseder. sildiğimiz şekillerin nasıl kağıt üzerinde iz bıraktığını hatırlatır. boğazına kadar bataklığa gömülmüş olan bir adamın cesaret dolu ama ümitsiz sözleridir. hayattan ve insanlardan kopmak, kötü olan iki seçenekten daha iyi olanı seçmektir çünkü. halıdaki lekeyi silmeye çalışmak, insana çaresiz olmadığını hissettirmek dışında bir işe yaramaz. ama ilginçtir ki bu yeterlidir. insan sadece bir süreç içinde bir şeyleri hissetmek ister. hiçbir zaman durup durumun tam analizini yapamaz. sadece dünyaya çok nadiren gelen bir takım şarkılar sayesinde bir tecrübenin sihrini tadar. seslerin dünyası, kelimelerin dünyasını bu nedenle aşar. sesler, ne olduğunu tanımlayamadığımız zamanlarda bile size bir duyguyu anlatırlar. disintegration, konuşulmayacak kadar özel bir hikayedir belki ama olimpos sahillerinde geçmişin hüznünü tek tek denize fırlatmaya çalışan bir çocuğa cesaret vermiştir. kalacak kalem izlerine rağmen bir takım şekilleri silmenin, bataklıktan çıkmaya çalışmak için ilk adım olacağını öğretmiştir. umutsuzluğu kabullenmeyi öğütler bir yandan. çünkü son hep aynıdır. halıdaki leke, hafızadaki lekedir. bunu kabul ederek hayatı yaşamak bir çeşit ikilem ise bile, hayatını üzerine kuracağı daha “gerçek” tutkular bulmasını öğütler insana. geride bırakılmayacak şeyler, ayağınıza takılıp sizi bataklığa geri çekecek sarmaşıklardır. en masum varlıkların bile bazen başka insanların günahını çekmesi gerekebilir. zira herkes bir dışkı döngüsü gibi zehrini birbirine aktarır. herkes günahını bir başkasına yükleyerek, bir başkasını bataklığa iterek kendini dışarı atar belki. ama insanoğlu düzene öyle kuvvetli bir şekilde entegre olmuştur ki, başka bir şekilde dis-entegre olmak mümkün değildir. robert smith’in sesindeki tutku ve acı o kadar çok şey düşündürür ki insana, bu 8 dakikalık şarkı ilk kez kulak zarınızı titreştirdikten sonra sonsuza dek beyninizde yankılanıp durur. beyninizin kuytu köşelerine giderek oradaki bastırılmış rahatsızlığını tahrik eder. şöyle bir durup nasıl bir halta saplandığınızı görmenizi ister. sonunuzdan haberdar eder sizi ve hala şansınız varken sarıldığınız değerleri tek tek denize sallayıp bir daha eskisi gibi olmayacak yıpranmış bir kağıt olarak hayatınıza devam etmenizi söyler. yine de son hep aynıdır; halıdaki leke, hafızanızdaki lekedir.
• dilimize " gözyaşı katalizörü " olarak cevirilebilecek the cure basyapıtı. sair burada ebemize seslenmektedir.
  
  (ara: sair burada)
• southpark'ta ki kyle'a "disintegration is the best album ever" dedirten baş yapıt.....
• her parçalanma bir bütünleşmenin besmelesidir. bütünleşmek parçalanmayı özlemleştirir. parçalanmak tüm zerrelerin ağızlarını şaşırak açarak o yana ve bu yana koşuşturmasıdır. kesinlik bu şarkıda her yönüyle vardır ve yoktur. robert smithvokali herkesin başını göğsünden içeri kıvırabilir, esneksindir ya da değil. farketmez abi.. zerrelerine ayrılmadan da onların sesini duyabilir ve parçalanmaya duyduğun özlemi 8 dakikalığına yaşayabilirsin.
  
  dünya dönmeseydi tek haneli duygular hüküm sürerdi. eğer dünya tersine dönseydi iyi olan şeylere kötü derdi o. kötü iyi olabilir. hala da öyle diyor o.
  
  the cure şahidimiz, disintegration songumuz, robert smith mücahitimizdir.
  fetva.
• robertın konserlerde çalmayı (daha doğrusu söylemeyi) en sevdiği şarkı olma özelliğine de sahiptir, bence dinleyenler için de öyle olmalıdır. (bkz: entreat)
  tartışmasız en iyi live cure şarkısı from the edge of the deep green sea ile birlikte, ki o şarkı da disintegrationdan hemen sonra saydığı sevdiği konser şarkısıdır.
• monarchy'nin dita von teese ile klibini çektiği enfes çalışma. üç öğün dinlenilebilir kıvamda.
  
  http://www.youtube.com/watch?v=jhkzgqkijpg
  
  you and me
  hold our breath and count to three
  ı want so much
  to give you my everything
  
  disintegration
  suffocation
  my life is taken
  annihilation
  
  save my love for you
  ı'm saving my love for you
  ı save my love for you
  ı'm saving my love for you
  
  there's a beating inside of me
  open up we can take it slowly
  let's dissolve our humanity
  you found the beat of my heart my heart beat
  
  oh so free
  give in to you endlessly
  live for your touch
  never have ı died so much
  
  disintegration
  suffocation
  my life is taken
  annihilation
• hakkinda robert smithin:"uzgunum,$arkilar onlar hakkinda konu$amayacagim kadar ki$isel" dedigi album.
• sadece the cure'un en iyi albümü olmakla kalmaz gelmiş geçmiş en iyi albümdür bence.
• sevdiğim şarkıyı çeviririm arkadaş...böyle manyak şarkı mı olur. bu şarkıyı bilhassa parti disko tipi ortamlarda kenara çekilip dinlemeye bayılıyorum, daha bir manayı katlıyor.
  
  ah ihanet öpücüğünü özlüyorum
  kibirin utanmaz öpücüğünü
  yumuşak ve siyah ve kadifemsi
  yanıbaşımda yukarıya gerilmiş
  ve ağız ve gözler ve kalp hepsi kanıyor
  ve koşuyor aç gözlülüğün kalınlaşan akımında
  başlarken yavaş yavaş ihtiyacı
  rahat bırakmanın
  parti kafamı
  
  ah özlüyorum ihanet öpücüğünü
  beslemeden önce ağrıyan öpücüğü
  daha taze ete olan aşkın leş kokusunu
  ve oluşturduğu sesi
  derinden kestiğinde
  bükülmüş dizlerde üstte tutmayı
  hilelere alışkanlığı
  başlarken yavaş yavaş ihtiyacı
  rahat bırakmanın
  parti kafamı
  
  asla sonuna dek kalacağımı söylemedim
  seni bebelerle bırakıyorum ve frekans umuyorum
  gizlilik umuduyla böylesi çığırırken
  kendimi tekrar ve tekrar ve tekrar çığırırken
  seni fotoğraflarla bırakıyorum
  kandırmaca resimleriyle
  halıda izler ve
  dekorda izler
  mutluluğa dair şarkılar rüyalarda mırıldanıyor
  her ikimiz de bildiğimizde
  sonun nasıl olacağını
  
  demek her şey tekrardan ayrılığa geri döndü
  yine adeta camdan yapılmışım gibi ayrılmaya
  yine arkamdan uydurmaya
  yine uyumak korkusuyla nefesimi tutmaya
  yine kafamın ardında tutmaya
  yine kemiğin kalbine derinlemesine kesilmiş
  tekrar ve tekrar ve tekrar
  ve geliyor buraya yeniden
  bir daha ve bir daha ve bir daha
  
  parçalara ayrıldığımı bilirken şimdi
  kalbimi çekip çıkaracağım
  ve her hangi birine besleyeceğim
  anlayış için ağlarken
  timsahlar kalabalığın sevgisi için ağlıyorlar
  ve üç elma herkese
  gökten düşen
  çatının camından
  ağzının çatısından
  gözünün ağzından
  iğnenin gözünden
  benim için cennete yaklaşmak daha kolay
  bir daha yeniden bütün hissetmekten
  
  asla sonuna kadar kalacağımı söylemedim
  biliyordum seni bebelerle ve her şeyle bırakacağımı
  samimiyet deliğinde böylesine çığırmak
  kendimi tekrar tekrar ve tekrar çığırmak.
  seni fotoğraflarla bırakıyorum,
  kandırmaca resimleriyle
  halıda lekeler ve
  hafızada lekeler
  mutluluğa dair şarkılar rüyalarda mırıldanıyor
  her ikimiz de bildiğimizde
  sonun hep nasıl olduğunu
  
  sonun hep nasıl olduğunu...