hesabın var mı? giriş yap

  • hayatimi borclu oldugum dizi. trafik kazasindan sonra 6 aylik komadaydim. tum ailem perisan haldeydi. bir turlu uyanmiyordum. bir gun televizyonu acmislar arka sokaklar varmis. hemen kalkip kapatmisim. kendilerine tesekkur ediyorum...

  • harry'nin filmde olmayıp kitapta olan bence karakteri açısından mükemmel iki sahne var. gerisi spoiler;

    --- spoiler ---

    2 olayda yedinci kitaptadır. birincisi remus lupinle grimmauld meydanında sirius'un eski evinde olan kavga ve ikinci olay ise ravenclaw binasında carrow kardeşlerden prof. mcgonagall'ı kurtarma sahnesidir. ilkinde lupin altın üçlüyü bulur ve maceralarında yardımcı olabileceğini söyler. ron ve hermione bu duruma sevinirken harry çok şaşırır ve tonks hamile değil mi çocuğun ne olucak diye sorar, lupin hafif delirerek çocuğa kurtadamlığını geçirebileceğini söyler. bu durumda harry 'bana ruh emicilerle savaşmayı öğreten adam bir korkakmış' der. lupin sinirlenip harry ye küçük bir büyü yapıp gider. burada ron ve hermione şaşırırken harry ' anneler ve babalar çocuklarını bırakmamalılar' der. kendi travması burada çok güçlü bir şekilde ortaya çıkar. ikinci olayda ise diadem'i ravenclaw ortak salonunda ararken carrow kardeşlerden biri prof. mcgonagall'a sevin devrin geçti diyerek tükürür. bunu sindiremeyen harry pelerinini çıkararak ölüm yiyene cruciatus( işkence ) affedilmez lanetini yapar. sonrada 'bellatrix'in ne demek istediğini anlıyorum, gerçekten kast etmen gerek' der. ( 5. kitaptaki sirius'un ölümünden sonra bellattrix'e yaptığı crucio lanefi işe yaramamış ve bella ' senden affedilmez lanet çıkmaz potter gerçekten kast etmen gerek demişti.) daha sonrasında proffesör'ün teşekkürü ve harry'nin gerçekçi tepkileri bence arada kalmış ama seriye dair güzel estantenelerdir. harry'yi böyle sevdik.
    --- spoiler ---

  • acun'un iki kişi arasında geçen bir oylama için "%50'yi geçen kazanır" buyurduğu yarışma. beklenmedik bir zeka parıltısıydı.

  • bir insanın hayatında yaşayabileceği en büyük acıdır.

    sevgiliniz kollarınızda can verir ama onun için dünyayı yok edebilecek siz onu geri getirmek için hiç bir şey yapamazsınız. yavaş yavaş gözlerinizin önünde eriyişini izlersiniz. bilincinin nasıl yavaş yavaş yok olduğunu görürsünüz. "anne" diye bağırır. "annen geliyor bitanem yolda" dersiniz. ondan aldığınız cevap dünyanızı yıkar "benim annem sensin, benim babam sensin, benim arkadaşım, dostum.. her şeyim sensin. kimseyi istemiyorum."

    duvarlar üstünüze gelir. hemşireleri dakika başı çağırırsınız. saniye saniye olanları anlatırsınız. bişeyler iyi gitmiyordur ama anlamazlar. üstelik uyumanızı isterler. çok yorulduğunuzu söylerler. siz yorulmamışsınızdır. saatler geçer. sevgili yanına çağırır.
    -aşkım ben çok kötüyüm
    -hayatım her şey çok güzel olacak, sabret biraz.
    -aşkım.

    bir anda düşüverir sevgili, suratı mos mor olur. kalbine bakarsınız atmaz, boynuna bakarsınız nabız yok. doktor çağırmak istersiniz beceremezsiniz. ne olduğunu anladığınızda çığlıklarınız sarar tüm hastane binasını. doktorlar yağmaya başlar odaya. çıkmaya çalışırsınız. bir an önce müdahale edilsin istersiniz. tüm doktorlara tek tek çarparsınız. kapının dışında size bakan onlarca meraklı kadın. "dua et" derler. siz "nefes al" diye tekrarlarsınız. kalp cihazının sesleri gelir. beyniniz o kadar darmadağın olmuştur ki anlayamazsınız o sesin ne sesi olduğunu.

    bir hemşire çıkar odadan "yaşıyor mu?" diye sorarsınız. "yaşıyor" diyen hemşireye inanamazsınız ama. biraz sonra kapıdan çıkarırlar sevdiğinizi. oksijen tüpü bir tarafta. solunum makinesine bağlı sevgiliniz çıkar kapıdan.

    evet nefes alıyor. evet o yaşıyor. yoğun bakıma kaldırıyorlar. yarım saatte bir doktorun yanına gidiyorum. nasıl olduğunu soruyorum. "bıçak sırtında" diyor doktor.

    görmeye gidiyorsunuz onu. uyuyor karşınızda bebek gibi. onu yaşatmak için güzel anılar dolduruyorsunuz yoğun bakıma. kızınızdan bahsediyorsunuz, doğmamış kızınızdan.

    çıkartıyorlar sizi. tekrar giriyorsunuz, tekrar çıkıyorsunuz.

    uyanıyor. sizi nasıl sevdiğini anlatıyor. yaşayacağını anlatıyor. iyiye giden 9 gün yaşanıyor. odaya çıkmak istiyor. beni özlediğini söylüyor.

    doktor geliyor bir sabah. çok zor bir gece geçirdi diyor. defalarca yanına gidiyorum. defalarca "gece"yi anlatıyorum. tık yok. hiç bir değişiklik olmuyor. doktor yanına çağırıyor. tek tek yanına giriyoruz.

    çıkan kimse bişey söylemiyor.

    ben giriyorum. sevgilimin üstünü naylon kaplamışlar. nolduğunu anlamıyorum. anlatıyorum. onu nasıl sevdiğimi anlatıyorum. onsuz olamayacağımı anlatıyorum. doktora dönüyorum
    "yaşayacak dimi?" doktor göz yaşları içinde. ne ara duygusallaştı bu kadın böyle. bakıyorum gözlerinin içine, "son dakikaları diyebilirim" diyor. "biraz daha kalayım o zaman", "yalnızca bi kaç dakika"

    şimdi veda konuşması zamanı işte. "işte terkettin beni. hani hep yanımda olacaktın. hani beni hiç yalnız bırakmayacaktın. sen beni çok erken terk ettin ama ben seni asla terk etmiycem. bitanem bunu bana yapamazsın. kalk, bu çok erken." buna benzer bir sürü cümle daha çıkıyor ağzımdan. doktor çıkarıyor. dizlerim tutmuyor. babam destek olmaya çalışıyor. olamıyor.

    şimdi 11 ay geçti. acı zamanla geçmiyor da azalmıyor da. acı hep artıyor. hasret hep büyüyor. anılar yetmiyor o zaman. bu ölümün tek iyi yanı, eğer onu kurtarabilseydim ben ölecektim. o bu acıları yaşayacaktı. ben senin yerine acı çekmeye razıyım sevgilim.
    edit: şimdi 5 buçuk yıl geçti. ama o benden hiç geçmedi. hayat onsuz çok zormuş..
    edit2: aradan 8 yıl geçti. o yaşadıklarım, benden gidişi, hala saniye saniye aklımda. hala aynı anı yaşıyorum her anlattığımda. hala çok seviyorum, hala çok özlüyorum, hala yanıyorum içten içe. zaman bazı şeyleri değiştirecek kadar güçlü değilmiş. şimdi 28 yaşımdayım, onu kaybettiğimde 19'dum. mfö'nin hep yaşın 19 şarkısı onu 19 yaşında kaybettiğim hafta çıkmıştı. ben hala 19 yaşında, sivilceli, sakalları tam olarak çıkmamış o çocuğa aşığım. 28 yaşında olsaydı nasıl görünürdü hiç bilemeyeceğim. şu an başka bi adama da aşığım, onun vasiyetinin ilk maddesini yerine getirmiş oldum. o zaman öğrendim ki, başka birine de aşık olsam hep o sevgiliye aşık kalıcam. 80 yaşıma geldiğimde torunumun yaşında bi adama hala aşık olacağım ve öyle öleceğim.

  • anne ve babamın bana aslında evlatlık olduğumu, gerçek babamın bir kral benim de esasında bir prenses olduğumu söyleyerek beni kandırması sonucu kraliyet soyundan olduğumu düşünürdüm ve bu yalana, ailemin geçici olduğuna inanmıştım. uzun yıllar boyunca aklımda soru işareti kalmıştı. kral babam neden beni aramıyordu? annem ise hep sürdürmüştü bu oyunu. "kral baban soruyor seni ama biz seni çok seviyoruz biraz daha kal istiyoruz sonra gidersin." diyordu. ben de "iyi madem tamam." diyordum. acı gerçeği idrak edince uzun süre kabullenememiş, hep şüphe duymuştum. ufkum ise takla atmıştı. neyse ki artık eminim... yoksa...?

  • konu atv olunca yanında vantilatör çalışıyor, üstten misket atıyor olabileceklerini düşündüğüm video.