hesabın var mı? giriş yap

  • hem slim hem fat versiyonunu kullanmış birisi olarak slim'in fat'e göre daha üstün olduğunu düşünüyorum. kendi gözümden artı ve eksilerini yazayım:

    fat versiyon oled ekran kullanıyor. slim'in lcd ekranına göre daha canlı ve renkleri daha derin gösteriyor. slim'in ekranı ufak bir düzenlemeyle biraz daha canlı oluyor ama oled kadar değil tabii ki. fakat bence fark abartılacak kadar değil. şahsen slim'e geçtikten sonra hiç oled'i aramadım.

    slim versiyonun pil ömrü fat'e göre daha uzun. fat ile ortalama 5 saat, slim ile ortalama 6 saat civarı oyun oynanabiliyor.

    fat versiyonda ps, start ve select butonları çok küçük ve kasanın üzerinde çıkıntıları yok. bu üç tuşa basmak resmen işkence. slim'de bu tuşları çok güzel düzenlemişler. boyutu büyütülmüş ve hafif dışarı doğru çıkarılmış. hem rahat basılıyor hem tuş hissiyatı güzel.

    fat versiyonun kendine özgü bir şarj/veri kablosu var. cihazı sadece o kabloyla bilgisayara bağlayabiliyor ve şarj edebiliyorsunuz. slim kasa ise micro usb kullanıyor. hem kabloya ulaşmak kolay, hem de eğer micro usb girişi olan telefonunuz veya başka bir cihazınız varsa yanınızda ekstra vita şarj kablosu taşımak zorunda değilsiniz.

    fat versiyonun dahili hafızası yok. bu yüzden hafıza kartı takmadan cfw/henkaku kurmak mümkün değil. slim versiyon 1 gb dahili hafıza ile geliyor.

    fat kasanın hoparlörü bayağı başarısız. bir kafede en yüksek seste bile hoparlörü duymak için kulağa yakınlaştırmak gerekiyor. slim'in hoparlörü çok daha iyi.

    bu göreceli fakat fat versiyon alırken ele daha iyi oturur diye düşünmüştüm ama slim kasa ele daha rahat oturuyor ve daha rahat kullanılıyor.

    tabii sonuçta tercih meselesi. bunların tümü oled ekrana tercih edilebilir veya bu artılar herkes için artı olmayabilir veya önemli olmayabilir.

  • kendisinin kel kafasını öptüğümü söylemiş miydim?

    fenerbahçe'den kovulduktan sonra, türkiye'den ayrılmadan 2 gün önce acarkent'te yer alan evine gittim. zar zor ulaşabildiğim aslanlı ev tariflerinden yola çıkarak evini buldum. kapıda nakliye için bir kamyon, 3-4 tane taraftar, bedri baykam ve asistanı vardı. benim boynumda boyunluk, 10 gün önce talihsiz bir kaza ile boynumu kırmıştım. sağa sola robocop gibi bakınıyorum. sonra kamyona eşya taşıyan alex de souza geldi kapıya, ayağında terliklerle.

    tanıştım. alex de souza ile tanıştım. ben adımı söyledim. merhaba ben alex dedi. mütevazı kelimesinin içini dolduran bir adam. kendisine dert yandım, başkan aziz yıldırım ve aykut kocaman hakkında serzenişte bulundum. problem yok dedi. sanki kovulan benmişim gibi, o kadar sakin ve vefalıydı. o kadar fenerbahçeliydi. ve bir o kadar mutsuz ve üzgündü.

    ben aslında ingilizce konuşuruz diye düşünüyordum ama başından itibaren bütün sohbet türkçe gelişti. çocukları, eşini falan sordum. alex de souza'ya bildiğin halini, hatırını sordum yani. kendisi için hazırladığım ufak bir hediye verdim. sonunda nasıl oldu bilmiyorum, bir anda eğil kafandan öpücem dedim. güldü ve kafasını eğdi. ben alex'in kafasından öperken, bedri baykam'ın asistanı fotoğrafımızı çekiyordu. sanki iki eski arkadaşmış gibi tokalaştık, beraber atkı açtık, sarıldık ve vedalaştık.

    o anlar hayatımın unutulmaz anları arasında yerini aldı. gecenin bir vakti fitbol dergi'de samet güzel'in yazısını okurken geldi aklıma ve yazmak istedim. bu adam kesinlikle bir futbolcudan fazlası. ciddi anlamda duygusal ve iyi bir insan. saha içi ve saha dışında kesinlikle aynı yapıda olan, hayatımda arkadaşım olarak temasta kalmasını isteyebileceğim bir insan. yolu hep açık olsun.

  • küçükken annem pazardan kırık yumurta alırdı daha ucuza geliyor diye. çok zor durumda olan insanları düşününce bu durumu fakirlik diye tanımlayamam belki ama zor şartlarda büyüdük. babamın fabrikada yemek yanında verilen 1 tek muzu yemeyip eve getirmesini, ablamla bana tam ortadan ikiye bölerek paylaştırmasını hiç bir zaman unutamam. yıllar geçti büyüdük üniversite okuduk(okutulduk), meslek sahibi olduk çok şükür halimiz durumumuz eskiye oranla iyi ama hayatta tattığım hiç bir şey babam tarafından ablamla ikimize paylaştırılan o muz kadar güzel gelmedi gelmeyecek. (bkz: ailenizin kıymetini bilin)

  • gurur sandığı aslında ümitsizliğidir.
    uzaktan uzağa sever, iyi olup olmadığını kontrol eder sosyal ağlardan ama aramaz. kırılmaktan, üzülmekten ve yine aynı şeyleri yaşamaktan korkar içten içe.
    ne yeniden aşık olmak ister ne de yeni biriyle vakit geçirmek..
    ölene dek yalnız kalma fikrine de alıştırmıştır kendisini.
    onu sevmek, hem de çok sevmekten mutludur.
    aşkın, aşık olduğun insanı elde etme hırsından çok daha fazlası olduğunu anlayacak kadar büyümüştür.
    içten içe merak eder durur;
    ''o da beni düşünüyor mu, ara sıra da olsa özlüyor mu acaba'' diye..

    korkaklıkla suçlanan ama o korkaklığının ardında çoook uzun bir hikayesi olan insandır. muhtemelen on milyon kere korkmamış, her defasında ağır yaralar almış daha fazlasına cesareti kalmamıştır. belki de karşısındakinden bekliyordur radikal bir adım. belki mecali kalmamıştır?.. tek ihtiyacı olan ''bundan sonra elimden geleni yapacağım'' demesidir. belki o günü bekliyordur.
    özlemesini, geleceği varsa kendi isteğiyle gelmesini istiyordur.
    her şey keşke burada yazılanlar kadar ''türk filmi tadında'' olsa..

  • öncelikle cumartesi sabahınızdan yaklaşık 26 dakika çalacağım için özür dilerim, eğer bu zamanı kaybetmek istemiyorsanız aşağıda vereceğim linki tıklamayın. zira ben, video başlayınca sonuna kadar izlemekten alamadım kendimi.

    inşaat mühendisiyim, haliyle sektörü ve bu sektörde çalışanları iyi bilirim. hani, kırk yıllık fayansçıyım böyle usta görmedim desem yeridir. adamın disiplinine hayran kaldım ve bir kez daha almanlara olan hayranlığım arttı.

    yani adamlarla aramızdaki farkı görmek için bence bu video tek başına bile yeter.

    edit: eski link silinmiş, yeni link eklendi.

    26 dakikanız yoksa tıklamayın!

  • yazarlara maaş yatmasının geyik olduğunu sanan safları ortaya çıkarmıştır. bir de diyor ki hostingcileri akıllı sanardım.. sabah sabah iyi güldüm..