akülü araba

• (bkz: çocukluktan içimizde ukte olan oyuncaklar)
• bazi oyuncaklar vardi, fiyatini bildigim ama annemlere al-a-mayacaklarindan soylemedigim (bkz: takla atan uzaktan kumandali araba)
  bazilari ise fiyatini benim bile bilmedigim, ve hatta belki de bilemedigim kadar pahali bir oyuncakti. akulu araba da boyleydi iste. annemlere buna paramiz yeter mi asamasina bile bir asama vardi yani. ne mahallemizde vardi bundan, ne de semtimizde. buyuk ihtimal koca sehirde^* tek bir dukkanda satiliyordu, ve dukkanin sahibi ogluna bile kullanmaya izin vermiyordu.
  
  akulu arabam vardi benim diyen birisi ciksa o saniyede zamaninin otesine gonderilir, o derece bir uktedir akulu araba icimizde.
  
  sonra buyuduk. artik istesek o an akulu araba alabilecek bir konuma geldik. geldik gelmesine de... su benzinle calisan arabalar kac para bilen var mi?
• çocukluğumun en büyük fantezisi,içimde kalan ukte.izmir fuarında gördüğüm minik bmw hala aklımdadır.şimdi içten yanmalı olanını kullanıyorum (edit: bmw değil) ama çocuğun teki bunlardan biriyle gelip "değişelim mi abi?" dese ne olur bilmem
• gameboy gibi icimde ukte olan oyuncaklardandir.ozellikle jip seklinde olanlarinin hastasiydim.1-2 vitesli olanlari bile vardi.sonradan bir araba dergisi sanirim benzinli bir modelini odul olarak veriyordu bir okuyucuya,ruyalarima girmisti,katildigim nadir cekilislerden biridir.
• çocukluğumda o akülü arabayla evin içinde mutfaktan salona, oturma odasından balkona gezdiğimi hayal ederek elimde melamin bir tabakla hınnn hınnnnnn.... diyerek araba taklidi yapardım. kızımın doğumundan 5 ay sonra ona hediye olarak aldım (beş aylık çocuk ne yapacak akülü arabayı?). o 2 yaşına gelene kadar kilerden çıkarıp çıkarıp baktım sağına soluna, tekerleklerini söktüm, aküsünü inceledim, direksiyon sisteminde bir değişiklik yapabilir miyim acaba diye sorular sordum kendime.... 2 yaşına geldiğinde de kullanmayı öğretmek bahanesiyle binip kırdım onu. bir hafta sonra yenisini aldım, yeni aldığıma binmedim ama bir tane akülü araba eskitmiş olmanın hazzını yaşadım. canım sağolsun, kıskananlar çatlasın... şu çocukluğumun mahallesindeki arkadaşlarımı tek tek arayıp " benim akülü araba bozuldu yeaaa!!" diyebilmek isterdim.
• ilk maaşımla satın alıp, hayvanlar gibi bindikten sonra önüme çıkan ilk çocuğa hediye edeceğim çocukluğumun bugatti'si, bazen bir sigara yakma sebebi.
• en buyuk cocukluk travmamdir. bir gun alacagim bunu, her ne kadar icine sigmasamda gidcegim bakirkoy'e eski hamalleme, butun mahalleyi gezecegim anasini satayim. ulker cokomel bir ara veriyordu bundan cekilisle. ne efsaneler dolasirdi cocuklar arasinda. yok iste ambalaji hic yirtmadan en cok duzlestirebilenlere veriyorlarmis, yok ayni renkte ambalaj gonderenlere veriyorlarmis falan filan diye. o zaman ulker cokomel'e verdigim parayla adamlar gidip godiva'yi falan aldilar, zengin oldular anasini satayim. biz hala akulu araba diye surtuyoruz.
• hayal malzemesi sadece benim icin. okula gittigimi falan hayal ederdim akulu arabamla, ciklet almaya gittigimi hayal ederdim, arkadaslarla yaristigimi, zeynep'i yanima alip gezdirdigimi hayal ederdim. cunku bahcemizin disina cikmama izin vermezdi babam akulu arabamla.
• o dönemdeki popülerliğini biraz da hayme pahilyo a.k.a. atlıkarınca adlı diziye borçlu olan arabadır. dizide zenci çocuk ile zengin çocuk arasında akülü araba rekabeti yaşanmıştı. zengin çocuk bir yarıştan önce diğerinin arabasını bozmuştu. bi de şişman çocuğun babasına piyango vurunca, şişman çocuk da bir akülü araba sahibi olmuştu. anaokuluna giden biz yeniyetmeler bütün o arabaları görünce baya bi hayıflanmıştık.
  
  edit: bakmayın böyle kendim görmüş gibi akıcı bir şekilde anlattığıma, aslında yalnızca ortada bir akülü araba rekabeti olduğunu hatırlayabildim. düzeltmeler ve hikayenin devamı için bartsimpson'a çok teşekkürler.
• çocukken ablamla içimizde kalan ukteydi, biz isterdik ama hiç sahip olamadık, bir mani de yoktu fakat peder bey almadı bir türlü. neyse üzerinden en az bir 20 yıl geçti o beraber iç geçirdiğim ablamın çocuğu oldu. bize kısmet olmadı ama yeğene alabildik bunu bir yandan da insanın içi de gitmiyor değil. gece saat 2-3 civarı apartmanın önüne indirdik koca koca insanlar olarak tek tek tur atıyoruz, lanet apartmanın zemini de düzgün değil sadece aşağı gidilebiliyor sonra ite ite geri çıkarmak durumundayız. koca koca 8 9 kişi ufacık akülü arabayla tur atabilmek için birbiriyle yarışıyor zaten yazın ortası kimse uyumuyor bizi izliyor, lan kimse de demedi manyak mısınız diye tüm apartman ufacık akülü arabayla eğlenceye doyduk o gece yeminle. yeğen de mışıl mışıl uyuyordu haha.