yusuf'un günlüğü

• aşkın elif halinde
  eliften habersiz
  kendime ordular biçiminde
  lal olmuş haller içindeyim
  bir tebessüm kadar susturulmuşum hayata
  tam ortasından ikimizin
  gecenin fotoğraf yalnızlığındayım.
  
  belki hüzün belki aşk
  ne kadar sürerse mutluluk
  suyun yanması gibi
  adresi değişmiş haller içindeyim.
  
  aşkın elif halinde
  lacivert bir serseriyim ben
  sarhoşum; üstelik dervişim yaşım kadar
  ses tellerinizde birinden diğerine kanayan sokak yalnızlığı
  belki de siz adını koyarken eski o kalbimin iki kişilik mavisi
  çürüyor dogmatik tırnaklarım takılı kaldığı yeri etimin
  namazım bozuluyor çığlığımda
  çığlığım ince belli çay bardağı.
  
  sarhoşum
  üstelik dervişim yaşım kadar
  öyleyse ben de bir belge sunmalıyım öldüğüme dair
  madem ki aşk içindi herşey
  madem ki yok aşktan gayrısı
  madem ki kul olmak vardı güzele; ezelde ve yeryüzünde
  diyelim belki aşk belki hüzün
  adını nasıl unutursa insan
  kendime ordular biçiminde bir belge sunmalıyım öldüğüme dair
  haydi suçlayın beni kanıtlayın yaşadığımı
  sabah namazından önce seviştiğim -ki ibadet yanı bu dinimin-
  iki noktanın keşiştiği yeri siz nasıl isimlendirirdiniz ? ben peygamberimle sevişirken tırnağımı kırdım
  rabbim rabbim bana yüzümü geri ver
  bulanık aklım
  neden caddelerde kalabalıklar sadece et kokuyor ve neden utanık anarşik sevişmeler tutuyor hep midemi
  hukuka uygunluk
  insan hakları
  birleşmiş etler
  oysa bu çağda bir çocuğun yaşama hakkı intiharının yaşı kadar
  farzedelim icrayı ve icracıyı içinde barındıran ve önceden planlan
  sanki yazarken eskiten
  tefsir gücü
  tahrik düşü
  kelam
  kavram
  insan...
  
  sarhoş dervişim
  halimce düştüm ateşe divane
  allahım lal oldu içim
  ayrılık ölümden öte
  ben ki şarap eskitirim
  gözyaşlarının aktığı yerde
  döktüm kirpiklerimi
  ah ıslandı şehir bu gece...