yarının başlangıcı

• attila ilhan'ın "bu şiirler belki hiç yayımlanamayacaktı onlara gün ışığına çıkmak imkanını veren 27 mayıs ülkücülerine adanmıştır." notunu ekleyerek yayımladığı şiiridir.
  
  yıllar sonra gelen düzeltme: ilk yazdığımda şiirin sadece ilk bölümünü geçirmiştim. hâlâ daha şiirin internet üzerinde tamamının bulunmaması ve birden gelen tembellik etmeme dürtüm ile şiirin bütün bölümlerini ekledim. artık internette bu şiirin bütününe ulaşılabileceği için bir parça daha huzurluyum.
  
  1.
  eğer bir gemi demirlemişse boğaz'da
  dolmabahçe önlerinde
  sen böyle gemiler düşün sabahlara kadar
  hep yorgun gemiler düşün
  uykusuz gecelerinde
  dahası var
  pencereler ağarsın
  tan yerleri ağarsın
  taze bademler gibi ağarsın
  bırak
  uyunmaz çarpıntılı telaşlı uykularında
  akrepten yelkovana gidip geldikçe gözlerin
  silahlar çatladıkça kulaklarında
  sen hep böyle düşün taşın
  beni düşün hep
  silkilmiş bir dut ağacı kadar hüzünlü yalnız
  tek başına bir servi kadar
  kıpkızıl bir bozkırda
  hırçın bir bozkırda aç ve çırılçıplak
  tan yerleri ağarsın uğultularla
  bırak
  yıldızlar bir çiçek yağmuru halinde dökülsünler
  sen hep böyle düşün taşın
  beni düşün hep
  özgürlüğe yürümüş yolundan kalmayacak
  mayıs öğrencilerini
  
  sabah gazeteleri getirsin
  ölüm haberlerini
  kanla ıslanmış çocuk gözlerini getirsin
  beyazıt meydanı'nda dövüşen istanbul üniversitesi'ni
  düşün ki sen
  bütün ihtilalci rüyaların içindesin
  bir an için
  o ilkbahar rahatlığından sıyrıl
  leylakların eflatun mutluluğunu
  toprağın umutsuzluğunu
  unut
  etrafında ne varsa hepsini birden unut
  ne varsa küçük ve basit
  kendi şahsına ait
  sonra ya hışım gibi rüzgâra karşı yürü
  eski muhariblerin kızılay'daki gösterisinde
  ya uzun
  mükemmel söylenmiş bir şiir gibi
  büyük seferler yapan bir uçak gibi yorgun
  en gazeteci gözlerinle gülüver
  mapusane hücrelerinde
  bulut bulut
  yahut
  bir ekvator ormanınca sık
  ılık denizlerdeki buzdağları kadar seyrek
  umutlarının üzerine titreyerek
  bir ihtilal gibi yaşamaya alıştır kendini
  
  yâni
  bu her şeyden evvel
  şu ahmed şu mehmet kalabalığını
  şu ölümsüz şu hepimizin ömrüne bedel
  şu kırk haramilerin elindeki vatanı
  nadas yağmurları gibi hakkıyla sevmek demektir
  harcanıp
  karşılık beklemeyerek
  işçinin hakkını işçiye vermek
  köylünün hakkını köylüye
  ve eğer sahiden
  dölün kadar seviyorsan bu memleketi
  kırk haramileri sürüp çıkarmak anlamına da gelir
  aynı zamanda bu 'harim-i ismeti'nden
  unutma ki sevmek
  yalnız kelâm değil, gerçek mânada bir faaliyettir
  bir tutmak korumak ve kurtarmak faaliyeti
  ve bunların her birinden
  aynı miktarda sorumlusun
  
  şimdi küfürlerin mısra mısra gezindiği
  şimdi bu kan sabahının utanç verici karanlığında
  istanbul'un üstüne kirli yıldızlar düşerken
  içinde ürpermeler büyümüyor mu
  yosunlar gibi soğuk ve parlak yeşil
  varıp sonra baktıkça pencerenden
  acı ve tuzlu dağların dibinde mütevekkil
  kerpiç damlarımızı görmüyor musun
  halkımızı görmüyor musun
  bir kin damlası gibi masmavi gözlerini
  yüksek fırınlarca harlı saygılı göğüslerini
  omuz başlarını görmüyor musun
  hele unutulmanın kapkara yalnızlığına
  salıvermişsen onları
  ihtiyar beygirleri talihlerine terkeder gibi
  salıvermişsen
  uçsuz bucaksız ovalara doğru
  yazmayı öğrenmemişlerse
  öküzlerin ıslak nefesleriyle giriyorlarsa
  marsık uykularına
  sorumluluk zaten yeterince büyüktür
  ve sorumluluk kadar büyüktür
  senin bu sorumlulukta hissen
  
  sabahlar açıldıkça ölüler sanki büyür
  harbiye'den uçurulmuş umutlar gelir seni bulur
  bir damla yağmur düşer kirpiklerine
  parlak
  senin olmaktan çıkar bu kadar gecelik rüyaların
  büyük kıvılcımların sevinciyle gökyüzünü dolaşarak
  ansızın özgürlük şarkılarına başlarsın
  her zamankinden başka mânalar kazanır
  ansızın insanlar
  dünya ve yaşamak
  sen yine düşün taşın
  beni düşün hep
  hürriyetin kendisi kadar mağrur
  bir yağmur hazırlığı kadar muhteşem
  bermutad
  biz ki ellerimize türkiye'yi kurtarmak azmindeyiz
  bugün elbet şiirlerim
  mitralyöz kuşakları gibi saklı durur
  şafaklar donanırken elbet ki yarın
  paldır küldür vatan dağlarında
  bir roman gibi kurşuna diziliriz
  feryat feryat
  özgürlüğü ve barışı istedik diye yalnız
  meydanlarda öylece kurşuna diziliriz
  buna rağmen
  kulaklarındaki cehennem seslerine rağmen
  içinde hâlâ şüpheli bir nokta kalırsa
  eminim ki kabahat evvel ve âhir senindir
  sen ellerinle bir vatan kurtarmaktan kaçıyorsun
  hünerli ellerini hırsızlara saklıyorsun
  sen sorumlusun
  
  2.
  öfkemiz kanlı bir bayrak gibi bu akşam
  parmak uçlarımızda delik deşik ilkbahar
  delikanlı yapraklar terlemiş
  şehrin damları üstünde bir yangın kızıllığı
  bulutlarda aykırı pırıltılar
  ve bir şileb demiri gibi içimize işlemiş
  simsiyah
  silahların insafsızlığı
  
  yelkenlerim çırılçıplak
  rüzgâra çıktım bu akşam
  süngülerle bilendi mısralarım
  radyoda şarkı söylüyor
  karanlık saçlı türk kızı
  yapraklar dökülüyor sanki şarkısı
  gidenler dönmedi
  gözlerim çürüdü yola bakmaktan
  ağlıyor karanlık saçlı türk kızı
  ağlıyor vatan
  
  işte soyundu dökündü istanbul şehri'nde bahar
  istanbul şehri'nde
  menekşe gözlü yağmur bulutları
  dağlarda büsbütün köpürdü papatyalar
  kana bulanmış öfkemiz
  kana bulanmış rüzgârın kanatları
  ankara'da yağmur yağıyor
  ankara'da
  yağmur altında ölülerimiz
  mustafa kemal'in korkusu yok
  ihtişamla gelecek günlere bakıyor
  bir demet karanfil güzelliğinde türkiye geceleri
  yumruklar' sıkılı ve fabrikalar
  ve kıvılcımlı çocuk bahçeleri
  
  beyazıt meydanı'nda elleri türk çocuklar
  heyecanlı bir ateş yakmış
  kan çiçeği kırmızı
  oğul vermiş arılar gibi geçiyor caddelerden
  geçiyor bulut bulut
  istanbul'da yüksek tahsil talebesi
  derslerini bırakmış
  kan çiçeği kırmızı
  nefes alıp verircesine yine akşam oluyor
  birazdan yıldızlar söylemeye duracak
  şarkımızı
  istanbul'da yıldızlar
  kan çiçeği kırmızı
  
  ankara içlerinde bir adam yaşar
  ankara içlerinde anıtkabir'de
  sarışın başkumandan
  mavi bir kalpak gibi geçirmiş başına
  gökyüzünü
  rüzgâra verir rüzgâra
  kuvayı milliye rüzgârına
  hürriyetli türküsünü
  ankara içlerinde garnizonlarda
  ordunun ve donanmanın erleri
  kurmaylar ve subaylar
  gözleri saatlerine saplı
  son emri bekliyorlar
  besbelli yine ondan
  ankara içlerinde bir adam yaşar
  ankara içlerinde anıtkabir'de
  sarışın başkumandan
  
  ılık bir imbat tuzluluğu gözlerimi sardı bu akşam,
  gözlerimi bu akşam ateş serpintileri
  bu akşam
  mermilerden örülmüş istanbul şehri
  gökyüzüne bakmak gibi içimde bir his
  daracık bir pencereden gökyüzüne bakmak gibi
  içimden bir his dünyayı kucaklamak gibi
  ve kulaklarımda
  kıldan ince kılıçtan keskin şarkısı
  kuvayı milliye rüzgârının
  sonuna vardı birikme
  artık yeter
  sıçrama başlasın
  
  3.
  ellerimizi bağlıyorlar paşam
  parçalayıp ellerimizi
  kan içinde kurtarıyoruz
  dünya yine dönüyor sabah akşam
  gözlerimizi bağlıyorlar
  kör ediyorlar
  gece şimşekleri gibi yaşıyoruz
  
  daha parmak kadar çocukken paşam
  mapuslara sokuyorlar bizi
  bir fidan kadar çocukken
  bir çiçek kadar
  karanlık karanlık mapuslara
  sonra tutup dilimizi bağlıyorlar bizim
  tepeden tırnağa silahlı karakollar
  ardında karakollar
  her söylediğimizin
  
  kollarımızda taşırken de
  köpek dişleri gibi o kelepçeleri
  gülerken de ağlarken de
  biliyoruz ki bir türkiye hazırlanıyor
  çekirdek çatlayıp sürecek
  budanmış ağaç budak yerinden sürecek
  ölmeyeceğiz
  biliyoruz ki ölmeyeceğiz
  
  dünya yine dönüyor sabah akşam
  dağlar süt mavi bir ışıkta tertemiz yıkanıyor
  biliyoruz ki elimizi de bağlasalar
  dilimizi de bağlasalar
  kurtlara da atsalar bizi kurtlara da
  göğüslerimizi yarıp
  gencecik yüreklerimizi de çıkarsalar
  ölmeyeceğiz
  biliyoruz ki ölmeyeceğiz paşam
  
  4.
  yalnızım
  karanlıklar tüküren kahrolası bir denizde
  serseri bir mayın kadar
  yalnızım
  sizler de olmasaydınız sen de olmasaydın
  ya siz de olmasaydınız ya siz de
  toz topraklı bir rüzgâr telaşıyla
  etrafımı alıvermeseniz
  sesleriniz
  güleç çocuklar gibi gelivermeseler
  ya öfkemiz de olmasaydı
  zulmün körüğüyle üflediğimiz
  ya öfkemiz de
  bilmem ki ne yapardım
  
  yalnızlık şeytana mahsustur
  ben hiç yalnız kalmadım
  ilkbahar bu
  yağmur yağdığı olur
  güneş açtığı olur
  limanda bir geminin demir saldığı duyulur
  o saat yanıbaşımda olduğunuzu anlarım
  ulu bir nehrin için için akması gibi
  için için türküler söylediğimiz olur
  gazi sakarya'nın akması gibi
  şanlı sakarya'nın
  istiklâl marşı'nı ve plevne şarkısını söyleriz
  mustafa kemal'in dağ başını duman almış şarkısını
  sonra şiir faslı gelir
  namık kemal'den nazım hikmet'e uzanan
  koskoca bir kervan
  
  hem bir kere yalnızlık ne demek
  bu kadar milyonla bir
  haksızlığın ekmeğini paylaşırken
  bu cehennem sofrasında kadın erkek
  saçının her teli var ya her teli
  saçının her telinde
  milyonlarca yürek taşırken
  isimlerini bilerek bilmeyerek
  yalnızlık ne kelime
  ellerimiz dirseklerine kadar kana gireli
  durduğumuz yerde durabiliyor muyuz
  hem nasıl oyuna gider gibi gidiyoruz
  barışı kazanmak için savaşa
  hürriyeti kazanmak için ölüme
  mayıs'ı yarıladık
  yarın öbürgün yaz çalacak kapımızı
  açık pencereler gibi
  belki hür yaşayacağız
  yeni kayıplarla gireceğiz belki kışa
  demek hapistekileri hatırladık
  sakalları gelmiş
  gözleri bir aydınlık
  tuzla buz ettiler parçaladılar
  yalnızlığımızı
  
  ürkütür bir vapur merhabası akşam karanlığını
  yıldızlar kendiliklerinden çıkıp geldiler
  bak safa geldiler
  silahlar vesaire o kadar da mühim değil
  içimdeki çevremdeki bu büyük kalabalık
  bu şenlik dağılmayacak
  ben ölsem
  beni dağbaşlarına tekbaşıma gömseler bile
  ben hiç yalnız kalmayacağım
  bizim taraftan kimse yalnız kalmayacak