seniha'nın günlüğünden

• edip cansever'in bezik oynayan kadınlar kitabından bir şiir.
  
  gözlerimden uçtum -bırakıp eski gövdemi-
  aynanın önünde durdum
  -kenarları saydam yapraklı aynanın-
  omuzları açık giysimi giydim -siyah-
  topaz kolyemi taktım
  göğsümün ortasına bir gül yerleştirdim
  acı, apacı bir gül
  dışarı çıktım
  muhassen'e uğradım -çağırdı demin-
  firuze ve turuncu deniz kabuğu alaşımı muhassen'e
  yedi lamba, yedi güvercin saçlarında
  ve eşyalarında bir başkalık: 'çabuk-güzel'
  her şey 'acele-sıcak', 'acele-yerli yerinde'
  
  her şey, ama her şey
  bir düğün öncesi gibi
  uzun bir deniz yolculuğu sonrası
  bir yerden bir yere taşınma
  yitirilmiş duygulara bir göz atma yaklaşımı belki
  rüyamda da görmüştüm dün gece
  yedi gelin, yedi güveyi
  serpantinler, konfetiler içinde
  ağzımda bir sakız çiğneme kımıltısı
  şuramda duymadığım bir duyma
  bir elimi kalçama koyuyorum
  kimim ben?
  seniha!
  çağırmadım ki 'kendimi
  sordum, o kadar
  ben kendimi kendime sunuyorum, o kadar
  bu işe çok uygunum, o kadar
  toprağına karışmış bir çiftçi gibi
  bir gün: yüzü olmayan bir erkek
  bir gün: yanmış süt kokulu bir oğlan
  gözkapaklarımı indiriyorum
  lacivert bir jaluziyi indirir gibi
  kendimi kendime sunuyorum —ben seniha—
  bunu hep böyle yapıyorum.
  bugün de böyle yaptım
  önce bir sigara yaktım, usul usul giyindim
  bluzumdaki bir iki kırışığı çektim düzelttim
  perdeleri açtım
  pencereyi de açtım —açık bıraktım—
  merdivenleri indim —çok yavaş indim—
  kimseye rastlamadım
  dışarı çıktım: işte ilkbahar!
  yürüdüm yürüdüm
  ben ki herkesin bilmediği
  birtakım şeyler yapan biriydim
  böylece çok göründüm
  nedense öyle sandım
  yüzler silindi, olmayan yüzler
  sis, duman, pus gibi yüzler
  ince bir çubukla sigarasını içen muhassen
  yitti, yitiverdi hepsi
  fırlattım göğsümdeki gülü havaya
  pembe pembe bakındı boşluk
  selamladı beni
  hayır, mutsuzum.
  evet mutluyum
  bir mutluluk yokmu her çelişkide
  —var! varsa niçin? —
  yedi lamba bir arada
  bir arada yedi güvercin
  muhassen
  bir anlamda ‘çabuk-güzel’
  bir bakıma ‘çabuk-çirkin’
  anlıyorum
  ben sadece armesıyım o katedralin
  dünya ise çalmaya hazır
  koskocaman bir org gibidir
  ama çalmadan
  katedralin avlusuna düşüp
  düşüp de parçalanan
  bir org gibi..
  
  —sevişmek!
  kimse kimsenin olmasın—
  ah bu nisan yağmurları
  hüznünü kaybetmiş çocuklar gibi şaşkın
  yağıp bitiyor
  bitsin
  çok tenha bir kahvedeyim
  —ah, aşkların çocuk bahçesi
  neden ömrün çok kısa—
  neden buruk bir özlemdir anılar
  ve özlem olarak kalacaktır da
  hayır!
  seniha!
  evet, çağırıyorum seni
  şimdiye ve sonraya
  bir başka yanıt:
  yok o da.
  
  sadece bir özlemim ben.
• ii
  
  bir ruh mu bu kadın —cemile—
  nereye değdirsem ellerimi
  masaya, perdeye, konsola
  onunkine değmiş oluyor biraz
  inatla çekiyorum. ellerimi çoğu kez
  gizlemem bundan.
  
  tren istasyonlarına gidiyor —nedense—
  bir başına oturuyor parklarda
  —cemalle bazan—
  en çok da akşamüstleri
  bilmem ki bu gizemli saatlerde ne buluyor
  dolaştığı yerleri mi süslüyor
  doğayla, kentle süsleniyor mu yoksa
  birini mi bekliyor —kimbilir—
  kendiyle değil, sadece duruşuyla
  —vakitsiz çiçek açmış bir nar ağacı
  bulanık günün içinde—
  ve ağır ağır, bir ibre gibi
  tam kendine dönüyor ki
  eve koşuyor acele
  odasına kapanıyor
  yazıyor yazıyor yazıyor
  kitliyor çekmecesine yazdıklarını
  telaşla çıkıyor odasından
  cemile, diyorum, derdemez
  yüzüme bakmadan rakısını dolduruyor
  ester'se bir ucunda salonun
  bakıyor bakıyor bakıyor bize
  cemile'ye
  o kadar bakıyor,ki
  sanki yazdıklarını okuyor
  saat on yedilerde böyle oluyor.
  masa ortüsündeki kırmızı lekeyi
  yıllardır silemedim
  —şarap lekesi? belki
  değişti rengi artık—
  anımsıyorum
  kimin vurduğunu o tavşanı
  bembeyaz bir kayanın dibinde
  ve bembeyaz bulutlar vardı gökte
  (ölen her canlının son sesi
  bir yaşam dolusu sesten
  daha çok akılda kalıyor)
  işte bu onun sesi
  elinde bir tüfek, utkuyla bağırıyor
  izmir'de, karşıyaka'da
  saat on yedilerde
  olursa bir de böyle oluyor.
  fransız okulunda bir öğle sonrası
  bütün yüzlerde bir öğle sonrası
  şiirler okuyorum rimbaud'dan
  «bir akşam kucağıma oturttum güzelliği
  acı buldum onu, sövüp saydım.»
  anımsayamıyorum gerisini
  —kaç yıl mı geçti?—
  elimi tutmuştu o oğlan
  gözleri griyle karışık mavi
  yüzünde güneşle parlayan çiller
  —kaç yıl mı geçti?—
  gelip çatlıydı o düğün günü
  pera-palas'ta bir akşam
  akşamın en ince köşeleri
  kimler yoktu ki —o zamanlar çok kalabalıktık—
  bir fotoğrafta tam on yedi kişi
  fotoğraflar..
  (yaslamış bir ağaca omuzunu
  ben
  birlikte bir gülü tutuyoruz
  onunla ben
  bir vapur güvertesinde, denize bakıyor
  ben
  bir otel kapısındayım, izmir'de
  ben.)
  
  zamanlar geçtikçe neden
  mutluluk mahzunluk oluyor fotoğraflarda
  acaba
  keder mi, acı mı, hüzün mü dünyanın rengi
  mahzunluk mu yoksa yaşam
  ve doğruyu söyleyen yalnız
  o mu, rilke mi
  ölümünü içinde taşıyan.
  aşk mı yok ettiydi kocamı
  —ah, aşkların çocuk bahçesi
  neden ömrün çok kısa—
  oysa
  başlamak ne kadar güçtür, ne kadar incelikli
  sürdürmek, sadece sürdürmek
  öylesine kolay:
  hiçbir şey olmamış gibi
  kalp atışları, saat zembereği
  yıllar yıllar yıllar
  çözülmemiş bir bıkıntıyla birlikte
  kalıcı bir gülümseme yapıp da sevgisizliği..
  
  ek^*
• iii
  
  'evler'den birindeyim, dışarda kar yağıyor
  üstüme kar yağıyor. kalbimin
  atışlarında eriyor kar
  üşümüyorum, üşümek elimde değil
  hiçbir şey elimde değil
  sevmek istiyorum, sevemiyorum
  çarpıyor birbirine kalbimin kapıları
  gülmek istiyorum, gülemiyorum
  öne geçiyor acılarımın çizgileri
  vermek istiyorum, veremiyorum
  geri çekiyor beni tenimin güçlü dokusu
  konuşmak istiyorum, konuşamıyorum
  kapanıyor büsbütün dudaklarım
  —demiştim, pembe bir çizgi olsun
  düğün çağrımızda o gün—
  'evler'den birindeyim, dışarda kar yağıyor
  aynada kar yağıyor parıltılarla
  abajuru yakıyorum: sarı kar
  —üç parmakla bira bardağını
  hafifçe tutan elim—
  dudağımı boyuyorum: pembe kar
  cemal'i düşünüyorum: acı kar
  ester'i düşünüyorum: kar duruyor
  cemile?
  kar yağmadı sanki. kar
  duygulara göre bir yağıp bir duruyor
  —demiştim o gün, o gece
  ve sonraları
  kan karda kaldı—
  kurtuluş’ta kar yağıyor—ne zaman yağsa—
  şöyle bir koltuğa çökerdim eskiden
  bacak bacak üstüne atardım
  hemen bir sigara yakmak gelirdi içimden
  (oysa şimdi yataktan yere değen bacaklarımın
  buruşuk bir etekliğe sarınıp da tozlu bir
  halıya basması biçimindedir her günkü
  oturmam kalkmam
  ve içime doğru yürüyen bir ağrı duyarım ne zaman
  kırmızı bir elmayı .soysam
  ve şimdi
  her yengi, her yenilgi
  her tutarsızlık, her ikilem
  güzelliğimi doldurur benim
  istesem de eskiyemem
  ve artık
  çok sesli bir müziğimdir ki ben
  tek zevki duyarken gövdemde
  kendimi kendime sunarken.)
  'evler'den birindeyim, bir org sesi bu
  yağdıkça yağan kardan
  çoktan eskimiş olmalı, diyorum katedralim
  ya da çökmüş olmalı çoktan
  (aşağıdan çağırıyorlar, usul usul iniyorum
  merdivenleri, basarak çiçekli karların üstüne,
  rengarenk. karşımda cüce bir kadınla kambur
  bir kadın ayaklarının altından gülüyorlar bana.
  gülüyorum ben de yağan kara ve çöken katedrale
  ve onlara. söyleşiyoruz ayaklarımızın altından
  ve
  geldikleri gibi gidiyorlar, hiçbir iz bırakmadan,
  hiçbir iz bırakmadan, hiçbir iz bırakmadan.)
  
  giyinip dışarı çıkıyorum hemen
  ben bu 'evler'e sığamam.
• iv
  
  've ölüm bahçesini buldu'
  
  oteller imzamdır benim
  —ah güzel yaşam! sevgilim ölüm!—
  şimdi bir otelin apacı sevinciyim.
  
  ey bardak taşıyanlar, kış ustaları
  sonbaharda ne yaparsınız
  ben ne yaparım
  kendime başka biriymiş gibi bakmaktan
  arta kalan bir çift gözü de
  kimbilir nerde bıraktım.
  ah güzel yaşam! sevgilim ölüm!
  göğsümden bir düğme daha çözdüm
  saçlarımı taradım
  yüzümdeki beni koyulaştırdım
  pudra süründüm biraz —hayır, iğrenmiyorum artık-
  kırıştı göz kenarlarım çoktan
  çantamı açtım kapadım —neler yoktu ki—
  bir ayna
  bir katedral fotoğrafı —renkli—
  sonbahardan da büyük
  boş bir tabut deseni
  anahtarsız bir anahtarlık
  adresler —hepsini yırttım attım—
  bir şiir kitabı nerval'den
  —ölünce tanrının
  bir ikinci yaşamım
  yaşamayı uman nerval'den—
  telefonu açtım —bilmem ki neden—
  rastgele çevirdim: iğrenç bir kadın sesi
  tanrım!
  hemen kapadım.
  alı güzel yaşam! sevgilim ölüm!
  ben yalnız ikinize hayranım
  bilin ki gitmiyorum 'başka evler'e artık
  o günden bugüne hiç çağrılmadım
  kapandım kapandım kapandım
  kabuklu bir deniz hayvanı gibi demin
  yağmurluğumun içine
  fırladım caddelere çıktım
  günaydın, dedim.sütünü esirgemeyen
  eski bir mezar taşına
  günaydın!
  ne güzel bir duruşun var senin
  doğayı kımıldatmadan
  islandım
  kıyılara indim, ıslak kumlara bastım
  ayak izlerimi sevdim, okşadım
  dolaştım dolaştım
  bir bankaya girdim çıktım
  biri bacağımı elledi tramvayda
  ses çıkarmadım
  ah güzel yaşam! sevgilim ölüm!
  seniha!
  seni bugün kıskandım
  otele döndüm akşama doğru.
  
  not: ben bugün biraz
  yaşamı kımıldattım
  bir bardak konyak içtim ve
  ölüme kurulandım.
• v
  
  işte
  gördün
  demek ki böyle
  pencere pervazını —kirli çok—
  boyası dökülmüş yer yer
  lekeler lekeler lekeler
  işte, gördün, demek ki böyle
  koruklar sarkmış her yandan
  donuk, tozla kaplı koruklar
  ve lacivert bir görülmeyle
  ve
  limanın insan kokulu gürültüsüyle
  işte
  gördün
  demek ki böyle.
  gördün, görüverdin hemen
  demir arabayı rayların üstünde
  ve tahta bacaklı adamı —güneşe bakan—
  bakışlarında bir zamandışılık —öyle—
  gördün
  demir arabayı
  rayların üstünde
  ve tahta bacaklı adamı
  gürdün, görüverdin hemen.
  
  duydun
  duydun ki o boşluk sendin. katedral
  ayrıca bir boşluktu senin içinde
  senin senin senin
  hayır!
  dudaklarını büzme
  ayaklarını —evet— daya oraya
  oraya oraya
  tezgaha :koy dirseğini —koydun mu—
  iyi tut bardağını —iyi tut—
  bir iki kez döndür avucunda
  seniha!
  gördün mü bak
  buğulu bir hiçliktir, değil mi
  aynada titreşen bardak
  ve her şey
  değil mi, budur
  bir ölünün bir ölüye sorduğunu sormak.
  
  üç çiçek koymuşlar üç ayrı vazoya
  şuraya şuraya şuraya
  kalbindeki buruk pembelik
  bundan
  işittin işitmedin —ne çıkar—
  konuşur gibi onlar satıcısıyla.
  iki kişi durmuş köşede —tam köşede
  düzenli bir biçimde konuşuyorlar
  sen dişlerini vuruyorsun birbirine
  titreyerek yalnızlıktan
  —sanki istinye'yi dönünce
  porselenler yapıştıran bir ermeni var-
  kuşlar kuşların yanına, yapraklar
  yaprakların yanına
  hiçbir şey yalnız kalmıyor
  insandan başka dünyada
  seniha!
  duymuyorsun sen kendini
  başıboş bir müzik gibisin kırlarda,
  gün kendini yiyor —gün bile—
  üç çiçekle akşam oldu, ne yapsan
  kapıdaki çıngırak., yaşam ne çabuk geçiyor
  çıngırak
  gün erkek oldu seniha
  denizden çıktıktan sonra
  giyinmek kadar güzel
  gün erkek oldu
  gün senin oldu seniha
  upuzun gözlerin ki —lacivert—
  örtüldü akşamın asmalarıyla
  unutma, yaşamından iyisin
  yaşamın senden iyi
  kutsalsın, görkemlisin, kendine verilmişsin.
• vi
  
  — kapının arkasında ne var
  — hiç!, hiçliğin adı
  — kapının arkasında ne var
  — kapının arkasında mı? tanrı
  — kapının arkasında ne var, kapının
  — bilmem ki ne var arkasında kapının
  — kapının arkasında ne var
  — bir bahçe, bir su kovası, içi boş
  — kapının arkasında..
  — incil
  — kapının arkasında ne var
  — bir tepe, boşaltılmış onun da içi
  — kapının arkasında ne var
  — bir duvar, tuğlasız, unutmuş dülger malasını
  — kapının arkasında ne var
  — havası kaçmış bir deniz yatağı
  — kapının arkasında ne var
  — bir çift kadın ayakkabısı —siyah—
  — kapının arkasında..
  — sökülmüş bir laterna, kutusu kalmış
  — kapının arkasında ne var
  — kurumuş böcek kabuklan, suyu çekilmiş bir deniz
  — kapının arkasında..
  — bir kuru kafa
  — kapının arkasında ne var
  — kapının arkasında mı? hiç!.
  belli belirsiz bir şarkı.
  odamdan çıktım
  koridoru geçtim —kimseler yoktu—
  merdivenleri indim —kimseye rastlamadım—
  (muhassen'den son kez çıkarken
  kimseye rastlamadım)
  bara baktım —kimseler yoktu—
  bir kadeh aldım, konyak doldurdum
  kadehi iki parmağım arasında tuttum tuttum
  kısarak gözlerimi kendime baktım
  otel, ben, konyak —neden olmasın—
  tanrı - isa - ruhülkudüs, dedim
  ben böyle dedim, acaba
  kimlerin avuntusuydum.
  
  dünyaya bir kere daha baktım cam kapının ardından
  dünyanın kokusunu duydum
  kendi kokumu?
  elbette duydum
  geçmeyen bir kokuydu —yaşlılık kokusu mu—
  çıkardım çantamdan chanel'imi
  biraz süründüm.
  dedim ki,bugün de bitti gündüzüm
  otel, ben, konyak
  tanrı-isa-ruhülkudüs
  vahşetin son öyküsüyüm
  belki ilk öyküsüyüm
  işığımı söndürdüm: beyaz karanlık.
• son bölüm:
  
  vii
  
  özür dilerim dünya
  ben bu otelden çıkamam
  imza: seniha.
• bezik oynayan kadınlar’ın belki de en gerçek ve belki de bu yüzden en “üzgün” kişisine ait olan günlüğün küçük bir kısmıdır. “en gerçek”, çünkü, cemile artık “yarı delidir” ve bu hali onu kurtarır. cemal ise –ne olursa olsun- neticede henüz bir çocuktur, derdi belki sonra, büyüyünce ortaya çıkacaktır. ester… zaten ester’in gerçekten var olup olmadığı şüphelidir, in midir, cin midir…
  
  ama seniha başkadır işte. mesela şu bölümde “nerede olduğunu”, “ne yaptığını” şöyle anlatır -ki tanık olmuşuzdur benzer hayatlara daha önce, ama muhassen’in evinde, ama başka birinin:
  
  “seniha!
  çağırmadım ki kendimi
  sordum, o kadar
  ben kendimi kendime sunuyorum, o kadar
  bu işe çok uygunum, o kadar
  toprağına karışmış bir çiftçi gibi,
  bir gün; yüzü olmayan bir erkek
  bir gün; yanmış süt kokulu bir oğlan
  gözkapaklarımı indiriyorum
  lacivert bir jaluziyi indirir gibi
  kendimi kendime sunuyorum –ben seniha-
  bunu hep böyle yapıyorum.”
  
  ama her nerede ise, üzüntülü de olsa, kanlı canlı yaşıyordur seniha; yani ne olup olmadığı belli bile olmayan bir “kocaya” gönderilmeyen mektuplar yazan, olup olmadığı belli olmayan ester’i şehvetle süzen cemile gibidir, ne de belki de hiçbir şeyden anlamadan geleceğinin kabuslarını biriktiren cemal gibidir, yaşamaktadır işte, öyle ya da böyle:
  
  “evet mutluyum
  bir mutluluk yok mu her çelişkide
  -var! varsa niçin?-
  yedi lamba bir arada
  bir arada yedi güvercin
  muhassen
  bir anlamda ‘çabuk-güzel’
  bir bakıma ‘çabuk-çirkin’
  anlıyorum
  ben sadece armasıyım o katedralin
  dünya ise çalmaya hazır
  koskocaman bir org gibidir
  ama çalmadan
  katedralin avlusuna düşüp
  düşüp de parçalanan
  bir org gibi…
  
  -sevişmek!
  kimse kimsenin olmasın!-“
  
  ve başka havalardadır seniha, şiirler okur rimbaud’dan ve şöyle der:
  
  “çok sesli bir müziğimdir ki ben
  tek zevki duyarken gövdemde
  kendimi kendime sunarken.”
  
  ve işte o “gerçek” son da bu en “gerçek” karakterin olmuştur: ölüm. şöyle geçer “ester’in söyledikleri’nde:
  
  “fildişi bir tahtırevana biniyor
  kaldırıyoruz onu dört kişi
  
  ben, cemile ve cemal
  bir de sonsuzluk
  o gülümsüyor bize durmadan
  ve kalabalığa
  yaldızlar dökülüyor dudaklarından
  lambalar, güvercinler dökülüyor
  çiçekli laledanlar, çeşmibülbüller
  kristal boy aynaları
  ve gelin telleri, pırlantalı taçlar”
• porselenler yapıştıran bir ermeni var-
  kuşlar kuşların yanına, yapraklar
  yaprakların yanına
  hiçbir şey yalnız kalmıyor
  insandan başka dünyada
  seniha!
  duymuyorsun sen kendini
  başıboş bir müzik gibisin kırlarda,
• edip cansever - bezik oynayan kadınlar ( sf. 12 - 26 )
  
  seniha'nın günlüğünden / ı
  
  gözlerimden uçtum —bırakıp eski gövdemi
  — aynanın önünde durdum
  —kenarları saydam yapraklı aynanın—
  omuzları açık giysimi giydim —siyah—
  topaz kolyemi taktım
  göğsümün ortasına bir gül yerleştirdim
  acı, apacı bir gül
  dışarı çıktım
  muhassen'e uğradım —çağırdı demin—
  firuze ve turuncu deniz kabuğu alaşımı muhassen'e
  yedi lamba, yedi güvercin saçlarında
  ve eşyalarında bir başkalık: 'çabuk-güzel'
  her şey 'acele-sıcak', 'acele-yerli yerinde'
  her şey, ama her şey
  bir düğün öncesi gibi
  uzun bir deniz yolculuğu sonrası
  bir yerden bir yere taşınma
  yitirilmiş duygulara bir göz atma yaklaşımı belki
  rüyamda da görmüştüm dün gece
  yedi gelin, yedi güveyi
  serpantinler, konfetiler içinde
  ağzımda bir sakız çiğneme kımıltısı
  şuramda duymadığım bir duyma
  bir elimi kalçama koyuyorum
  kimim ben?
  seniha!
  çağırmadım ki 'kendimi
  sordum, o kadar
  ben kendimi kendime sunuyorum, o kadar
  bu işe çok uygunum, o kadar
  toprağına karışmış bir çiftçi gibi
  bir gün: yüzü olmayan bir erkek
  bir gün: yanmış süt kokulu bir oğlan
  gözkapaklarımı indiriyorum
  lacivert bir jaluziyi indirir gibi
  kendimi kendime sunuyorum —ben seniha—
  bunu hep böyle yapıyorum.
  bugün de böyle yaptım
  önce bir sigara yaktım, usul usul giyindim bluzumdaki bir iki kırışığı çektim düzelttim
  perdeleri açtım
  pencereyi de açtım —açık bıraktım—
  merdivenleri indim —çok yavaş indim—
  kimseye rastlamadım
  dışarı çıktım: işte ilkbahar!
  yürüdüm yürüdüm
  ben ki herkesin bilmediği
  birtakım şeyler yapan biriydim
  böylece çok göründüm
  nedense öyle sandım
  yüzler silindi, olmayan yüzler
  sis, duman, pus gibi yüzler
  ince bir çubukla sigarasını içen muhassen
  yitti, yitiverdi hepsi
  fırlattım göğsümdeki gülü havaya
  pembe pembe bakındı boşluk
  selamladı beni
  hayır, mutsuzum.
  evet mutluyum
  bir mutluluk yokmu her çelişkide
  —var! varsa niçin? —
  yedi lamba bir arada
  bir arada yedi güvercin
  muhassen
  bir anlamda ‘çabuk-güzel’
  bir bakıma ‘çabuk-çirkin’
  anlıyorum
  ben sadece armesıyım o katedralin
  dünya ise çalmaya hazır
  koskocaman bir org gibidir
  ama çalmadan
  katedralin avlusuna düşüp
  düşüp de parçalanan
  bir org gibi..
  
  —sevişmek!
  kimse kimsenin olmasın—
  ah bu nisan yağmurları
  hüznünü kaybetmiş çocuklar gibi şaşkın
  yağıp bitiyor
  bitsin
  çok tenha bir kahvedeyim
  —ah, aşkların çocuk bahçesi
  neden ömrün çok kısa—
  neden buruk bir özlemdir anılar
  ve özlem olarak kalacaktır da
  hayır!
  seniha!
  evet, çağırıyorum seni
  şimdiye ve sonraya
  bir başka yanıt:
  yok o da.
  sadece bir özlemim ben.
  
  seniha'nın günlüğünden / ıı
  
  bir ruh mu bu kadın —cemile—
  nereye değdirsem ellerimi
  masaya, perdeye, konsola
  onunkine değmiş oluyor biraz
  inatla çekiyorum. ellerimi çoğu kez gizlemem bundan.
  
  tren istasyonlarına gidiyor —nedense—
  bir başına oturuyor parklarda
  —cemalle bazan—
  en çok da akşamüstleri
  bilmem ki bu gizemli saatlerde ne buluyor
  dolaştığı yerleri mi süslüyor
  doğayla, kentle süsleniyor mu yoksa
  birini mi bekliyor —kimbilir—
  kendiyle değil, sadece duruşuyla
  —vakitsiz çiçek açmış bir nar ağacı
  bulanık günün içinde—
  ve ağır ağır, bir ibre gibi
  tam kendine dönüyor ki
  eve koşuyor acele
  odasına kapanıyor
  yazıyor yazıyor yazıyor
  kitliyor çekmecesine yazdıklarını
  telaşla çıkıyor odasından
  cemile, diyorum, derdemez
  
  yüzüme bakmadan rakısını dolduruyor
  ester'se bir ucunda salonun
  bakıyor bakıyor bakıyor bize
  cemile'ye
  o kadar bakıyor,ki
  sanki yazdıklarını okuyor
  saat on yedilerde böyle oluyor.
  masa ortüsündeki kırmızı lekeyi
  yıllardır silemedim
  —şarap lekesi? belki
  değişti rengi artık—
  anımsıyorum
  kimin vurduğunu o tavşanı
  bembeyaz bir kayanın dibinde
  ve bembeyaz bulutlar vardı gökte
  (ölen her canlının son sesi
  bir yaşam dolusu sesten
  daha çok akılda kalıyor)
  işte bu onun sesi
  elinde bir tüfek, utkuyla bağırıyor
  izmir'de, karşıyaka'da
  saat on yedilerde
  olursa bir de böyle oluyor.
  fransız okulunda bir öğle sonrası
  bütün yüzlerde bir öğle sonrası
  şiirler okuyorum rimbaud'dan
  «bir akşam kucağıma oturttum güzelliği
  acı buldum onu, sövüp saydım.»
  anımsayamıyorum gerisini
  —kaç yıl mı geçti?—
  elimi tutmuştu o oğlan
  gözleri griyle karışık mavi
  yüzünde güneşle parlayan çiller
  —kaç yıl mı geçti?—
  gelip çatlıydı o düğün günü
  pera-palas'ta bir akşam
  akşamın en ince köşeleri
  kimler yoktu ki —o zamanlar çok kalabalıktık—
  bir fotoğrafta tam on yedi kişi
  fotoğraflar..
  (yaslamış bir ağaca omuzunu
  ben
  birlikte bir gülü tutuyoruz
  onunla ben
  bir vapur güvertesinde, denize bakıyor
  ben
  bir otel kapısındayım, izmir'de
  ben.)
  
  zamanlar geçtikçe neden
  mutluluk mahzunluk oluyor fotoğraflarda
  acaba
  keder mi, acı mı, hüzün mü dünyanın rengi mahzunluk mu yoksa yaşam
  ve doğruyu söyleyen yalnız
  o mu, rilke mi
  ölümünü içinde taşıyan.
  aşk mı yok ettiydi kocamı
  —ah, aşkların çocuk bahçesi
  neden ömrün çok kısa—
  oysa
  başlamak ne kadar güçtür, ne kadar incelikli
  sürdürmek, sadece sürdürmek
  öylesine kolay:
  hiçbir şey olmamış gibi
  kalp atışları, saat zembereği
  yıllar yıllar yıllar
  çözülmemiş bir bıkıntıyla birlikte
  kalıcı bir gülümseme yapıp da sevgisizliği..
  
  ek: bugün pazartesi, belki de pazartesi.
  
  seniha'nın günlüğünden / ııı
  
  ‘evler’den birindeyim, dışarda kar yağıyor
  üstüme kar yağıyor. kalbimin
  atışlarında eriyor kar
  üşümüyorum, üşümek elimde değil
  hiçbir şey elimde değil
  sevmek istiyorum, sevemiyorum
  çarpıyor birbirine kalbimin kapıları
  gülmek istiyorum, gülemiyorum
  öne geçiyor acılarımın çizgileri
  vermek istiyorum, veremiyorum
  geri çekiyor beni tenimin güçlü dokusu
  konuşmak istiyorum, konuşamıyorum
  kapanıyor büsbütün dudaklarım
  —demiştim, pembe bir çizgi olsun
  düğün çağrımızda o gün—
  ‘evler’den birindeyim, dışarda kar yağıyor
  aynada kar yağıyor parıltılarla
  abajuru yakıyorum: sarı kar
  —üç parmakla bira bardağını
  hafifçe tutan elim—
  dudağımı boyuyorum: pembe kar
  cemal’i düşünüyorum: acı kar
  ester’i düşünüyorum: kar duruyor
  cemile?
  kar yağmadı sanki. kar
  duygulara göre bir yağıp bir duruyor
  —demiştim o gün, o gece
  ve sonraları
  kan karda kaldı—
  kurtuluş’ta kar yağıyor—ne zaman yağsa—
  şöyle bir koltuğa çökerdim eskiden
  bacak bacak üstüne atardım
  hemen bir sigara yakmak gelirdi içimden
  (oysa şimdi yataktan yere değen bacaklarımın buruşuk
  bir etekliğe sarınıp da tozlu bir halıya basması biçimindedir her günkü oturmam kalkmam
  ve içime doğru yürüyen bir ağrı duyarım ne zaman kırmızı
  bir elmayı soysam
  ve şimdi
  her yengi, her yenilgi
  her tutarsızlık, her ikilem
  güzelliğimi doldurur benim
  istesem de eskiyemem
  ve artık
  çok sesli bir müziğimdir ki ben
  tek zevki duyarken gövdemde
  kendimi kendime sunarken.)
  ‘evler’den birindeyim, bir org sesi bu
  yağdıkça yağan kardan
  çoktan eskimiş olmalı, diyorum katedralim
  ya da çökmüş olmalı çoktan
  (aşağıdan çağırıyorlar, usul usul iniyorum merdivenleri, basarak çiçekli karların üstüne, rengarenk. karşımda cüce bir kadınla kambur bir kadın ayaklarının altından gülüyorlar bana.
  gülüyorum ben de yağan kara ve çöken katedrale ve onlara.
  söyleşiyoruz ayaklarımızın altından
  ve
  geldikleri gibi gidiyorlar, hiçbir iz bırakmadan, hiçbir iz bırakmadan, hiçbir iz
  bırakmadan.)
  giyinip dışarı çıkıyorum hemen
  ben bu ‘evler’e sığamam.
  
  seniha'nın günlüğünden / vı
  
  — kapının arkasında ne var
  — hiç!, hiçliğin adı
  — kapının arkasında ne var
  — kapının arkasında mı? tanrı
  — kapının arkasında ne var, kapının
  — bilmem ki ne var arkasında kapının
  — kapının arkasında ne var
  — bir bahçe, bir su kovası, içi boş
  — kapının arkasında..
  — incil
  — kapının arkasında ne var
  — bir tepe, boşaltılmış onun da içi
  — kapının arkasında ne var
  — bir duvar, tuğlasız, unutmuş dülger malasını
  — kapının arkasında ne var
  — havası kaçmış bir deniz yatağı
  — kapının arkasında ne var
  — bir çift kadın ayakkabısı —siyah—
  — kapının arkasında..
  — sökülmüş bir laterna, kutusu kalmış
  — kapının arkasında ne var
  — kurumuş böcek kabuklan, suyu çekilmiş bir deniz
  — kapının arkasında..
  — bir kuru kafa
  — kapının arkasında ne var
  — kapının arkasında mı? hiç!.
  belli belirsiz bir şarkı.
  odamdan çıktım
  koridoru geçtim —kimseler yoktu—
  merdivenleri indim —kimseye rastlamadım— (muhassen'den son kez çıkarken
  kimseye rastlamadım)
  bara baktım —kimseler yoktu—
  bir kadeh aldım, konyak doldurdum
  kadehi iki parmağım arasında tuttum tuttum kısarak gözlerimi kendime baktım
  otel, ben, konyak —neden olmasın—
  tanrı - isa - ruhülkudüs, dedim
  ben böyle dedim, acaba
  kimlerin avuntusuydum.
  dünyaya bir kere daha baktım cam kapının ardından
  dünyanın kokusunu duydum
  kendi kokumu?
  elbette duydum
  geçmeyen bir kokuydu —yaşlılık kokusu mu— çıkardım çantamdan chanel'imi
  biraz süründüm.
  dedim ki,bugün de bitti gündüzüm
  otel, ben, konyak tanrı-isa-ruhülkudüs
  
  vahşetin son öyküsüyüm
  belki ilk öyküsüyüm
  ışığımı söndürdüm: beyaz karanlık.
  
  seniha'nın günlüğünden / vıı
  
  özür dilerim dünya
  ben bu otelden çıkamam
  imza: seniha
  
  esterin söyledikleri
  
  kendime
  
  kimseye karıştım mı? hiç karışmadım
  bu ki bana tuhaf sayılmadı
  gözleyip sordum mu hiç? hayır sormadım bu ki bana yalan sayılmadı
  acımak işim miydi? hayır
  bir evden olmak kötü müydü? hayır zamana zamanla bakmak ne idi ki
  baktım
  tarlayı tarlayla ölçtüm
  meyvayı meyvayla ölçtüm
  denizi denizle ölçtüm
  göğü gökle ölçtüm
  zaten insanı insanla ölçtüm ki
  buruk bir tat mı duydum
  ve duydum
  her şey ki bir yorumdu, sonuç değildi sonuç ki zaten yoktu
  sen ki kim
  beni bütün bütün bırakma.
  
  istek
  
  çünkü ağzım öyle istedi
  dudaklarım öyle istedi
  ve göğsüm ve avucumun çukuru
  ve arkam ve önüm ve boynum
  öyle istedi
  
  çıplaklığımla övünürüm
  dişiliğimle övünürüm
  benim olan her şeyi kullanırım
  kullanmak ayıp mıdır? değildir
  ayıp olan ki nedir?
  ben bunları bir güzellik bilirim
  yüreğimin gözlerini kapatma
  o ben ki her şeye daha iyi -bakayım
  bir evdeki dört kişiden biriyim
  kendimi onlardan istedim mi? istemedim sözlerine uydum mu? hayır uymadım
  ve bana demediler ve zaten demediler herkes suyuna daldı
  levyatanı olta ile çekebilir misin
  herkes suyuna daldı
  
  yüreğim pekişiktir.
  
  kan yargısı
  
  akşamı karşıma aldım
  cemile karşımdaydı
  cemal'i karşıma aldım
  seniha karşımdaydı
  güzel otlar yaktım onlara
  zeytin çıkardım
  sürahiyle içki çıkardım
  seniha'nın gözlerinde pek çoktur
  kan yargısı çıkardım
  bugün akşama 'kadar
  her şey bana iyi oldu
  çünkü durgun günler bana çoktur
  dışarı çıktım, dolaştım
  gün gündür kendimle söyleştim biraz bir lavtaya girdim, boşaldım
  eve döndüm, o ne ki bana çoktur
  
  sütten kesilmiş çocuk mudur ki canım canımı yatıştırdım, susturdum.
  
  göz suyumda
  
  yüreğimi genişlettiğim zaman
  cemile bana sığsın
  ben onun göklerinden biraz fazlayım
  o bana sığsın
  yalnızlık ondan gitsin, kötü mü dedim gitmezse ne yapsın, kötü mü dedim
  ben neyin nesiyim ki ve herkes neyin nesi alışamıyorsak birbirimize
  sevemiyorsak birbirimizi
  demem ki bir ben mi kaldım
  kurtuluş'ta üç kış ne demek
  birinde portakallar dondu
  birinde ipler dondu pencereden pencereye birinde yaşam dondu ve soldu
  seniha'yı koydular ol solgunluğa
  o istedi ve oldu
  her otelden bir mektup
  dünyada sanki çok şemsiye bozuldu
  
  gittim ki yetişemedim
  döndüm ki yetişemedim
  her otel bir oteli bir gül gibi doğurdu
  canım ağrıdı gün gün
  
  küçüldü küçüldü küçüldü
  göz suyumda bütün oteller.
  
  akmayı duydum
  
  ben ben idim, onlar oydular
  karanlık indi bize sığındı
  yılları çok çağlar gibiyiz
  günleri çok yıllar gibiyiz
  uzun sessiz bir ağlamak gibiyiz
  geyik akar suları özleyince
  akmamız yok, çekilmiş nehirler gibiyiz
  
  yelin sürdüğü yaprağı mı iteceğim
  kötülük nedir, var mıydı bilenimiz
  iyilik nedir, var mıydı bilenimiz
  ana karnında sütten
  bembeyaz örülmüşüz de
  derim ki —demek istemem— vahşetin imleriyiz
  
  ben ben idim, onlar oydular
  geçip de geri dönmeyen bir yeliz
  insan akar insanı özleyince
  yılları çok bir gün gibiyiz
  
  akmadık.
  
  o bile
  
  benim sözüme göre
  gözün bildiğini el bilmez
  elin bildiğini ağız bilmez
  sözüme göre utanınm
  
  yüreğim utanmak bilmez
  hey şimdi ne oldular. seniha
  çelişkili yaşamına kovuldu
  herkes ki biraz kovuldu
  büyüdükçe yaşlanıyorsa çocukluk
  cemal ne oldu
  
  bildiğimiz tek şey yalnızlık
  o bile şimdi ne oldu
  hey şimdi ne oldular. cemile
  anısız dünyasında anılarla boğuldu
  
  kaldıysa bir o kaldı
  içimizde bir vahşeti uyandırma .korkusu.
  
  düşüş
  
  cüce bir icadınla kambur bir kadın
  günü söylendiler bir park kanepesinde
  ve artık gitmediler, çürikü hiç gitmediler ayaklarının altına düşüp
  orada gizlendiler
  
  seniha'yla cemile
  dünyalarının altına düştüler
  günlerinin kışları
  karlarıyla örttü onları
  
  sen bunu söyledin ya
  kendin için bilme.
  
  duruş
  
  ki bazı sözlerin anlamı
  o sözlerin söylenişindedir
  
  yılların sayısına girmediyse seniha nereden zaman almıştır
  
  ki bazı durumlara söz yoktur
  hem neden olsun
  her durumun dili daha başka durumlardır
  
  ben bu derinliği bu kadar
  nerden bulayım
  ki herkes nerden bulsun
  bulmanın dili aramaktır.
  
  doğuş
  
  insan ki yok ise yoktur
  kimdir bu hilmi bey ki, yoktur
  bu böyle değilse benim sözüm hiçe insin
  
  ileri gidiyor cemile, o orada yok
  arkaya gidiyor, onu sezemiyor
  sola yönleniyor, onu seçemiyor
  sağda gizleniyorsa, onu göremiyor
  
  öyleyse yığınla mektup
  ne durur bir çekmecede
  
  o ki bir gün bunu bana söyledi:
  olana değil de olmayana yazmak
  çünkü beni süsledi
  
  ey benim ıslak yalnızlığım
  umudum senden doğsun.
  
  umuş
  
  bütün iyi kitapların sonunda
  bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda meltemi senden esen
  soluğu sende olan
  yeni bir başlangıç vardır
  
  parmağını sürsen elmaya, rengini anlarsın gözünle görsen elmayı, sesini duyarsın onu işitsen, yuvarlağı sende kalır
  her başlangıçta yeni bir anlam vardır.
  
  nedensiz bir çocuk ağlaması bile
  çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır.
  
  ikilemler
  
  bu gözyaşları benim mi
  camdaki yağmur taneleri mi yoksa?
  
  acıyla sevinç de
  birbiriyle içiçe mi
  terketmeden biri ötekini?
  
  mutsuzluk mutluluğu örerken
  masmavi bir boyun atkısı gibi?
  
  bunları ben mi söyledim
  ester mi, o mu söyledi?
  
  sesi yok kendisi var
  gözleri yok kendisi var
  cemal'siz cemile'siz
  seniha bir otelde
  ya ölü ya kimsesiz.
  
  özleyiş
  
  gülüşümü ıslattım —kar yağdı bütün gün—
  daha yağsın
  kar yağsın bütün otellerin üstüne
  üstüne üstüne bütün otellerin
  kar yağsın
  lacivert gözlerine seniha'nın
  
  hiç bitmesin, yağsın
  karla dolsun göğsünün katedrali
  avluya düşen org uyansın
  
  özlemim sanadır, varsın
  kar yağsın, daha yağsın
  seni andırıncaya kadar.
  
  saplantı
  
  sözlerim kendim üstüne
  gölgem beni istedi
  o ki istedi
  suyum beni istedi
  o ki istedi
  cemile beni istedi
  ne oldu? hiç! alışamadım
  kartalın bir kayaya çarpışı idi
  
  soyundum, giyindim, tekrar soyundum arada olacağın düşünü kurdum
  zevk duydum bundan
  cemile anlamadı, cemal hiç anlamadı seniha görmedi ki
  ve göstermedim
  
  sözlerim kendim üstüne
  bir uzak yerlere gitmek üstüne
  sanki günler tek bir güne birikti
  bense çıkmazda kaldım, usandım çıkmazlarda üstüste
  birikmiş ufuklar kadar derindim
  
  ve dedim: elbette deneyeceğim.
  
  gidemeyiş
  
  güz ve kış ve ilkbahar geçti
  yaz çarçabuk geçti
  hepsi tekrar tekrar geçtiler
  bu bana uzun geldi
  
  gecem avurtlarım gibi çöktü
  ve çöktüm
  sabahım, sabahlarım
  kabından taşan sütler gibi büyüdü
  ve taştım
  gün güne taşındı, yıl yıla
  gitmedim, gidemedim
  
  ki dedim
  bana söz vermeliydi biri
  sesi uzaklardan gelen
  görünmez yıllarla ilgili.
  
  biliş
  
  ve hemen gidemedim
  ve artık gidemedim
  ve sonra hiç gidemedim
  kurtuluş'ta, son durakta bir tramvay ölüsü sanki ben
  öylece kalakaldım
  
  hepimiz kalakaldık
  elimizde tetiği çekilemeyen
  namlusu yönsüz bir tabanca gibi.
  
  yeniliş
  
  açılmamış bir şarap şişesiydim
  ki öyle kaldım
  acımı köpürtmedim
  içime sağdım
  gözyaşlanmı göstermedim
  ki sildim
  özgürlüğüm beni tutsak düşürdü başaramadım
  
  içimde kara kara bulutlar sallandı
  ki sallandılar
  dışarı yağamadım
  ve yenildim ve sustum.
  
  bitmeyen
  
  ve ağzım ağzını öptü ise
  çünkü için sözle doludur
  elim eline değdi ise
  çünkü elin yaratılmış işler doğurur gözlerine baktım ise
  ki bakmışımdır
  onlar bir denizi sezme derinliğindedir ve saçlarına
  ve boynuna
  ve omuzlarına
  baktım ise
  ki bakmışımdır
  onlar bir kuşun uçuşunu
  sezme derinliğindedir
  
  ey sözlerim benim
  onlar ki bana her zaman
  bir diriliş verenedir
  
  meselim bitmeyendedir.
  
  düş
  
  gökte, gökkuşağının üstünde
  yedi renkli musa'lar
  yedi lambalı, yedi güvercinli muhassen'den
  yedi renkli sesler üflüyorlar aşağıya aşağıda
  seniha
  bir elinde sigarası
  oturmuş kıpkırmızı bir bahçe koltuğuna önünde
  masa masa masa —çok değil, hepsi bir masa-
  mermer bir masa
  gümüş bir masa
  zümrüt bir masa
  seniha birasını
  sonsuz bir bira
  sessiz bir bira
  cam akışlı bir bira
  saçlarında başaklar, tavus tüyleri gözleri
  gözleri ses veriyor
  seng-i laciverdi gözleri
  son yudumunu da alıyor birasından
  yere dökülüyor ipek şalı
  yere sızıyor
  yeri alıyor
  birlikte götürüyor yeri
  katlar gibi bir halıyı durmadan parmaklarından altın bir anahtarlık sarkıyor
  ve anahtarlar anahtarlar
  —çok değil, hepsi hepsi bir anahtar—
  fildişi bir tahtırevana biniyor
  kaldırıyoruz onu dört kişi
  ben, cemile ve cemal
  bir de sonsuzluk
  tutuyoruz havada bir süre onu
  o gülümsüyor bize durmadan
  ve kalabalığa
  yaldızlar dökülüyor dudaklarından
  lambalar, güvercinler dökülüyor
  çiçekli laledanlar, çeşmibülbüller
  kristal boy aynaları
  ve gelin telleri, pırlantalı taçlar
  
  sedef kakmalı bir tramvay geçiyor yakınımızdan
  ince bir org sesini sürükleyerek
  benekli bir örtü çekiyor üstüne dünya
  
  hepimiz kayboluyoruz.
  
  uyanış
  
  uyanıyorum uyanıyorum
  dört duvar
  evet, dört duvar
  peki duvarın arkasında ne var
  — duvarın arkasında ne var
  — bir çocuk, bir çocuk daha, çocuklar..
  — duvarın arkasında ne var
  — bir kaçlın, katolik, yas giysilerini çıkarmış
  — duvarın arkasında ne var
  — yaşlı bir adam, dinleniyor güneşte
  — duvarın arkasında ne var
  — bir gemi, yolcu gemisi, ışıklar içinde
  — duvarın arkasında..
  — bir çim makası, bir havuz
  — duvarın arkasında, duvarın..
  — bir piyano, büyük çok, bir de viyola
  — duvarın arkasında ne var
  — avdan dönüyor balıkçılar, balığın 'deniz içi' renginde
  — duvarın arkasında ne var
  — ne olsun, bir lunapark, kartopu kadar o da
  — duvarın arkasında..
  — çünkü, işte, şimdi, sonra...
  — duvarın arkasında, duvarın..
  — beyaz beyazlık
  — duvarın arkasında ne var
  — bir şarkı, anlamlı çok
  — duvann arkasında ne var
  — bir melek, üç kanatlı
  — duvann arkasında..
  ne olsun duvarın arkasında
  yıkanmış, arınmış bir gök köpük köpük bir dünya dört duvar? evet, dört duvar.
  
  bitiş
  
  ester'in söyledikleridir
  yalnızlığına korku vurma
  
  ester'in söyledikleridir
  ve gelsin ve geçsin bütün sözlerim
  gelsin ve geçsin
  
  ester'in söyledikleridir
  insanların içinden
  kendim olup taşayım
  
  ester'in söyledikleridir
  insanlara uzaklık vurma
  ama herkes ki kendisi olsun
  sonra herkes kendisi olsun
  bir gün herkes kendisi olsun
  
  ester'in söyledikleridir
  dünyada bakınıp durma
  bütün ol ve ayn tut 'ki kendini
  zaten öyledir
  çünkü öyledir.