manastırlı hilmi beye üçüncü mektup

• yaşamaya yerleşiyor seniha
  kendi yaşamına
  -güvercinsiz bir avlu mu? olabilir
  sırları dökülmüş bir ayna?-
  oysa çok geçti
  yıllar yıllar yıllar
  her geçen yıl elinde sanki
  yıprak, filizi yıllar
  'şey' sözcüğü gibi bağıntısız
  
  ağaççileği gibi durduğu yerde bir ezinti
  piyano tuşları -tek tek bakıldığında-
  çarçabuk bir göz atıldığında aynntısız -beyaz-
  yıllar
  seniha
  gözlerinin altı uzun menekşe.
  dün korkuttu beni -bazan oluyor-
  kocası izmir'de yaşıyor, karşıyaka'da
  sahici bir ayrılığın dikişini dikiyor seniha
  mavi mavi
  usul usul yani
  kocası -ben sevmedim hiçbir zaman-
  ikizini bulmuş diyorlar. seniha aldırmıyor pek ,
  aldırmıyor da
  pudralar, kremler tiksindiriyor onu
  bu yüzden bohemya kaseyi kırdı dün sabah
  saçlarını kesecek oldu
  sonra da sustu sustu sustu
  akşama dek
  hüzünler acılaşıyor hilmi bey
  geceler katı ve parlak
  - ansızın yere düşen
  laciverdi bir kestane sesi-
  acılar da acılaşıyor gittikçe
  sanki
  bir azarlanmayla ölümünü düşünen çocuklar gibi
  ödünç alıyorum seni bazen
  çoğu kez geceleri
  niye almayayım -kaç güz geçti-
  islak kaputun gibi kokardı güzler
  seni sevdiğimi unutmuşum hilmi bey
  seni de unutmak istiyorum artık
  unutmak! ama nasıl
  sözgelimi çok hızlı oynuyorum beziği
  
  içkiyi çabuk çabuk içiyorum
  her şey bir hıza dönüşüyor -çoğu zaman-
  odamı giyiniyorum
  odamı soyunuyorum
  yerlerini değiştiriyorum eşyaların
  dışarı çıksam, bir tramvaya binsem
  bir durak ötede hemen iniyorum
  boynumdaki annemden kalma kolye
  -pembe bir buğu, uçup gidiyor-
  bazan koparıyorum, yeniden diziyorum
  gökyüzünde kalın sırça ben
  dünyaya tutuyorum kendimi, bakılıyorum
  nedense hep böyle sanıyorum
  'nerdesin, akşam oldu'
  biraz anımsıyorum
  sen bahçe kapısından girerken
  bir kendim gibi caddelerdeyim
  zamanın minesi soldu hilmi bey
  demeye getiriyorum.
  geçenlerde nisuaz'a gittim
  cemal'e birlikte
  hasır koltuklara oturduk
  dışarda kar serpeliyordu, iki elma, külde pişirilmiş
  giderek küçülüyordu -gözleri cemal'in-
  kahveyle konyak içtim
  cemal tarçın içti, konuştu biraz
  herkes bana bakıyor, herkes bana bakıyor, herkes
  bana bakıyor -bana öyle geliyor-
  bacaklarım -işte!- güzeldir çok
  aralık kapıdan kış kokusu doldu içeriye
  ürperdim -işte!- omuzlarım da güzeldir
  ama ben
  kaçarak yaklaşıyorum her görünmeye
  uzaktan uzağa gözgözeyim
  uzaktan uzağa öpüşüyorum
  uzaklarda biriyle sevişiyorum
  erkeğe benzer yalnız bir dişiyim ben
  evet evet öyleyim
  hiç değilse öyle olmalıyım
  her neyse..
  az sonra muhassen geldi -tanımazsın-
  kurtuluş'ta, aynı caddede oturuyoruz
  sevişmenin gölgesi gibidir yalnızken
  düşünmenin dişisi
  evini işletiyor -bana ne bundan-
  konyak içiyor o da
  sonra bir konyak daha
  kıpkırmızı gülüyor -gülsün, iyi-
  bütün gövdesiyle gülüyor
  bende gülüyorum
  vitrinlerdeki kesme bardaklar
  şarap şişeleri, bir gemi resmi
  gülüyor durmadan hepsi
  karşıda bir ev, kırk odalı sanki
  her odada bir boy aynası
  her boy aynasında
  beyoğlu'nun bir parçası
  durmaksızın gülüyor
  yağan kar hemen eriyor yere düşer düşmez
  gülmüyor, gülümsüyor
  makyajını tazeliyor muhassen
  kalkıp gidiyor
  acının kış ayları, diyor birdenbire cemal
  içine çekilip de soğuktan
  oyuncağını orda bulamayan
  bir çocuk gibi
  -evet, hiç çocuk olmadı cemal
  olmayacak da-
  kalkacağız birazdan
  acının kış ayları
  ne yapsam belirsizim.
  eve dönüyoruz -soldu minesi zamanın-
  bugün de bir şey yaptık
  tam kapıdan gireceğiz
  uzakta bir laterna sesi
  bir kadın ağlaması
  pencereden sarkıtılmış bir sepet
  sepette bir karnıbahar patlaması
  sarı elmalar
  içeri giriyoruz
  bu kapı hiç değişmez mi, diyor cemal
  bu kapı
  ve her şey.
  
  edip cansever