kurbati

• didem madak şiiridir.
  
  kurbati
  
  gece lambası kırmızı bir kadın yapıyor beni
  oysa limon ağaçları bahçede küçük sarı güneşler taşıyor.
  dokunsam bile onlara yanmam. ne tuhaf!
  bir oyuncak ayım vardı, ismi ışıldak.
  bir kızkardeşim vardı saçları simsiyah
  ne tuhaf böyle hatırladıkça herşeyi,
  ağrı dağında saçlarımı karla yıkamak.
  kırmızı bir mum olsam yakışırdım şamdanıma
  oysa çok üşüyor ellerim bu akşam...
  
  martılardan duygulanmadım hiç, ne tuhaf!
  ben belki denizden bile eski biriyim.
  başka isimler bulmak isterdim martılara
  kirloş mesela kirloş desem artık onlara.
  kasapların perdeleri boncuktan
  et. kan. ve o boncuklu şıkırtılar
  ne tezatlı bir şey, ne tuhaf
  ne tuhaf acıyla hiç konuşmamak.
  
  gece lambası kırmızı bir kadın yapıyor beni
  herşey şimdi itiraf edilmeli:
  kocam bir çingeneydi.
  eşiniz bir çingene mi hanfendi? diye sorarlardı.
  hayır efendim derdim, hayır eşim bir sanatkardır.
  eski yırtık gecelikler, eski yırtık çarşaflar
  eski, yırtık bir sızıyla sevişirdik.
  herşey şimdi itiraf edilmeli:
  
  bir picaması bile yoktu benim kocamın baylar.
  insan çingeneyse, yani ruhu çizgiliyse
  insan acıyla yalnızca sevişebilir baylar!
  soruyorlar. soruyorlar:
  "ellerin neden titriyor sevgilim"
  bilmiyorlar doğmadan öldürdüğümü üç-beş çingeneyi.
  üç-beş dünya kaldı artık aramda dünyayla
  artık açıklayamam bir türlü.
  ne tuhaf geçmişim kırmızı bir kadın yapıyor beni.
  herşey şimdi itiraf...
  
  bulurlar sabaha siyah, çirkin bir balık olarak
  açıklayamazlar artık beni bin türlü.
  bilmeyecekler, bilmeyecekler bir çingenenin
  ismini vererek kendime öldüğümü.
  ismim...ismim...ismim kurbati.
  
  aralık '97
  ludingirra 5, bahar 1998
  
  didem madak
• ben belki denizden bile eski biriyim, diyen didem madak şiiri.
• cümle cümle bilinse de, bütünüyle gece lambasının ardında kalmış bir didem madak şiiridir...
  
  gece lambası kırmızı bir kadın yapıyor beni
  oysa limon ağaçları bahçede küçük sarı güneşler taşıyor.
  dokunsam bile onlara yanmam. ne tuhaf!
  bir oyuncak ayım vardı, ismi ışıldak.
  bir kızkardeşim vardı saçları simsiyah
  ne tuhaf böyle hatırladıkça herşeyi,
  ağrı dağında saçlarımı karla yıkamak.
  kırmızı bir mum olsam yakışırdım şamdanıma
  oysa çok üşüyor ellerim bu akşam...
  
  martılardan duygulanmadım hiç, ne tuhaf!
  ben belki denizden bile eski biriyim.
  başka isimler bulmak isterdim martılara
  kirloş mesela kirloş desem artık onlara.
  kasapların perdeleri boncuktan
  et. kan. ve o boncuklu şıkırtılar
  ne tezatlı bir şey, ne tuhaf
  ne tuhaf acıyla hiç konuşmamak.
  
  gece lambası kırmızı bir kadın yapıyor beni
  herşey şimdi itiraf edilmeli:
  kocam bir çingeneydi.
  eşiniz bir çingene mi hanfendi? diye sorarlardı.
  hayır efendim derdim, hayır eşim bir sanatkârdır.
  eski yırtık gecelikler, eski yırtık çarşaflar
  eski, yırtık bir sızıyla sevişirdik.
  herşey şimdi itiraf edilmeli:
  
  bir picaması bile yoktu benim kocamın baylar.
  insan çingeneyse, yani ruhu çizgiliyse
  insan acıyla yalnızca sevişebilir baylar!
  soruyorlar. soruyorlar:
  "ellerin neden titriyor sevgilim"
  bilmiyorlar doğmadan öldürdüğümü üç-beş çingeneyi.
  üç-beş dünya kaldı artık aramda dünyayla
  artık açıklayamam bir türlü.
  ne tuhaf geçmişim kırmızı bir kadın yapıyor beni.
  herşey şimdi itiraf...
  
  bulurlar sabaha siyah, çirkin bir balık olarak
  açıklayamazlar artık beni bin türlü.
  bilmeyecekler, bilmeyecekler bir çingenenin
  ismini vererek kendime öldüğümü.
  ismim... ismim... ismim kurbati.