konfeti

• kendime benzetiyorum konfeti tanesinin birini. öyle rulo gibi olanları, yada çin malı patlayanları değil, delgeçlerden çıkanları biriktirip poşet içinde duranları. şu koskocaman dünyada, poşetin içindeki kağıt parçalarından yalnızca biriyim. etrafımda binlerce insan var, kimisi bana çok yakın, kimi alabildiğine uzak. bazılarıyla adeta yapışığız, aynı küçük delikten geçmişiz, abim, ablam ve annem onlar, bir tanesi poşetin yırtık yerinden kovanın içine düşmüş, çok yakınız aslında ama ulaşılamaz, o babam. -isimleri sallıyorum- çok yakınımda olanlar var, çocukluk arkadaşım alper mesela, yıllardır yanımda olan hayri, ismini sayamadıklarım, akrabalarım hep etrafımdalar, hepsinin merkezinde ben varım, bizim merkezimizde de onlar, kusursuz bir sistem.
  
  azıcık ileride ilkokul arkadaşım duruyor, onun yanında adını bile hatırlamadığım orta okulda bacaklarına baktığım kız var, öte yanda lisede memelerine baktığım sinem. bazıları değişik renkteler, onlar mahallenin, lisenin, üniversitenin, iş yerinin, askeriyenin fırlama tipleri, hemen seçiliyorlar, hiç unutulmamak üzere. iki tanesi diğerlerinden gözle görülecek kadar ufak, seçemiyorum da yeğenlerim mi onlar?
  
  bazıları yarım, hiç gitmeyecekmişçesine kendilerine ait yerde usulca bekliyorlar; takma adları belki emine, belki meltem, belki pınar, belki banu. neden mi yarım?
  
  diğer yarıları bende kaldı.