isim annesi

• yok böyle bişiy.
  (bkz: isim babası)
  hakket diyorum bakın, literatürde de yok böyle bişiy.
• ne acı.. isim koymak kalıbından mı kaynaklanıyor acep..
  koymak...
  
  süpaneke allahüme..
• kimi zaman yüzde güzel bir fiyonk belirmesine neden olan anın öznesi. enteresan.
  
  çocuk sevgimin, taa kendi çocukluğuma dayalı kesin bir kanıtı sanki hikayem. henüz 7-8 yaşlarındayım, babamın görevi nedeniyle ankara'dayız. lojman hayatı. üst katımızda çalışan bir çift var ve henüz 1 yaşındaki bilge bebeğe anneannesi bakıyor. ama benim çocuk gözümde kırış buruş yüzü ile kocaman, bilge bir ihtiyar kadın. çekirge sürüsü gibi koloni çocukları bir araya gelip yakartop, istop, saklambaç, körebe, evcilik vb. oynuyoruz; yetmiyor, eve dönünce soluğu üst katta alıyorum. kapıyı ağır adımlarla gelip açan teyzeye'' nine, ben bilge'yle oynamaya geldim...''diyorum ve ona mamasını yediriyorum, kucağıma alıp dolaştırıyorum, oyuncaklarını dizip onları konuşturuyorum...o sırada ninenin de şekerleme yapmak için fırsatı oluyor ve beni pek seviyor bu sebeple. kıyamam.
  
  gel zaman git zaman, bilge'nin annesi samiye teyzenin ikinci bir bebeği olacağını öğreniyoruz. ama bana '' minnok, bilge'nin kız kardeşine senin isim koymanı istiyoruz...'' deyince çok heyecanlanıyorum. kendim el kadar çocuğum, verilen paye çok büyük. genelde aile büyüklerinin yaptıkları, hadi olmadı eşlerin birbirine jest olarak bıraktıkları çok hayati bir konuda bana söz hakkı tanınmış. inanılmaz.
  
  o aralarda da, milliyet çocuk kitapları dizisinden, mümtaz zeki taşkın'ın yazdığı ülkü öğretmen adlı çocuk romanını okuyorum. başta kitap kapağı cezbetmiş, sonra opkudukça sevmişim o karakteri. böyle çıtı pıtı, iyilik meleği gibi bir öğretmen. hem o, hem de dayımın eşinin de adının ülkü olması ve onun zerafetine duyduğum hayranlık yüzünden kararımı veriyorum: bebeğin adı ülkü olacak. çok beğeniliyor ve kabul ediliyor sevinçle. ben çok mutluyum. 8 yaşında bir veledin koyduğu isimle anılacak ömür boyu. müthiş.
  
  ülkü, isim annesi olduğum o günün bebeği ve bugünün hanfendisi kimbilir nerede? o da beni merak ediyor mudur? karşılaşmak isterdim. nasip.
• kimi zaman yüzde güzel bir fiyonk belirmesine neden olan anın/anıların öznesi. nostaljik.
  
  çocuk sevgimin, taa kendi çocukluğuma dayalı kesin bir kanıtı sanki hikayem. henüz 7-8 yaşlarındayım, babamın görevi nedeniyle ankara'dayız. lojman hayatı. üst katımızda çalışan bir çift var ve henüz 1 yaşındaki bilge bebeğe anneannesi bakıyor. ama benim çocuk gözümde kırış buruş yüzü ile kocaman, bilge bir ihtiyar kadın. çekirge sürüsü gibi koloni çocukları bir araya gelip yakar top, istop, saklambaç, körebe, evcilik vb. oynuyoruz; yetmiyor, eve dönünce soluğu üst katta alıyorum. kapıyı ağır adımlarla gelip açan teyzeye ''nine, ben bilge'yle oynamaya geldim...''diyorum ve ona mamasını yediriyorum, evin içinde pusetine koyup dolaştırıyorum, oyuncaklarını dizip onları konuşturuyorum...o sırada ninenin de şekerleme yapmak için fırsatı oluyor ve beni pek seviyor bu sebeple.
  
  gel zaman git zaman, bilge'nin annesi samiye teyzenin ikinci bir bebeği olacağını öğreniyoruz. ama bana '' minnok, bilge'nin kız kardeşine senin isim koymanı istiyoruz...'' deyince çok heyecanlanıyorum. kendim el kadar çocuğum, verilen paye çok büyük. genelde aile büyüklerinin yaptıkları, hadi olmadı eşlerin birbirine jest olarak bıraktıkları çok hayati bir konuda bana söz hakkı tanınmış. inanılmaz.
  
  o aralarda da, milliyet çocuk kitapları dizisinden, mümtaz zeki taşkın'ın yazdığı ülkü öğretmen adlı çocuk romanını okuyorum. başta kitap kapağı cezbetmiş, sonra opkudukça sevmişim o karakteri. böyle çıtı pıtı, iyilik meleği gibi bir öğretmen. hem o, hem de dayımın eşinin de adının ülkü olması ve onun zarafetine duyduğum hayranlık yüzünden kararımı veriyorum: bebeğin adı ülkü olacak. çok beğeniliyor ve kabul ediliyor sevinçle. ben çok mutluyum. 8 yaşında bir veledin koyduğu isimle anılacak ömür boyu.
  
  ülkü, isim annesi olduğum o günün bebeği ve bugünün hanfendisi kimbilir nerede? o da beni merak ediyor mudur? karşılaşmak isterdim. nasip.