illusion's play

• shape of despair'in en iyi albümü denebilir mi bilmiyorum ama en farklı albümü denebilir. angels of distress'in acıklı melodileri ya da monotony fields'in buhranı yoktur. tamamen atmosfer üzerine kurulu, neredeyse enstrumental denebilecek kadar az vokal içeren şarkılara sahip, kendi içinde özel bir albüm illusion's play.
  angels of distress gibi kalp kıran melodilerle dolu bir albümün üzerine bir sonraki albümde tamamen synth/klavye üzerinden minimal melodilerle işi yürütmek büyük cesaret. mesela 16 dakikalık still-motion şarkısının son 9 dakikası vokal, davul, elektro gitar, vs. falan olmadan tamamen aynı synth melodisinin defalarca tekrarından oluşuyor ki bu bölüm albümün bence en iyi kısmı. ama albümün kalanı da açıkçası bu kafada. atmosferik minimal synth melodilerini destekleyen elektro gitarlar üzerine kurulu tüm albüm.
  angels of distress gibi duyar duymaz can acıtmıyor, ama ömrü daha uzun bu albümün bence. o defalarca tekrarlayan melodiler dinleyeni her seferinde başka bir yerlere götürüyor. kesinlikle favori albümlerimden biri.
• almost