ikiru

• ikiru (yaşamak), akira kurosawa'nın ivan ilyiç'in ölümü'nden esinlenerek çektiği 1952 yapımı bir film.
  
  kanser'den ölmekte olan adamın değil de kanser olup ölmeye yazgılı adamın, kanser olmadan önce tüyoyu alması ve kanserinden önce yaşayıp dönüşmesi üzerine bir filmmiş gibi duruyor.
  
  ona yol gösteren kızın söylediği bir cümle komik ve davetkar:
  "benim çoraplarımdaki delikler senin bacaklarını mı rahatsız etti?"
  
  filme şöyle abartılı bir janr açmak mümkün: tokyo blues; post-war depression.
  
  izlerken çağrıştırdıklarına da bir liste atalım; bir baston yutmuş goriot baba, bir uzak akrabası kürk mantolu madonna, bir de tabii japon tipi ve öteki varoluşsal dava..
  
  dava dedik te, arşivden söz açmamak olur mu: evrak arşivi resmi dairenin kütüphanesidir, sadece okuma bilenler o dağı eritebilir. öğrenmesi de o kadar zor ki. nasıl yaşamadan yaşlandıklarımızın orhun yazıtları, kamu akılsızlıklarımızın mesnevi'leri.
  
  edit: filmde nasıl oluyorsa bir yasujiro ozu havası var. aslında ayrıntılı bakınca yok denebilir; kaçlarca kişiye filmi ozu'nun adına referansla tavsiye ettikten bir süre sonra durumun farkına vardım. belki diğer akira kurosava filmlerinden farklı diye öyle algılamışımdır.