habersiz

• alaeddin özdenören şiiri.
  
  çocuk uykusunda gülüyor
  yılların acı çığlığından habersiz
  elleriyle oynuyor karanlıklar
  sessiz sessiz.
  ah bebem
  rüzgâr saçlı bebem
  bilsen insanların hâlini bir
  bu kara yalnızlıkta körelen
  ışık benimdir.
  bu uzayıp giden yolda
  ağlayıp ağlayıp da
  aklımı sokmuşum girdabına
  yaşamanın.
  
  çocuk uykusunda gülüyor
  yılların acı çığlığından habersiz
  elleriyle oynuyor karanlıklar
  sessiz sessiz.
• alaeddin özdenören'in ilk şiiriymiş. unutulmuşluklar'da, yazılış öyküsünü şöyle anlatıyor:
  
  "sıcak mı sıcak bir yaz gecesi. on yedi yaşındayım. uzunoluk'taki evimizin ayazında yatıyorum. uyku tutmuyor. yanımda yeğenim uyuyor; üç yaşında var yok. ona bakıyorum. uykusunda gülüyor. şiirim sızıyor göğsümün orta yerinden. yaz diyor bana. ve ben, ilk şiirimi yazıyorum: çocuk uykusunda gülüyor..."
  
  "şiirim sızıyor göğsümün orta yerinden..."
  şiirden ve çocuklardan pek hazzetmiyor olabilirim ama, bana yeğen sevgisini çağrıştıran şu ifadeyi öyle samimi ve hoş buldum ki, okurken kocaman bir gülümseme yayıldı yüzüme...
• aniden, apansız, ansızın, ameden, amedenden.
  
  ben koşuşturan atlılardan habersiz, kara toprak gibi.. sen de toprağın^* kıl beni, senin kılamıyorsan.
  
  [yine proust'a göre, "aynı bedende büyük bir deha ile birlikte yaşayan insanın bu dehayla çok az bir bağlantısı vardır; yakınlarının tanıdığıysa bu insandır; dolayısıyla, sainte-beuve gibi yapıp şairi insana bakarak veya dostlarının sözleriyle yargılamak saçmadır. insanın kendisine gelince o yalnızca bir insandır ve kendi içinde yaşayan şairin ne istediğinden de tamamen habersiz olabilir."] mehmet rifat - marcel proust ya da bir roman yaratmak
  
  (ilk giri tarihi: 18.6.2016)
  
  (bkz: hiçbir şeyden haberi olmayan insan)
  (bkz: nasıl geçti habersiz)
  (bkz: bilmeyen), bihaber