çocukluk travması

• çocuklar başlangıçta ebeveynlerini severler. bir zaman sonra sonra onları yargılarlar, nadiren affederler.
• bir gece bir sohbet esnasında insanın bazı karakteristik özellikler sandığı davranışları neden yaptığı sorusuna bulduğu cevaptır.
  
  ben çok küçükken gecekondu mahallesinde babamın aldığı çok pahalı oyuncaklarımı sokakta pazar tahtası üzerinde sermiş oynuyordum. mahalledeki diğer çocuklar da meraklandılar ve özendiler haliyle tabii. bir tanesine oyuncağımı verdim mi yoksa oynaması için onunla paylaştım mı hatırlamıyorum. hatırladığım net bir şey var o da şudur: babamın oyuncağımı başkasının aldığını öğrendikten sonra bütün oyuncaklarımı sokak ortasına saçmasıdır. sanırım hâlâ bu yüzdendir ki bana adanmış benim olan şeyleri başkalarıyla paylaşmakta çok güçlük çekiyorum. paylaştığım kişi cidden kardeşim kadar sevdiğim bir olmalı ki suçluluk duygusu duymayayım. suçluluk duygusu dediğim his de sanırım babamın yine oyuncaklarımı paylaştığım/çaldırdığım için bana kızması olabilir. bütün bunları annemin benim yemem için valizime ısrarla sıkıştırdığı sarmaları kız arkadaşımın bana sormadan pişirmesi, yemesi ve şu an ben de onları yerken yazıyorum.
  
  insan kendinin, kendi özünün ya da kendi varlığının farkına varabilen bir canlı. ve bütün bu barlığının da üstüne koyabilen, buna ihtiyaç duyabilen dolayısıyla da kendisini aşabilen bir hayvan esasında. umarım bu duygu ve davranışlarımı aşabilirim sözlük.
• 90’lardaki korkutucu trafik canavarı kamu spotu. allah belasını versin o spotun. rüyalarıma girerdi hiç unutamadım.
• şahsım 10-11 yaşlarında iken anneannemin de içerisinde bulunduğu bir sofra meclisinde yemek yenmekteydi. yemek esnasında durduk yere birisi kalkıp benim tabağımdaki mayoneze bandı ve afiyetle yedi; derken bir diğeri de bandı, öbürü de bandı. tüm çekirdek aile durduk yere benim tabağımdaki mayoneze bandı ve yedi. sünnetlemelik kalan mayonezime de anneannem banınca bende film koptu. ağlama krizi ve sofraya küsme ile oradan uzaklaştım. halbuki siktirip gidebilir tabağınıza sıkarak o mayonezi zıkkımlanabilirdiniz.
  
  ne mi oldu?
  
  yıllar içerisinde tabağımdan yemek alınmasına kin besler oldum. karşımdaki insanı azarlar, ağlatır oldum. askerde bu sebeple yemekhaneyi ayağa kaldırıp minik bir harp yaşatır oldum. en yakın arkadaşımın aç yatmasına göz yumar oldum. yine bir okul yemekhanesinde öğretmen arkadaşım huyumu bilmeyip tabağıma salça olunca ağlayarak oradan uzaklaşmasına sebep oldum. ve daha niceleri…
  
  yani diyeceğim o ki; çocuklarla çok uğraşmayın.