ah'lar ağacı

• didem madak güzelliklerinden biridir bu da.. bir kısmı:
  
  "bir ilaç içsem bari diye düşündüm,
  biraz kolonya sürünsem,
  ferahlasam, pencereyi açsam.
  şöyle bir şey yazdım sonra:
  yağmur, çamurlu bir elbise dikiyor şehre
  sıkılıyoruz hepimiz bu çamurlu giysinin içinde.
  berbattı,
  bir şiire böyle başlanmazdı.
  
  iç ses diye söylendim,
  ardından yıldırım gürses...
  aptal aptal güldüm bir de buna.
  ayşecik vazoyu kırıyor
  ve ‘tamir et bakalım’ diyordu babasına.
  yapıştırsam da parçalarını hayatımın
  su sızdırıyordu çatlaklarından.
  karnabahar kızartmıyordu asla
  başrolde kadınlar.
  
  güçlü bir el silkeledi beni sonra
  sanırım tanrı’nın eliydi.
  sayamadım kaç ah döküldü dallarımdan.
  binlerce yeşil gözü olan bir zeytin ağacı gibi,
  çok şey görmüşüm gibi,
  ve çok şey geçmiş gibi başımdan,
  ah...dedim sonra
  ah!
  
  iç ses, diye söylendim
  çocukken şöyle dua ederdim tanrı’ya:
  tanrım bana hiç erimeyen,
  kırmızı bir bonbon şekeri yolla.
  eski tül perdelerden gelinlik biçerdik
  kardeşimle kendimize durmadan,
  olmayan çayları,
  olmayan fincanlardan içerdik.
  olmayan kapıları açardık,
  olmayan ziller çaldığında.
  siyah papyonlu olurdu mutlaka
  resim defterimizdeki damat.
  yedi günde yarattığımız dünya
  mutlu olurduk pastel koksa.
  
  ve şimdi şöyle dua ediyorum tanrı’ya:
  olanlar oldu tanrım
  bütün bu olanların ağırlığından beni kolla!
  
  kaybolmak istemiştim bir zamanlar
  kapının arkasında yokum demiştim
  ve divanın altında da.
  bulamazsınız ki artık beni,
  hayatın ortasında.
  kaybolmak istemiştim bir zamanlar
  beni kimse bulamazdı
  tanrı’nın arkasına saklansam.
  o kocamandı, en kocamandı o.
  bir kız çocuğunun hayalleri kadar.
  
  bir zamanlar kendimi
  bulunmaz hint kumaşı sanmıştım.
  kaç metredir benim yokluğum?
  benden daha çok var sanmıştım.
  benim yokluğumdan dünyaya
  bir elbise çıkar sanmıştım.
  dünyanın çıplaklığına bakmaya utanmadan
  sonunda ben de alıştım.
  ah...dedim sonra,
  ah!
  
  güzin ablası kitaplar olan bir kızdım,
  içim sıkılmasa o kadar
  tek bir satır bile okumazdım.
  taş bebeğim ters çevrilince ağlardı
  bir derdi var derdim.
  derdimi demeyi ben taşbebeğimden öğrendim.
  ninni derdim, ninni bebeğim!
  cam gözlerini kapardı, naylon kirpiklerini.
  plastik gözkapaklarının ardında,
  bilirdim rüyaları yoktu bebeğimin,
  gözyaşları da.
  ağladıkça tükürüğümden sürerdim gözaltlarına.
  bu kadar kolay harcamazdım rüyalarımı,
  kırmızı çantamda bayram harçlıklarım olmasa.
  
  insan çıtır ekmeği ısırdığında,
  kırıklar dolar kucağına,
  işte orası umudun tarlasıdır.
  ve orada başaklar ağırlaştığında,
  sayısız ah dökülür toprağa.
  
  iç ses, diye söylendim
  ve ah dedim sonra,
  böyle ah demeyi beli bükük bir ahlat ağacından öğrendim.
  
  dallarına salıncak kurardı çocuklar,
  hızlı yaşanan bir hayatın şarkılarıydı salıncaklar.
  meyveleri tatsızdı
  eski bir lanetten dolayı
  herkes dişlerdi acı meyvelerini,
  ve herkes söverdi ona.
  ismini yazardı herkes onun bağrına,
  ah derdi o. ah!
  
  bıçağın ucundaydı insanların hafızası
  ‘insan unutandır
  ve insan unutulmaya mahkum olandır.’
  tanrı şöyle derdi o zaman:
  ah!
  
  ne çok dikeni vardı ahlat ağacının tanrım,
  ulaşılamazdı,
  sen sarılmak istesen ona,
  o sana sarılmazdı.
  ne çok dikenin vardı tanrım!
  ne çok isterdim,
  sana sarılamazdım.
  ve şöyle derdim o zaman:
  ah!
  
  ahlat ahların ağacıydı,
  yaşlanmaya başlayanların,
  itiraf edilememiş aşkların,
  evde kalmış kızların.
  ahlat ahların ağacıydı,
  cezayir nasıl cezaların ülkesiyse,
  öyleydi işte.
  
  ve etimoloji eti’lerden kalma
  bir zaman birimiydi yanılmıyorsam.
  ve yanılmıyorsam yalnız insanların,
  kahvaltı edip ağladıkları pazar sabahları yokmuş o zaman.
  mesela o zamanlar
  mutsuz olduğunda insanlar,
  yok olurmuş bazı dakikalar"