attila jozsef

• flora
  
  şimdi iki milyarlar zincirlemek için beni
  benden bir çoban köpeği yapmak için kendilerine
  fakat iyilik, şefkat ve incelik duyguları
  göç ettiler onların dünyasından güney'e.
  artık ışık içinde göremiyorum bu dünyayı
  göremiyorum, deney tüpüne bakan bir doktor rahatlığıyla
  diz çöküyorum, haykırıyorum yenilgimi
  sevgilim, bir an önce gelmezsen yardımıma
  
  köylü nasıl toprağa muhtaçsa
  yağmura, güneşe nasıl muhtaçsa, muhtacım sana
  bitki nasıl ışığa muhtaçsa
  ve klorofile, fışkırmak için topraktan;
  muhtacım sana, çalışan kalabalık
  nasıl işe, ekmeğe, özgürlüğe muhtaçsa
  ve nasıl avuntuya muhtaçlarsa kuşatıldıklarında
  çünkü gelecek doğmadı daha acılarından.
  
  bir köye nasıl okul, elektrik
  su, taştan evler gerekliyse
  çocuk nasıl gereksinirse oyuncaklara
  ısıtan bir sevgiye;
  işçi için bilincin
  ve gözüpekliğin anlamı neyse
  yoksul için onurun;
  ve bulanık çocuklarına bu toplumun
  bir hayat çizgisi nasıl gerekliyse
  ve nasıl gerekliyse hepimize
  akıl, uyanıklık yol gösteren bir ışık
  flora! yüreğimde yerin işte öyle.