emirhan oğuz

• 1
  
  o'na
  kara gül diyorsunuz dedi adam
  o'na kara gül diyoruz
  dedim
  
  neden, diye sordu biri
  karanlığın içinden
  sustum
  ateşten bir ırmak gibi etlerimden
  damarlarıma akıyordu elektrik
  (gülün adı bahara
  kara gül o'nun saçlarına yaraşır… diye düşündüm)
  
  sen bilmiyorsan
  bilen birini söyle
  dedi adam
  
  hücrelerim dikenli tel yumakları gibi
  savruluyordu kasıklarımla beynim arasında
  (o'na kara gül diyenler
  her çiçeğe yeni bir ad yaraştıranlardır… diye düşündüm)
  
  küçük bir şey
  boşuna diretiyorsun
  dedi adam
  
  kavurgan bir asid gibi kendi gözeneklerini
  kemiriyordu şakaklarımdan sızan ter
  (küçük bir şey değil
  o'na seviyorum demek gibi bir şey… diye düşündüm)
  
  2
  
  o'na neden kara gül diyorsun
  dedi adam
  o'na neden kara gül dediğimi, biliyorum
  dedim
  zehir, asid ve diken
  aynı yollardan geri dönerek
  bir an için çekildiler gövdemden
  (soluklandım: meraktalar
  bir çiçeği yolmanın sevincine hazırlanıyorlar... diye düşündüm)
  
  o'na neden kara gül dediğimi, o'nu ilk öptüğüm gün
  rüzgâra söylemiştim, rüzgâr biliyor
  dedim
  
  telâşla.bir koşu seğirttiler
  (gecenin şahdamarına durma kan taşıyorlardı
  bir yerlerden. iğrençti iğrençtiler. gözleri kara
  çaputlarla bağlanarak bir buzlar ve bakır teller
  magmasına sürülmeliydi yaşam… ki sadece yolunmak
  için var olsun çiçekler, koklayanlar lanetlensin!)
  
  rüzgâra söylemiştim, rüzgâr biliyor
  dedim
  
  koştular rüzgârı yakalamaya gittiler
  zincir
  kelepçe
  tüfek
  şair değildi hiç biri
  elleri boş döndüler