bankacılık

• toplum tarafından saat 17:00'da işinizi bitirip eve gittiğinizin sanılmasıdır. istisnasız hergün en erken 19:30 civarı işten çıkmaktır. hergün sıfırlanan ve giderek yükseltilen hedefleri eksiksiz ve hatta verilenden daha fazla olacak şekilde gerçekleştirmenizin beklendiği, gerçekleştiremediğiniz takdirde akşamına müdürünüzden güzel bir fırça yediğiniz meslektir. üstüne üstük insanların en değerli şeyleri yani paraları ile iş yaptığınız için, neredeyse gelen her müşterinin (en kılıbık tipinden en kabadayısına, en cahilinden en eğitimlisine) kendini adam sanması ve kendilerini sizden üstün görmeleri durumundan kaynaklı ego problemlerini sizin üzerinizden gidermeleri ve sizin gık diyememenizdir. evlenirken düğün tarihinizin neden o tarihte seçildiğini, o tarihi seçerken kime sorduğunuzu soracak cesareti kendinde gören yöneticilerle çalışmaktır. hamile kalırken birkaç ay sonra izine ayrılacak olmanızdan dolayı hamile olduğunuz duyulduğu zaman yöneticiniz bana takar mı? ters gider mi? diye düşünmek zorunda kalmaktır. allah'ın her günü mobbinge maruz kalmaktır ve bankaya gelen ya da gelmeyen her insanın ooh işiniz kebap ha, keşke benimde böyle işim olsa diye özendiği bir işinizin olmasıdır.
  
  ulan arkadaş yine bu sistemi savunan birileri çıktı iyi mi? bir de bu sektörde çalışanları aşağılama olayı yok mu? gören duyanda ataları medici ailesi sanacak. sanki dedeleri ilk banka şubesini açtı. sistemin safrasıymış... hepi topu olabileceğin en fazla genel müdür ya da ceo olursun. bankanın sahibi gelir ağzına sıçar gider. bu olur yani.
  
  not: bankacı değilim.