1 entry daha
  • ikinci cildinde marx'ı haşlamadan önce popper'in hegel'e de acımadan giydirdiği, okuması oldukça zevkli felsefe yapıtı. burada karl popper hegel'i kayzer 3. frederick wilhelm'ın evcil filozofu olmakla suçlar. bu arada aristoteles de hegel ve marx'ın çıkış noktası olarak işaret edilerek paparadan payını alır.

    esas itibarıyla kitap tarihselciliğin neredeyse kafa göz sayılabilecek bir eleştirisidir. tarihselciliği totaliter rejimlerin sebebi olarak gösteren bir yaklaşıma sahiptir. dipten doruğa polemiktir. popper'in üslubu, felsefi olmaktan çok duygusaldır, ve itiraf etmek gerekirse, eleştirdiklerine bir küfür etmediği kalır.

    lakin yine de, kitaplarda dikkati çeken bir kaç unsur mevcuttur. bunlar daha çok hegel ve diyalektik eleştirisiyle, platon'u sokrates'ten ayırma savının etrafında toplanır. bu açılardan dikkatle okunması gereken bir eserdir.
15 entry daha
hesabın var mı? giriş yap