dibece

• bir şeyin aslı^*, esası, açıkçası. cümle içinde örnek, "ben bu işin dibecesini öğrendim." asıl dibace olmasa, dip/dibi ile ilintili, oradan gelme bir sözcük olabilir mi derdim. şive sözlüğünde maraş, mersin ve denizli için kayıtlamışlar. ben de anımsadığıma göre olasılıkla fethiye'den biliyorumdur. dibecesini anlamak, dibecesine ermek olarak da söylenebiliyor.
  
  (bkz: künh), künhüne varmak
  (bkz: dibace)