hesabın var mı? giriş yap

  • türkiye gibi iş gücünün ucuz olduğu ülkelerde yapay zeka kimsenin mesleğini çalamaz, merak etmeyin siz böyle neredeyse bedavaya çalıştırılmaya devam ettiğiniz sürece hiç bir işveren sizin yerinize pahalı bir makineyi düşünmeyecektir. hadi yine iyisiniz!

  • (#155606800) şöyle bir entry girdim dün. ve başka bir haber sitesinde böyle bir haber de bulunuyor.
    https://www.dha.com.tr/…lculuguna-ugurlandi-2296282

    öncelikle 2 haberin içeriği farklı olsa da, hastanın yaşı, yoğun bakımda tedavi gördüğü vs, ben orda bir soru belirtmisim. soru şu " neden ısrarla migren ve sinüzit deniliyor?" bakın bu sorunun bir tane cevabı vardır. hekim olarak bir enrty girersiniz. o da şöyle olur : çünkü sistemin bana hasta başına verdiği bütçe, süre, imkan, prosedür bunu gerektiriyor, ve maalesef acilde talihsizlikler oluyor vs vs diye. kalkıp "neden" ile sonlanmis bir entryden doktor düşmanlığı varsayımı çıkmaniz akıl alır gibi değil. kaldı ki siz de en az benim kadar o gün acilde ne yaşandı, hekimin tutumu, hastanın kendini ifade etme sekli gibi hususlari bilmiyorsunuz.böyle agresif tavırlar alarak bir yere varamayız. kaldı ki ben hekim arkadaşları hic bir zaman suçlamadım. ülkenin aydın insanları gözüyle baktım. sözlükte de aleyhilerine açılan tüm başlıklarda savundum. eski entrylerimde mutlaka vardır. ortada bir haber var. bizi aydınlatıp acilde böyle böyle işliyor düzen diye entry girmeniz gerekirken ana bacı sövmek gerçekten yakışıkalmıyor. dediğim gibi bütün sağlık emekçilerine minnettariz. insanlarla bire bir diyalog halinde olunması gereken bir meslekte üslup cok cok önemlidir.

  • bu meselede anlamadığım kekoluk galatasaray'ın yıldızlarını silme meselesi. katılalım katılmayalım bir 5 yıldız claim'i var dolayısıyla hadi kendine 5 yıldız koydun bunu desteklemek için diyelim , la olm bizimkileri niye siliyorsun, başkan , basın sözcüsü vs. olsam ilk işim kim yaptıysa kim karar verdiyse onu kovmak olurdu.

    sadece şu bile senin psikolojik olarak bu sidik yarışını kaybettiğini gösteriyor.

  • çok iyi film. açıklayalım.

    yönetmen kristoffer borgli bir önceki filminde de benzer temaları işliyordu. çağımızın insanı, sosyal medya, yaratılmış sahte imajlar vs. bu filmde gerçeğin önkoşulu olarak bir rüya evreni yaratıyor ama bu evreni inşa ederken onu gerçeğin önüne koymuyor. yani gerçeğe bir metafor, sembolik bir düzlem olarak yarattığı şeyi gerçeğin üstünde konumlandırmıyor. işte tam da bu yüzden çok değerli bir film yapıyor. çünkü bu tip kurgularda genellikle 2. düzlem her zaman gerçek düzlemin üstünde yer alır ve kahramanı (aynı zamanda seyirciyi de) genellikle bir kaçış romantizmiyle muğlak bir sonucun içinde bırakır. oysa borgli sessiz, sakin bir üslupla, hiç gürültü yapmadan, oldukça temiz bir anlatı kuruyor ve izleyicisini her hangi bir gösterme, şartlandırma refleksine maruz bırakmadan onu okuyup, anlayabileceği çok temiz bir alan açıyor.

    borgli'nin ne kadar iyi bir film yaptığını anlamak için senenin altın palmiyeli filmi triangle of sadness'a bakmak yeterli. orada #146048505 şu entryi yazmıştım film için. işte östlund'un yapmak isteyip yapamadığı (ya da yaptığı düşünülen şeyler için ödül aldığı) ve adeta ucube bir sirk gösterisine dönüştürdüğü filminin hem uzak akrabası hem antitezi olarak ondan çok daha iyi, çok daha net, çok daha güçlü bir bir iş çıkarıyor kristoffer borgli. simge, imge, gönderme bombardımanına tutulmuş bir perdenin, gücünü bu baş döndürücülüğün, dinmezliğin, alan bırakmazlığın, kalabalığın yıldırıcı saldırısından alan triangle of sadness ne kadar balon ve hileli bir filmse, dream scenario izleyicisine tanıdığı, açtığı mutlak düşünme, solukanma alanıyla o kadar iyi bir film.

    günümüz ilişkileri, sosyal medya, sahte personalar, ilişkiler vs gibi birçok konuda eleştiri kanadı açarken gerçeğin ucu çoktan kaçmış kantarını inatla koruyan ve kollayan bir yapı var filmde. gerçeği, tüm o rüya evrenine rağmen asla bırakmayan, hakikatin gereksindiği omurgayı sağlam tutan, yönünü, derdini, ifadesini asla dağıtmayan çok güçlü bir şuuru var yapıtın. pusulası hiç şaşmıyor neredeyse. bir gösterme budalalığına soyunup, bir yaratıcı ukalalığıyla ucu bucu olmayan ve aslında oradan kendine yöneltilebilecek eleştirilere karşı güvenli bir alan kurgulamayan net bir meydan okuma bu. kolaya kaçmadığı şey bence izleyici tarafından hafife alınıyor yönetmenin. zor olan böyle bir evren yarattığında onun çıkış noktasını (yani esas gerçeğini) yitirmeden diğer evrenle doğan ilişkiyle ortaya çıkacak sonucu doğru konumlandırmaktır. yönetmen istese rüya evrenini ona tanıdığı sonsuz olasılıkla başka bir sürü hayret, dehşet verici şey serpiştirebilirdi filmine ve bunun ekmeğini yiyebilirdi. yaptığı şey cidden bu olasılığın cezbine yenik düşmemek ve bilenler anlayacağı üzre bu kamaşmayla anlatıya karşı sadakatini korumak. buradaki minimalizm kesinlikle bir göz boyama ya da kaçak dövüşme hali değil. bizatihi gerçeğin içinde barındırdığı dehşeti gönderge bombardımanıyla normalleştirmeye karşı dehşetin sahip olduğu acımasızlığı hafifletmeyen bir saf tutma hali.

    yarattığı düş evreniyle günümüz dünyası içinde sürekli değişen, dönüşen, her açıdan aşırılaştırılmış (ve aşırılaştırılması bizatihi sürdürülmesinin önkoşulu olmuş) linç, hayranlık kültürünü hem gerçekle, hem sembolik olanla doğru bir ilişki içinde kurgulayarak birçok zamane yapıtının içine düştüğü kafası karışık, muğlak ve sözde çoksesli olma haline yenilmeden kendine dair o pürüzsüz tanımlamayı yapmayı başarıyor ayrıca.

    cage'in şaşmaz bazı oyunculuk tikleriyle geçmişe dair tanıdık personaları huzura çağırdığı iyi oyunculuğu da karakterin hem safiyane şekilde narsisist, aynı zamanda bir çocuk alıklığına sahip alınganlığa sahip kompozisiyonu da metnin niyetini daha da görünür kılmada büyük katkı veriyor.

    son olarak daha da netleştirmek için michel gondry, woody allen gibi yönetmenlerin filmlerinde yaptığı denemeleri hatırlamakta fayda var. genellikle bu yönetmenler kurdukları bu tip evrenlerde gerçeği tamamen dışlayan, unutan bir biçimin izinden giderler. bunu yapmaları kötü ya da yanlıştır demiyorum. anlatıları için seçtikleri şey bu tam olarak, tıpkı ruben östlund'un filmlerinde seçtiği yol gibi. işte o anlatıları hatırladığımda borgli'nin soyunduğu işin değerini daha iyi kavrıyorum.

    kısacası yılın en iyi filmlerinden.

  • hem tad, hem sağlık, hem de maddi açıdan evde yapılanın daha makbul olduğu yiyecektir.

    özellike kilo problemi olmayan arkadaşlar için nasa astronotları ile çalışan şef adam handling'in protein bar tarifi şöyle (28gr protein, 39 gr karbonhidrat, 35 gr yağ içeriyor) :

    malzemeler :
    50'şer gram badem, fındık, yulaf ezmesi, kabak çekirdeği, kuru kayısı, bitter çikolata(en az %70 kakao içeren)

    10 gr bal (yaklaşık 2 tatlı kaşığı)

    taze yapılmış espresso (tarifin orjinalinde bu var ama ben türk kahvesi kullanıyorum. maksat kafein içermesi)

    125 gr protein tozu.

    1 yemek kaşığı zeytinyağı

    yapılışı :
    kuruyemisleri doğrayıp veya blendırdan geçirip yağsız tavada kavuruyoruz, ardından yulaf ezmesini de katıp kavurmaya devam ediyoruz (yulaf ezmesi çabuk yanıyor dikkat edin)

    iyice kavrulduktan sonra bal, zeytinyağı ve kahveyi ilave ediyoruz.

    kalan malzemeleri de ilave edip çikolata eriyene kadar karıştırarak pişiriyoruz

    çikolata eridikten sonra ocağın altını kapatıp biraz soğumaya bırakıyoruz. elle tutulur hale geldikten sonra da yoğurup istediğimiz şekli verip dolapta bekletiyoruz.

  • aktivist kimliği john lennon için, toplum ve dünya için birşeyler yapmaktan öte, akıl sağlığını korumak için başvurduğu bir savunma mekanizmasıydı. tıpkı gruptan ayrılması ve yoko ono ile ilişkisinin benzer birer savunma mekanizması olması gibi.

    lennon'un akıl sağlığını koruyabilmesi için, "tanrı kompleksi"nin bile çok sakil durmadığı bu hayattan kurtulması, egosunu daha maddi temeller üzerine dayandırması gerekiyordu.

    bunu anlayabilmek için, grubun aniden ve bir benzeri yaşanmadık biçimde ünlü olduğu yıllara bakmak gerek. averaj bir insan için, şöhret ve kendisine gösterilen ilgi bir lütuf olabilir. ancak çılgınlık boyutunda kısıtlanmış bir yaşam alanı, buna karşın aniden kazandıkları benzersiz otorite hali, lennon çapında bir adam için katlanılabilir değildi. lennon, büyük egosu olan bir adamdı ancak egosunu dayandıracak tüm mantıklı zemini kaybettiği için, hayatı yaşanılabilir olmaktan çıkmıştı ve bu da akli işlevlerini etkiliyordu.

    lennon, egosu her ne kadar yüksek olsa da, kendisini tanrı sanmayacak kadar da akıllı bir adamdı.

    grup elemanlarının tasviri ile, "sokağa adım attıklarında her görenin çığlık çığlığa peşinden koştuğu, konserlerde çığlıklardan çaldıkları müziği duyamadıkları, otel lobisinden içeri adım attıklarında otel çalışanlarının çığlık atmaya başladığı, belediye başkanlarının onurlarına verdikleri yemeklerde, bizzat başkanın eşinin çığlık atarak karşıladığı ve yalnızca tuvalette yalnız kalabildikleri" bir hayatta lennon gibi adamların varolması kolay değildir.

    lennon bu hayattan kaçışı 3 şeyde aradı:
    1. "the beatles" canavarından kaçışta,
    2. kraliçeye kadar hemen her otoritenin koşulsuz destek verdiği hayattan, otoriteyi ve toplumun averaj kesimini karşısına alan bir aktivizme kaçışta,
    3. ve yine hayatta karşısına çıkan ilk otorite kaynağı olan yoko ono'ya kaçışta.

    aktivist kimlik, bu anlamda üzerindeki baskıdan kurtulmak için mantıklı bir noktaydı. imparatorluk nişanı takılacak kadar toplumun ve otoritenin üzerine düştüğü, adeta soluğunun eksildiği bir hayatta lennon, aktivizme yönelerek toplumun genelini ve otoriteyi karşısına almayı tercih etti. hatta bunu oldukça radikal noktalara taşıdı. o kadar acelesi vardı ki, çırılçıplak albüm kapağı fotoğrafı çektirecek kadar (aslında garip) bir eyleme dahi imza attı. çünkü tek derdi, mümkün olduğu kadar o çığlık atan kalabalıkları ve otoritenin onayını arkasında bırakmaktı. isa demecini de bu bağlamda değerlendirmek haksızlık olmaz. lennon yanlış anlaşılacak bir adam değildir. meğer ki yanlış anlaşılmak istemiyorsa.

    gruptan ayrılması kısmı da bundan farksız değil. bu noktada; paul mccartney ile anlaşamamaları ya da 30 yaşından sonra "she loves you" çalmak istememesi gibi gerekçeler oldukça temelsizdir. çünkü arada kimi anlaşmazlıklar olsa da, mccartney aslında grubun dağılmaması adına "the ballad of john and yoko"yu the beatles adı altında kaydedecek kadar lennon'un suyuna giden bir adamdı. ve yine zaten konser vermeyen bir grubun üyesi olarak, "she loves you" çalmak zorunda olmadığı gibi, konser verseler bile çalmama insiyatifini gösterebilecek bir konumdaydı.

    lennon grupta insiyatifi mccartney'e de aslında bilinçli bırakmıştır. çünkü kişisel kurtuluşunun, gerçekte dört müzisyenin toplamından çok daha fazlası haline gelen the beatles yükünden kurtulmakta yattığına inanmıştı.

    yine yoko ono da, lennon'un buna benzer bir savunma mekanizmasıydı. ono, o yıllarda lennon'a "hayır" diyebilen tek varlıktı dünya üzerinde. ona hükmetmeye çalışan, onun suyuna gitmeyen tek insan. yoko ono, lennon'a, egosunu dayandıracağı bir temel vermişti. egosunu tehdit eder gibi görünse de, halbuki varlığı ile, onun egosunu anlamlı hale getirmişti.