hesabın var mı? giriş yap

  • dünyada bir milyardan fazla sigara içicisi bulunur ve her gün 15 milyardan fazla sigara satın alınmaktadır. bu sayının ise artması beklenmektedir.

    sigara filtreleri, doğada bozunması birkaç yıl alan bir tür plastik olan selüloz asetattan üretilir. sigaralar yalnızca abd'de her yıl 90.000 yangına neden olmaktadır ve orman yangınlarının önemli bir nedenidir ancak sigaranın okyanus üzerindeki etileri daha da büyüktür.

    atılan sigara izmaritleri kanalizasyonlara oradan nehirlere ve en sonunda denize taşınmaktadır. sigara izmaritleri, plaj temizliklerinden toplanan en yaygın çöp kalemidir. sigara izmaritleri dünya çapında yıllık 845.000 ton çöp anlamına gelmektedir.

    sigara izmaritleri balıklar, deniz kuşları ve kaplumbağalar tarafından yiyecek sanılır yenir. sahile vuran ölü hayvanların midelerinde sıklıkla bulunur. izmaritlerinin suda serbestçe yüzerken yaydıkları kimyasallar da (özellikle nikotin ve etilfenol) deniz yaşamı için zehirlidir.

    bir litre suya atılan tek bir sigara izmaritinin yaydığı toksinler, suda bulunan küçük balıklar ve su piresi gibi planktonik organizmalar için öldürücü dozdadır. her yıl atılan beş trilyon sigara izmariti, çin'deki üç boğaz barajı'ndaki (dünyanın en büyük barajı) tüm suyun, su yaşamı için tamamen ölümcül hale gelmesi için yeterlidir.

    tüm bu zararların haricinde, sigara filtreleri, sigaranın insanları bile tam olarak azaltmadığı gibi yarattığı koruyuculuk algısı ile sigara kullanmaya teşvik etmeye ya da bırakmaya daha az istek duyma gibi etkileri olduğu görülmüştür. filtrelerde bulunan 12.000 selüloz asetat lifi, doğrudan akciğerlere solunabilir ve solunum hastalıklarını tetikleyebilir.

    sigara üreticileri insanlar için daha güvenli ve doğayı daha az kirleten filtreler üretmek için denemeler yapsa da henüz pazarda yaygın bir şekilde kabul gören bir filtre türü üretmeyi başaramamışlardır.

    kaynak: science focus

  • siyah ciltli ülkeler ansiklopedisi vardı. bizdeki 1.cildiydi, ve garip bi şekilde alfabetik sıra baz alınmamıştı. son ülke lichtenstein'dı. sayfa sayfa okumuştum. sanırım 7-8 yaşlarındaydım. fazla oyuncağım olmadığı için olan üretilen oyuncakları da beğenmediğim için, defterlerime bu kitapta gördüğüm birbirinden farklı insanları çiziyordum. sonra makasla kesip çıkarıyor ve oynuyordum. gine-bissau, botswana, ekvador, bhutan, yunanistan...

    bir ülkeden çizdiğim insanlara o ülkenin nehirlerinden, dağlarından, para birimlerinden isimler veriyordum. hatta futbol takımları bile oluşturmaya başlamıştım. formaları bayrak renklerinden yapıyordum ve benim dizaynımdı. bu takımları halıya* seriyor, küçük bir kağıt parçasını top haline getirerek maçlar düzenliyordum.* kaleler o zamanın dikdörtgen kasetleriydi. gol olunca "çıtt" sesi çıkardı. ülkeleri, ansiklopedideki sıraya göre salona koltukların üzerine, halılara yayıyordum. bazen oyun gereği cezalandırdıklarım, helak ettiklerim de oluyordu. mesela üzerlerine su döküyordum, kağıt kuruyunca formu değişiyordu. yırtılanları ya bantlıyor ya da yapıştırıyordum; bunlar engelli insanlardı.

    ev, benim bu durumumdan çok rahatsızdı. endişelendiler doğal olarak. hiç kimsenin çocuğunda görmedikleri tuhaf bir bağımlılığım vardı. insanları sakladılar, ama ben her gün senatoya gelip "kartaca yanmalıdır" diyen romalı cato misali, her gün "insanlarım nerde?!" diyordum.* sonunda dayanamadılar verdiler. hepsini bir çuvala doldurup kömürlüğe saklamışlar. hepsi birbirine girmiş. yeniden düzenledim. nuh tufanı gibi bir şeydi.

    sonra dünyam daha da gelişti. ama çizmek çok fazla vaktimi alıyordu. gazetelerden insan figürleri kesmeye başladım. daha sonra evdeki ansiklopedilere, dergilere, gazetelere dadandım. binlerce insanım olmuştu. coğrafi isimler bittiğinde bu isimleri bozup yeni isimler türetmeye başladım. bordo ciltli kuran vardı. orada anlatılan olaylar, kavimlerin isimleri, yaradılış bana esin veriyordu. gece yarıları mum ışığında mealini okuyordum, ezberlemeye başlamıştım. spor ansiklopedisinde o zamana kadar şampiyon olmuş tüm olimpiyat sporcularının listesini buldum. bir olaya o günkü kadar sevindiğimi hatırlamıyorum.

    bir akşam, insanlarım için kıyamet koptu. işten eve yorgun bitap geldiği halde, yıllarca evin içindeki o korkunç dağınıklığa tahammül eden babam, ansiklopedilerin içinde resimli sayfa bırakmadığımı görünce oğlunun balataları sıyırmak üzre olduğunu düşündü, çok korktu. onlara "can verdiğimi" söylemiştim. tezgaha çıkıp bakmak isterken mutfaktaki aynayı kırmış olmam, evvelki gün evin avizesini düşürmemin (orta katta zıpladığım için alt kattaki avize düşmüştü) etkisi de vardı. aşırı yaramazdım. hem evde hem dışarıda raydan çıkmıştım iyice. en nihayetinde ayakkabı kutularında özenle istiflenmiş insanlarımı sobaya attı. o günden sonra dışarı çıkmadığım zamanlarda, canım çektiğinde resim çizip insanlar yapmaya devam ettim ama nadirdi.

    sonra taşındık; balat'taki 3 katlı ahşap evden bahçelievler'de bir apartmanın en üst dairesine. betonda yaşamamıştım daha önce. sürgün gibi geldi bana bu yeni ev, yeni tipler. üzerinde maç yaptırdığım büyük halının tam ortasında bir figür vardı. kabe'nin çevresinde tavaf eden hacılar gibi ben de bu figürün çevresinde dönüyor, her dönüşte dilek diliyordum: "balat'a dönelim"

    balat'a geri dönmedik. büyüdüğümü hissettim, kısa sürede çizmeyi bıraktım. son insanlarıma ne oldu, hatırlamıyorum. isimleri hala hafızamdadır. bir dünya ansiklopedisindeki geçen yer isimlerinin neredeyse hepsini, kuran'daki pek çok sureyi ve tüm dallardaki olimpiyat şampiyonlarını ezbere bilirim. bir kez gördüğüm birini, duyduğum ismi unutmam.

    hala sarı dore renkte metal bir makas ya da siyah ciltli bir kalın kitap görsem o kağıttan insanlarım gözümün önüne gelir. sobada yanan. belki ben onlara birer ruh üflemiştim, çocukça saflıkla. yaşıyorlardır cennette. keşke öyle bi ihtimal olsa. onları tekrar görmekten daha fazla istediğim bir şey yok. şimdi o lanetli insanlarımdan bana anı olarak şehir, dağ, nehir, göl isimleri, para birimleri, yok olmuş kavimler, olimpiyat şampiyonları kaldı.

    içimde çizik bir dünya haritası oldular.

  • özet:

    - türbanlı bacımız tırnaklarını yaptırmaya giderken yanında oturan kızla dedikodu yapmış.

    - dedikodu yaparken konuştuğu çocuğun fotoğrafını instagram'dan göstermiş.

    - fotoğrafını gösterdiği kız, çocuğa yürümüş ve çocuğu kapmış.

    burası şokomelli, çocuk 28 yaşındaymış. bu detayı unutmayacakmışsınız.

    edit: burnuna kadar ruj süren birini ilk kez gördüm.
    edit2: 28 detayını soranlar için tekrar izledim videoyu. diğer kız 28 detayıyla yürümüş, olgun erkeklerden hoşlanıyorum vs. gibisinden. daha da beni bu başlığa döndürmeyin manyak herifler.

  • " büyükada'dan kadıköy'e dönmek için kullandığım vapura son dakikalarda bir adam bindi.
    gelip tam karşıma oturdu ve bana 'kabataş vapuru değil mi' diye sordu...
    bilmiş bir edayla 'hayır kadıköy vapuru' dedim...
    çünkü görevliye sormuştum.
    vapur kalkmak üzereydi. adam koşarak indi...
    az sonra koşarak tekrar bindi; ' bu vapur kabataşa gidiyormuş görevliye sordum' dedi...
    'sıçtık' diye düşündüm ve bu sefer vapurdan ben koşarak indim...

    vapur önce kadıköy sonra kabataş'a uğruyormuş.
    tekrar koşarak vapura binip, bir kahve aldım ve o adamın tam karşısına oturdum...
    ikimizde nefes nefeseydik. kahvemi yudumlarken ne kadar 'salak' olduğumuzu düşündüm.

    her şeye rağmen güneş bulutların arasından dik açıyla yüzümüze vururken, kısık gözlerimiz ve parlayan dişlerimizle biz had safhada mutlu gibi görünüyorduk... evet."

  • şu an üyelerinden birine çok ihtiyaç duyduğum nesil.

    sigaram bitiyor, birinin sigara almaya gitmesi lazım.

    not: kadayıfım.

  • yine internetin karanlık dehlizlerinde gezerken şöyle bir videoya rastladım.

    sim city 3000'de 6 milyon nüfuslu hiç yol ve arabanın olmadığı, tüm ulaşımın metro ağı ile sağlandığı, görsel suç, çevre kirliliği gibi olayların minimum olduğu, 3 sene üzerinde kafa patlatılarak tasarlanıp görselgörsel hayata geçirilmiş her şeyin muntazam ve planlı olduğu ama son derece distopik bir şehir ortaya çıkmış. eğitim için okul yok sadece kütüphaneler var. park yok, yol yok, araba yok, enerji üretimi ve su yer tasarrufu için komşu şehirlerden temin ediliyor. her şey simetri ve düzen hastalarını tatmin edecek muntazamlıkta. görselgörselgörselgörselgörsel

    magnasanti adını verdikleri bu şehri dolaşmak için videoyu izleybilirsiniz.
    adettendir videonun devamında deprem hortum gibi felaketlerle şehrimize yıkım ve kaos da getiriyoruz.
    videolarda da ayrıca şu fantastik yorumlar mevcut:

    "this guy has seen the future and this video is a warning. "
    bu eleman geleceği gördü ve bu video bizler için bir uyarı

    "sims don’t need to travel long distances, because their workplace is just within walking distance. ın fact they do not even need to leave their own block. wherever they go it’s like going to the same place."
    simslerin uzak yerlere seyahat etmelerine gerek yok çünkü hepsinin işyerleri yürüme mesafesinde. kendi mahallelerinden dışarı çıkmaları anlamsız çünkü her yer birbirinin tıpatıp aynısı

    " simcity managed to hold another serial killer off the market for 3 years, but couldn't keep him off forever."
    simcity bir seri katili 3 sene toplumdan uzak tutmayı başarmış ancak bunu ilelebet sürdüremez.

    "here's our jailhouse where we have precisely zero inmates just like the other 3000 jailhouses in the city. it makes the citizens feel safe until their 50th birthday at which point they will be recycled for organic materials "
    burası şehrimizdeki 3000 hapishaneden bir diğeri. hapishanelerimizde hiç mahkum yok ancak yine de varlıkları vatandaşlarımızı, 50 yaşına gelip de organik malzeme olarak geri kazandırılana değin, güvende hissettiriyor.