zebur bölüm 104

• öncelikle; (bkz: kitab-ı mukaddes/@nonserviamm)
  eski ahit'in bölümlerinden birisi.
  
  1 rab'be övgüler sun, ey gönlüm!
  
  ya rab tanrım, ne ulusun!
  
  görkem ve yücelik kuşanmışsın,
  
  2 bir kaftana bürünür gibi ışığa bürünmüşsün.
  
  gökleri bir çadır gibi geren,
  
  3 evini yukarıdaki sular üzerine kuran,
  
  bulutları kendine savaş arabası yapan,
  
  rüzgarın kanatları üzerinde gezen,
  
  4 rüzgarları kendine haberci,
  
  yıldırımları uşak eden sensin.
  
  5 yeryüzünü temeller üzerine kurdun,
  
  asla sarsılmasın diye.
  
  6 engini ona bir giysi gibi giydirdin,
  
  sular dağların üzerinde durdu.
  
  7 sen kükreyince sular kaçtı,
  
  göğü gürletince hemen çekildi.
  
  8 dağları aşıp vadilere aktı,
  
  onlar için belirlediğin yerlere doğru.
  
  9 bir sınır koydun önlerine,
  
  geçmesinler, gelip yeryüzünü bir daha kaplamasınlar diye.
  
  10 vadilerde fışkırttığın pınarlar,
  
  dağların arasından akar.
  
  11 bütün kır hayvanlarını suvarır,
  
  yaban eşeklerinin susuzluğunu giderirler.
  
  12 kuşlar yanlarında yuva kurar,
  
  dalların arasında ötüşürler.
  
  13 gökteki evinden dağları sularsın,
  
  yeryüzü işlerinin meyvesine doyar.
  
  14 hayvanlar için ot,
  
  insanların yararı için bitkiler yetiştirirsin;
  
  insanlar ekmeğini topraktan çıkarsın diye,
  
  15 yüreklerini sevindiren şarabı,
  
  yüzlerini güldüren zeytinyağını,
  
  güçlerini arttıran ekmeği hep sen verirsin.
  
  16 rab'bin ağaçları,
  
  kendi diktiği lübnan sedirleri suya doyar.
  
  17 kuşlar orada yuva yapar,
  
  leyleğin evi ise selvilerdedir.
  
  18 yüksek dağlar dağ keçilerinin uğrağı,
  
  kayalar kaya porsuklarının sığınağıdır.
  
  19 mevsimleri göstersin diye ayı,
  
  batacağı zamanı bilen güneşi yarattın.
  
  20 karartırsın ortalığı, gece olur,
  
  başlar kıpırdamaya orman hayvanları.
  
  21 genç aslan av peşinde kükrer,
  
  tanrı'dan yiyecek ister.
  
  22 güneş doğunca
  
  inlerine çekilir, yatarlar.
  
  23 insan işine gider,
  
  akşama dek çalışmak için.
  
  24 ya rab, ne çok eserin var!
  
  hepsini bilgece yaptın;
  
  yeryüzü yarattıklarınla dolu.
  
  25 işte uçsuz bucaksız denizler,
  
  içinde kaynaşan sayısız canlılar,
  
  büyük küçük yaratıklar.
  
  26 orada gemiler dolaşır,
  
  içinde oynaşsın diye yarattığın livyatan da orada.
  
  27 hepsi seni bekliyor,
  
  yiyeceklerini zamanında veresin diye.
  
  28 sen verince onlar toplar,
  
  sen elini açınca onlar iyiliğe doyar.
  
  29 yüzünü gizleyince dehşete kapılırlar,
  
  soluklarını kesince ölüp toprak olurlar.
  
  30 ruhun'u gönderince var olurlar,
  
  yeryüzüne yeni yaşam verirsin.
  
  31 rab'bin görkemi sonsuza dek sürsün!
  
  sevinsin rab yaptıklarıyla!
  
  32 o bakınca yeryüzü titrer,
  
  o dokununca dağlar tüter.
  
  33 ömrümce rab'be ilahiler okuyacak,
  
  var oldukça tanrım'ı ezgilerle öveceğim.
  
  34 düşüncem ona hoş görünsün,
  
  sevincim rab olsun!
  
  35 tükensin dünyadaki günahlılar,
  
  yok olsun artık kötüler!
  
  rab'be övgüler sun, ey gönlüm!
  
  rab'be övgüler sunun!