yüzüm güvercinlere emanet

• ''bu şiirdeki gu-guk-guk sözcükleri kumrular taklit edilerek okunacaktır.'' didem madak
• gecenin vitrinine konulmuş
  büyük bir yakut parçasıydı sabah
  mahalle kahvelerinde
  sıcak çaydan adamların
  yüzleri ağarırdı ilk ışıklarla
  gençlerin güzellerinin makbul olduğu
  tek ülkeydi ülkem
  benimse yüreğim
  koltuk altına sıkıştırılmış,
  yenik bir tavla maçı ertesiydi
  
  kumların görmeyeceği yerlerime dokunurdu sabah
  akşamdan kalma titrek ellerini
  sevecenlikle dolaştırırdı kirlenmiş atmosferimde
  dişler arasında çıtırdayan bir çekirdek gibi
  açardım gözlerimi birden
  kırık tahta masalara öykünür, bir sigara yakardım
  dudaklarıma yapışır, yakardı dudaklarımı
  gu-guk-guk! gu guk-guk! taneleri
  sarhoşluğuyla avunurdu tırnaklarım
  bardak diplerinden vişne-cin pıhtıları kazırdı her şey açıklığa kavuşurdu
  
  gözlerim ormanda kaybolmuş çocuk gözü renginde
  acemi ve pazartesi olurdu
  kara sürmeler çekerdim gözlerime
  izinliydim nasıl olsa dezavantajı bol şiirler yazmaya
  
  tartıl be abla! derlerdi
  karınca gibi ince belli çocuklar
  güvercinlere yem at
  sevgiline bir gül hediye et
  bulvar yolundan geçen otobüslere
  hiç binmemiş olduğumu bilmezlerdi
  üzümlerden ayrı bir üzümdüm
  bilmezlerdi
  bir üzüm yüzsüzlüğüyle:
  tartın beni derdim
  tartardı çocuklardan biri
  binalar eğilir bakardı iç çekerek
  camları ışıldardı.
  küçük, nasırlı bir avuçtan
  avuçlarıma dökülürdü tüm şehir
  alır yüzüme sürer
  güvercinlere emanet ederdim yüzümü
  aç gagalarını ıslatırdı gözyaşlarım
  
  kurumlu bir saat kulesi kur yapardı bana,
  çeyrek geçmişiyle övünen o topal.
  bir gül uzatırdı çocuklardan biri
  ellerimden güle yalnızlık batardı
  içi bulanırdı yalnızlığımın
  kusardı serseriliğini en görkemli meydana.