ulaş bayraktar

• mersin üniversitesi kamu yönetimi öğretim üyesi doç. dr. ulaş bayraktar barış için akademisyenler’in “bu suça ortak olmayacağız” başlıklı bildirisine imza atan akademisyenlerden sadece biridir.
  
  bu başlığı açmak istememin gerekçesi ise bu güzel insan, babası yüzbaşı beşir bayraktar'ı 1980’de mardin’in derik ilçesinde pkk’nin ilk silahlı eylemlerinden birinde şehit vermiştir ve bu insan hiçbir kin duymadan, kan davası gütmeden 'sadece barış olsun' istediği için bildiriye imzasını atmıştır.
  
  işin en acı kısmı da ne biliyor musunuz, şehit babasının adına yapılan park, bildiriye imzasını attı diye saray tarafından yıkılmış!
  
  yorumu sizin vicdanınıza bırakıyorum.
  
  http://t24.com.tr/…-saldirisinda-sehit-olmus,337342
• https://yesilgazete.org/…kma-duragi-ulas-bayraktar/
  
  ne mutlu bana ki böyle güzel insanların öğrencisi olma şansı yaşadım.
  
  ulaş hoca'nın derste aldığım ses kayıtlarını ara ara açıp dinleyerek hasret gideriyorum kendimce.
  
  edit: yeni khk ile ihraç edilmiş "üniversite"den.
• demis ki:
  
  "annem aradığında ercan kesal ve enis rıza ile “zamanın izinde” kireççilerin affe hala ile mustafa suphi’nin eşi maria ile yeni tanışmıştım. “khk çıkmış” dedi, “merak ediyorum bir bak, bana haber ver”. bakmama gerek kalmadan doktora dersimin whatsapp grubunda müstakbel bir meslektaşım ‘ne denir ki…” yazdı. anladım; “haftaya ders yok denir” diye cevap verdim. sonrası malum, adetten resmi gazete’nin sayfasına girip, dostların ve sevgilinin- ki o benim arkadaşım, aşkım, meslektaşım, yoldaşım ve şimdi khkdaşım olur- yanında ismimi gördüm ve üzerimden koskocaman bir yükün kalktığını hissettim çünkü biz ismimizi oraya daha ilk khk’da yazmıştık. utançla sıramızı bekliyorduk. son zamanlarda soranlara, beyin ölümümüzün gerçekleştiğini söylüyordum zaten; sonunda memuriyet organlarımızı da, hevesle kadro bekleyenlere bağışlayabildik.
  telefonumu kapattım sonra çünkü onca dostumun ne söyleyeceğini biliyordum, onlar da benim ne söyleyeceğini tahmin eder dedim. onların varlığını, desteğini hissetmek için seslerini duymama gerek yoktu ki. ne avuntuya ihtiyacım vardı, ne de avutmaya çünkü ne üzgündüm, ne kızgın.
  gerçekten kızgın değilim, öfke duymuyorum. geçen hafta paris’teki terör saldırısında ölen polis memurunun sevgilisinin cenazede antoine leiris’den yaptığı alıntı benim hislerime de tercüman oluyor: “vous n’aurez ma haine!- nefretimi kazanamayacaksınız!”.
  siz de benim öfkemi, nefretimi kazanamayacaksınız. şerbetliyim ne de olsa; babamı beş yaşında benden alan sorunu nefretle, intikam duygusu ile düşünmemeyi bir şekilde becerebildiğimi sanıyorum. şimdi çocuklarımı bir süre annelerinden uzak, beni öğrencilerimden, derslerimden ayrı koyan sizleri de anlıyorum.
  anlıyorum, çünkü sarhoşluğu ve ertesi gün yaşanan suçluluk duygusunu iyi bilirim. sizler de, biliyorum ki, makamın, iktidarın, ünvanların sarhoşluğu içindesiniz şimdi. bir gün ayılacaksınız ve o zaman siz de anlayacaksınız ne büyük haksızlıklara ve adaletsizliklere sebep, alet olduğunuzu. çünkü siz yarının vaatlerine kanmış durumda, bugünde değil o serapta nefes alıyorsunuz. ben ise yarından düne, bugüne bakmaya çalışıyor ve yarın utanacağım hiçbir şey görememenin huzuruyla yastığa koyuyorum başımı.
  öyle olmasa sadece iki sene önce beni şimdi memuriyetten ihraç eden rektörün danışmanlık teklifinin üzerine atlar, şimdi bir profesör olarak makamlardan makam beğenir olurdum. ya da ne zamandır yurtdışından gelen davetlere, yurtiçinden gelen telkinlere uyar istifamı basar, çok daha kolay bir hayata başlamış olurdum.
  ama ben şimdi sahip olabileceğim rahatı, yarın hissedeceğim huzura yeğlemedim.
  çünkü sadece barış gelsin, adalet olsun istedim, istiyorum. sadece bu niyetle attığım imzayı çekmedim. terörle mücadelede ifademi alan polis memurlarına -savunmamdan sonra-söylediğim gibi o imzadaki tek muradım, onların eşlerinin, annemin; çocuklarının, benim ve kardeşimin yaşadıklarını yaşamamalarıydı. anlamadınız, anlamak istemediniz…
  canınız sağolsun…
  sağolsun çünkü biliyorum ki, canınız sağ oldukça aklınıza düşeceğim. yaptınız haksızlığı adımı her duyduğunuzda, beni her hatırladığınızda idrak edeceksiniz.
  sizin için sarf edebileceğim hiçbir beddua yok. ne de olsa, annelerine belirsiz bir sure için elveda diye umut’un o bir damlacık gözyaşı, ada’nın kardeşini güldürmeye çalışırken titreyen o dudağı, bediz’i havaalanına götürürken arabadaki o sessizliğin ağırlığı sizi bulacak, eninde sonunda, nerede olursanız olun.
  ben mi ne yapacağım bu esnada? şimdiye değin ne yapıyorsam onu elbette.
  öğrencilerimle ilişkimi sadece dersler; müstakbel meslektaşlarıma desteğimi resmi danışmanlıklar, okuma yazmayı puan ve teşvikler, meslektaşlarımla dostluğumu ünvanlar, makamlar üzerinden kurduğumu sanmış olamazsınız. şimdiden bitirmem gereken bir kitap değerlendirmesi, bir kitap bölümü var. bugün bir lisans öğrencimin ilk sunuşuna gideceğim mesela. bir atılsam da, soyunsam dediğim dört, okusam dediğim yüzlerce kitap var. maya’mızda bir sürü proje var hem. daha dün lisemin mezunlar derneği yönetim kurulunda neler neler konuşmuş, hele bir atılayım gerisi kolay demiştim. ne zamandır bir hayal olarak konuştuğumuz kütüphane şimdiden yer konuşulan bir proje oldu bile.
  para mı? elimin kiri. kafam rahat zira sahip olduğum hiçbir konfora ihtirasla bağlı değilim. eski rektörüm hatırlayacaktır, imzamı çekmem için özel telkininden sonra söylediğim gibi: hiçbir şey yapamazsam satılacak bir evim ve arabam var. artık asacağım tabelayı da biliyorum: “khk’dan satılık.”
  
  ah be dostlar istirhamımdır, siz de öfkenize mukayyet, umudunuza sahip olun; rüsva etmeyin şairi. hele hele beni hiç merak etmeyin. iki kelam ettiysek şu ölümlü dünyada, siz beni bilirsiniz: ne hızlı solcu olabildim bir kısmınız gibi, ne afili akademisyen, ne siyasetçi.
  ben gülmeyi bilirim en iyi, onu da kaptırmam merak etmeyin öyle kolay kolay kurda kuşa çünkü aklımda hep bedri rahmi:
  marifet hiç ezilmemek bu dünyada
  ama biçimine getirip ezerlerse
  güzel kokmak
  kekik misali
  lavanta çiçeği misali
  fesleğen misali
  ıtır misali
  isâ misali
  yunus misali
  tonguç misali
  nâzım misali"