• zeki müren'in bir albümünde şu örneği bulunur, makamını bilemiyorum, kim çalmış enstrümanı onu da. bunların dinlerken hiç bi önemi yok. bunların bilgisinin yokluğu belki de bilincimden zihnimin kuytu köşelerine kaçmış, orda oksijensiz kalmış "varoluşların" çıkmasına izin veriyor, çünkü ne kadar belirli olursa o ölçüde bunların kendini dışarıya başarıyla asma ihtimali azalıyor. bu yüzden enstrümantal müzik "diyalektik" olarak önemli bi ihtiyaca cevap veriyor/yarayı tedavi ediyor. o kuytulara, yer altına anca yer bulmuş düğümlerin alana ihtiyaca var önce, çözümden önce, dünyaya ihtiyacı var. o yüzden hüzünlü müzik onun toprağı oluyor, öylece kaynağını mineralini buluyor, o karanlıktansa türlü türlü çiçek böcek hayat çıkar yani sonra. neden enstrümantal müzik sorusunun bir cevabı bu bence.
hesabın var mı? giriş yap