philip lamantia

• soyle yazmis olan bir italyan amerikan amca bir notta:
  1953 baharinda, 25 yasinda bir gece bir sedirin ustunde kuran-ı kerim okurken, aniden irademi asan etkili bir guc tarafindan beni neredeyse komaya sokacak bicimde geriye serildim: aniden, bilinclilik kafamin tepesinde tek bir noktaya kasilmisti [toplanmisti?]. odanin otesinde bir yere "cekilmistim". uzam ve zaman simdiye kadar deneyimledigimin tamamiyla otesinde, bir baska bilis duzeyindeydi. aydinlik renk bicimleri: bana eslik eden hakim dusuncenin: iste bu: simdiye kadar hicbir yere donmek istemedim. ama iste burası: mutlulukla onumde deveran eden yesil, kirmizi, mavi ve gumusi, sonsuz gorunen bir sis evrenine yuzdum. bu tarif edilemez mutlu alan'da kalmak ve onu sonsuza dek kesfetmek istedim. icindeyken bile. onun otesinde bir parilti hissettikten sonra sefkatli sakalli yuzun [hz. muhammed'in yuzu?] hatlari ortaya cikti. ki ansizin bu harikalar diyarinda kalmak istedigim tutkusunu anlattigim herkes beni sukunetle soyle yanitladi: donebilirsin, calismani tamamladiktan sonra.
  kaynak: uluma, allen ginsberg, çev. senol erdogan, 6 45, ocak 2008, s. 74 (bu pasajin mutercimi: tugba diyar)