peripetie

• (bkz: peri petie)
• (bkz: peripetie bistro)
• poetika'nın bir terimi: baht dönüşü.
• zaman canlı bir organizma dedi insan, elleri yüzyıllık bir meşenin derisinin üzerinde gezinirken. dökülen kabukları, oldukça eski ve birçok eyleme gebeydi; belki çoktan ölü bir an. başını kaldırdı o insan, güneşin ve göğün parlaklığı arasından, yeşeren yapraklara yoğunlaştı. yaşamak nedir diye sordu kendine, sigarasının dumanları yok olurken çevresinde. sokak köpeği belirdi yanıbaşında, bıyıkları beyazlamış ama hala enerjik. başını okşadı onun, dalmışken gözleri hayatın akışına. söylesene dedi, beyaz pati, neden buradayız biz şimdi ve nefes alırız şaşkınlıkla? herhangi bir cevap gelmedi, elbette, olağanlık hüküm sürmeliydi.
  
  bir damla, karışırken toprağa, çiçekler neşeyle dans etti. bir bakış süzülüverdi, koynundan yürüyenlerin, bilakis pek de kasvetliydi, dolayısıyla kötümserdi, bu yüzden ivedilikten yoksundu, kutsanmamıştı; kayboluverdi. orada bulunmak kimine göre önemliydi, kimine göreyse sadece öyleydi ama oluyordu ve böylelikle vardı, bilinir-bilinmezdi: gizem içinde yaşamla eşleşmişti. sevinmeliydik. öyle oldu mu? cevap veremedik ama hareket elzemdi, böylece nakşetmek fiili zorunluluğa evrildi. birkaç alkış hemen kopuverdi, canlılık zulüm müydü? yoksa, kalbin bir yansıması mı?
  
  uğurlamacılar diye adlandırdık kendimizi, bizler, ne olduklarını bilmeyenler, çiçek tarhlarının çevresine dizilmiş ve asla sesini çıkarmamaya kararlı halde, durağandık. geldi birileri yanımıza, bizler bakarken solgunluklara, ağıdımız görünmez bir akor benzeri süzülürken havada. kırmızı bir ton, bahsedilmişti kendisinden arzular sakince uçuşurken renklerde; biz ise sarmaşıklar bezeli, yoğun bir gölün yüzeyinde aksimize ulaşmaya çalışırdık. hiç başarılı olamadık. bir tüy, battı suyun en derinlerine. ağıdımız, asla var olmadı.
  
  ışığın huzmesi, sakince belirirken şafağın nefesiyle, yitik bir veda, doğuverdi aniden, düşünceler içinden. ve bir sincap, böğürtlenlerin arasında, endişeye kapıldı ve yuvasına doğru aceleyle kaçtı; bütünlük yine bozulmadı ama zihin perişanlığa sığındı.