• yedinci uluslararasi istanbul kukla festivalinde yer alan, henk boerwinkel önderliğindeki hollandalı t magish theater’dan charlotte puyk-joolen tarafından hazırlanan ve oynatılan oyun.

    bildiğimiz iplere, tahtalara bağlı kukla gösterileriyle alakası olmayan, maskelerin ve parmaklara takılan kuklaların kullanıldığı bir oyun panta rhei ii. söz yok, sadece müzik eşlik ediyor parmakların dansına. parmakların kullanımı ve kullanılan maskelerin güçlü ifadeleri, oyunda kullanılan müziklerle birleştiğinde rüya alemlerinde bir gezintiye çıkılıyor. oyunun en önemli özelliği rüyalar, kabuslar ve her şeyin akışkan olduğuna yönelik temalar üzerine olması, ama aynı zamanda oynatanın, hareketleri oyun esnasında doğaçlama yapması. seyirciden belli bir konuyu izlemesi beklenmiyor, aksine seyircinin izlediğinden kendi hikayesini çıkarması amaçlanıyor. ışık kullanımı, müzik seçimi, maskelerin etkileyici gücü... bunların hepsi birleştiğinde yalın ama çarpıcı bir görsel şölene dönüşüyor bu oyun.
  • hiç kukla oyunu izlememiş biri olarak, bu oyunun festival tanıtımında "15 yaş ve üzeri" ve "sadece yetişkinlere yönelik" yazıyor olması ilgimi çekmişti. lakin oyunu izlemeye gittiğimde etrafta 3-5 yaş arası veletlerin ebeveynleri ile çığlık çığlığa dolaşması dikkat çekiciydi. bir la havle çekip, yaş uyarısı olan bu oyuna çocuklarını getirip onlara değişik kültürel öğeler aşılamaya çalışan ebeveynlere için için sövdüm. oyun başladığında da sövmekte haksız olmadığımı gördüm: ışıklar kararıp oyun başlayınca sağdan soldan yükselen “anne bu ne?”, “anne nooluyo?” tarzı sesler yüzünden ilk 5-10 dakika piç olmuştur. ancak şans yüzümüze gülmüş ve oyunda birden kurukafalar ve korkutucu (bir çocuk için) figürler ortaya çıkınca bilinçli ebeveynlerimiz dillerini “çıh çıh çıh” layarak bebeleriyle birlikte salonu terk etmiştir. geri kalan sağlara ise derin bir oh çekmek kalmıştır.
hesabın var mı? giriş yap