ornette on tenor

• yıllarca alto saksofon, keman, trompet ve piyanoyla ön plana çıkan ornette coleman'ın; scott lafaro'nun ölümünden önce tenor saksofona son kez dokunduğu albüm. aynı zamanda coleman'ın o dönem atlantic records'tan son çıkardığı albüm olup, 22 mart 1961'de piyasaya sürülmüş; hard bop ve cool caz savaşlarının arasına düşen sağlam bir free jazz albümü olmuştur.
  
  bu albüme derin saygı duymamın nedenlerinden biri de, caz tarihinde^* piano-less trio kavramını başarıyla ortaya çıkarmış bir başka trio^* barındırmasıdır. bassta jimmy garrison, pocket trumpette don cherry ve elbette tenor saksofonda ornette coleman.
  
  başarılı tracklist ise şöyle;
  
  1. cross breeding
  2. mapa
  3. enfant
  4. eos
  5. ecars
• ornette coleman'ın tenor saksofon eğilimini yetmişlerde dewey redman'la tatmin etmesine alışmış olduğum bir dönemde karşıma çıkmış, pek leziz olduğu kadar (coltrane parçacıklı) jimmy garrison'ın dahiyane ataklarına da tav olmamı sağlamış; kasım 1961'de kaydedilip '62 başlarında piyasaya sürülmüş albüm. cross breeding'in swing tarzlı girişinin ardından ansızın coleman'ın (braxton^* misali) tek başına imzaladığı solonun korkutucu etkisinden öte, ed blackwell ve billy higgins'in ekol farkları da özetleniyor aslında. denardo coleman'ı dokuz^** yaşında ilk kez dinlediğimiz the empty foxhole'un ardında genç bir ed blackwell görmek de olası. dewey redman'ın coleman'ı ne denli etkilediğinden de bir parça bahsetmek gerekiyor. don cherry'nin deyimiyle, coleman redman'layken şımarıyor. olmadık numaraları, kendi unique soundının da ötesinde işler yapmayı deniyor. başarıyor da! (1970 - friends & neighbors'ı dinlemiş miydiniz? dinleyiniz, dancing in your head ekolüyle free funk'a adım adım ilerleyen coleman'ın kilometre taşlarından biridir bu efsanevi albüm. üstelik dikkatle dinlendiğinde dewey redman'ın look for the black star ve tarik'ının üzerine adım adım struggle continues/the complete science fiction sessions yoluyla modern acoustic free jazz hakimiyetine girdiğini de fark etmemek mümkün değil.) her neyse, ornette on tenor bana kalırsa coleman'ın doğaçlamanın sınırsızlıklarından her zamanki yararlanışını aşarak, içindeki bir parça swing/bop'ı geride bırakarak kanatlandığı/kanatlandırdığı efsanevi albüm. üstelik o ne güzel albüm kapağıdır, o ne nazik booklettir öyle!