monofobi

• ...yalnız kalmaktan korkma...
  
  ...özellikle günümüz insanının daralan hayalgücü ve kendine yetebilme duyguları ile kabaran...kendine güvensizliğin dışa vurumu ile anlamının dışına çıkan kavram...(bkz: filofobi) ve (bkz: atelofobi) ile birleşip pek çok kadın ve erkeğin en doğal...en içten yaşaması gereken hislerinin zaman zaman bayağılaşarak tüketilmesine neden olabilmektedir...kendine güvensizliğin 2. ve 3. şahıslara yansıtılarak korkularla yüzleşmek yerine güç gösterisi haline getirildiği gözlenebilmektedir...kişinin bunları bilinçsiz bir şekilde yapıyor olması yapmakta olduklarının gözardı edilmesini gerektirmez...
  
  ...kalıplaşmış bir söylem olmakla birlikte; "...sevdiğini özgür bırak gitsin...eğer sana dönerse seni seviyor demektir...eğer dönmezse zaten hiçbir zaman senin olmamıştır..." sözünde kişinin gözlerini kapayarak korkularından kaçmaya çalıştığı herşeyin cevabı yatmaktadır...o'nu sevmekten korkarken onu ezmeye çalışarak bir yere varamazsınız...o'nun sizin mükemmelliğinize hayran olduğunu düşünerek kendiniz olamazsınız...o'nsuz kalmaktan korkarak...geçmişini kirletme çabalarıyla yarını güzelleştiremezsiniz...kişi aynada yüzleştiği kadardır...ne eksiği ne fazlası...kör dövüşü ile sadece kendini yaralar...
• tanıdığım nerdeyse tüm gençkızlarda gördüğüm özellik.^*
  kesinlikle doğru bir teşhis.
  bi de mono korkusu gibi ilginç bi kelime oynuna sebebiyet veren başlık.
• sahibi oldugum fobi...hic sevmem yalnız kalmayı...
  (bkz: yalnızlık allaha mahsustur)
  (bkz: allah hayvanlari bile cift cift yaratmi$)
• vokalde gökçe özdeş,gitarda noyan karasu ve yakup demir,bas gitarda yudum sürmeli ve davulda can kartal'dan oluşan, yeni kurulan alternatif rock grubu.
• televizyona çıkan uzman bir psikoloğun söylediğine göre cem gariboğlu'nun muzdarip olduğu rahatsızlıkmış.
• sadece can sıkmakla kalıyorsa, bir arkadaşı telefonla aramak suretiyle geçici çözümler bulunabilecek sorun. ama eğer iş fiziksel boyutlardaysa - nefes alamama, hızlı kalp çarpması, ağlama- yalnız kalmayın, kaldırmayın, bırakmayın.
  (bkz: yazıktır)
• (bkz: otofobi)
• panik atak, titreme, baş dönmesi, mide bulantısı, kalp çarpıntısı gibi ciddi sonuçlara neden olabilen tehlikeli fobi.
• tam olarak emin olamamakla birlikte sahip olmaktan korktuğum fobi. işin uzmanı varsa yeşillendirirse çok mutlu olurum.
  
  hastalığı araştırırken birden fazla farklı yorum ile karşılaştım. kimisi arkadaşsız, sevgilisiz kalmak üzerine yorumlarken kimide bir odada ya da bir yerde yalnız kalmak, uyumak olarak yorumlamış. ben ikinci olandan şikayetçiyim
  
  evliyim ve en fazla bunu evlendikten sonra yaşamaya başladım. eşim ile birlikte yeni evimizde uyuyamadım, sürekli sesleri ve tıkırtıları farklı yorumladım, sabaha kadar çıkardığım bu anlamların bende yarattığı şeylerle mücadele ettim. altıma yapmışım kadar sırılsıklam olmuş yataklarda uyandım. bir süre sonra eşim ile birlikte olma durumu ve çocuğumuz olduktan sonra aile olmayı algıladım ve yalnız olmadığımı biliyordum. ancak anne evinden ayrılma süreci gerçekten benim için zor oldu, o dönemde iyi bir uyku için anne ve babamın evine gitmem gerekiyordu. şu an ise eşim ve çocuğum evde olmadığında uyuyamıyor, banyo yapamıyorum. sürekli suyu kapatıp birilerinin gelmesine hazırlanıyor korkuyorum. uyurken sürekli çok tetikteyim, uyur uyanık durumum daha fazla uyku felcine girmeme ve halüsinasyon görmeme neden oluyor. mantıklı bulmadığım için üzerine gidiyorum, bir şey olmayacağının farkındayım ancak gece bitmek bilmiyor, terliyor ve sürekli git gellerim oluyor.
  
  herhangi bir şeyden korkacak biri değilim. dışarıda, sahilde, çiçeklikte uyumuş biriyim. mezarlıkta sabahlamışlığım bile var. farklı boyutlardaki canlılara karşı takıntılı değilim ve herhangi bir hayvanda korkmuyor, yılan yakalayabiliyorum. ama evde yalnız uyuyamıyorum. sizce durum nedir?
• sanırım bende olan fobi türü. zaten hayatımda görüştüğüm insan sayısı azaldı, kalanlarında üstünde titriyomuşum hissi var. çok korkuyorum bir gün herkesi kaybedeğim diye. yalnız ölmek istemiyorum. yaklaşık bir buçuk aydır antidepresana başlasamda bunu henüz yenebilmiş değilim. hiç yenemeyeceğimden de korkuyorum. birinin cidden elimden tutup beni kaldırması gerek. yoksa hayatı daha fazla kaldıramamaya başlayacağım. 4 senedir kendimi toplamaya çalışıyorum, en sonunda ikna oldum bir ay önce psikoloğa gittim, antidepresana başladım ama beni kurtaracak mı bilmiyorum. bazen sadece kendimi atasım geliyo yanımdan geçen arabalara. zaten zorunlu yalnızım. ben bilmiyorum nerede hata yaptım ama çok sevecen bir insanımdır, panda gibiyim lan ben. sırf dostlarım için yaşadığım dönemler bile oldu. karşı tarafı istemsiz çok düşünüyorum. ama yine de yalnız kalıyorum. sonunda behzat ç gibi kendime koza kurdum, şu an daha rahatım ama özüm bu değil. ben hayatımda nerede hata yaptım anlayamıyorum.