mommy issues

• (bkz: mama's boy)^*
  kaciniz bunlari olan adamlardan sevgili sozluk bagyanlari diye uyarilara sebebiyet veren sorunlar yumagidir.
• sadece anneyle aranın kötü olması değil, annesiz bir çocuk olarak büyümek de nedeni olabilir. kişinin hayatındaki kadın figürleriyle yanlış/sağlıksız ilişkilenmesine yol açar.
• anasi soyle bi 'kuzuum' diyerek gozkapaklarindan opmemis, kafasini oksamamis, dizine yatirip sirtini kasimamis erkeklerdir. henuz akli ermezken ilk buldugu kariya, o sevmek ve sevilmek isteyen kucuk, naif, heyecanli oglan cocugunu tamamen teslim eder, adeta kolesi olur. her turlu kaprisini ceker, her seye kafa sallar, hicbir seye hakki yoktur ve benligini kaybeder. dogal olarak boynuzu ve/veya tekmeyi yedigi zaman donusumunu tamamlamistir.
  
  artik karsisina cennetten taze inme melek ciksa guvenmez, kendini teslim edemez. ne kadar severse o kadar hirsini cikarir, o kadar iter oteler. anasiyla ilk askinin kendine cektirdigi butun eziyeti ondan cikarir. bu taaa ki kendine durust olup, la ben anamdan da bu lisede buldugum karidan da tiksiniyorum, ne nemrut kevaselermis ikisi de be, diyene kadar surer.
  
  erkek veya kadin herkesin, ana babasindan tiksiniyorsa bunu kabullenip ozgurlestigi gunlere kaldiriyorum kadehimi efenim.
• sadece kadınların erkeklere karşı olan durumu değil, bunun erkekler için olan varyasyonları da var. mommy issues ve hiç azımsanmayacak kadar çoklar.
  
  *annem daha güzel yemek yapardı.
  *annemi görmeye gittin mi?
  *annemden şu yemeğin tarifini al.
  *annem annem annem
  bu alternatifler sınırsız ve sürekli karşınıza çıkan şeyler olduğuna eminim.
  
  daddy issues müzdaribi kişiler için genelleme yapılabileceğimiz birçok özellikleri de var. örneğin çok sık partner değiştirip, olabildiğince çok kişiden hırs almaya çalışırlar. bunları sistematik değil de daha çok içgüdüsel yaptıklarını düşünüyorum
• bende bir zamanlar tavan olan issue dur ama kazandığım farkındalıklar ve bunlara istinaden valide hanım ile acımasızca hesaplaşmalarım ve kendilerine umarsızca saldırmalarım ile epey bir azalmıştır.
  
  bu süre zarfında da kendimin en iyi versiyonu olmaya devam ettim hep ve bu sorunlarımı partnerlerime yansıtmamak için azami özen gösterdim. hiç kimse benim geçmişteki travmalarımın kurbanı olmak zorunda değildi ve hala değil.
  
  sizlerin de aile büyüklerinizden kalan travmalarınız varsa o sorunlarınızı onlarla veya kendi içinizde çözünüz; kimse sizin stres topunuz, deneme tahtanız, rehabilitasyon merkeziniz, içinizdeki boku boşalttığınız kanalizasyon sisteminiz değil çünkü.
• (bkz: behzat ç.)
• seri katillerin neredeyse hepsinde bulunan durum. sonuçları daddy issues'un aksine erkeklerde daha yıkıcıdır.
• daddy versiyonundan daha az popüler bir issues'tir.
• benim bundanım var. daddy’s versiyonu kadar popüler olmamakla birlikte, zannımca özellikle uzun vadede daddy’s versiyonundan daha yıkıcı. daddy’s olan tek vuruşta bayıltan bir yumruksa, mommy’s versiyonu her gün azar azar döverek yok eder. öyle ki dayak yemekte olduğunuzu farkedene kadar ömrü yarılarsınız. sıcak sudaki kurbağa gibi mutlu mesut takılırken her tetikleyiciyle “yav bu işte bir terslik var, bende bir sorun var ama ne ola ki” sancılarıyla boğuşmaya başlarsınız.
  
  bir de sanırım babanın gazabından iyi kötü koruyacak bir anne figürünün varlığı daha muhtemelken, annenin gazabından sizi koruyacak bir güç pek olmaz çünkü haşa, annenin gazabı mı olur? şüphesiz ki o sizi bu hayatta en çok seven, sizin için her şeyin en iyisini bilendir.
  
  her neyse, henüz 4-5 sene oldu kendime dedim ki ‘kızım dana kadar oldun, hala kendini ananın sana ettikleriyle tanımlayamazsın. sen bunlardan yaratılmadın, başka bir şeysin. silkelen ve kendine gel.’ geldim mi? eh. :) zira şöyle bir handikap var: normal insanlar sağlıklı bağlanma biçimlerini default biliyorken benim öğrenme metodu hep gözlemle-dene-yanıl şeklinde. kılıç kalkan hep kuşanılmış, hep bir “sizzzz beni yok edemezsinizz, banaa unutmayın kii hiçbir şey olmaz” edası çünkü herkes tehlikeli, çünkü annesinin sevmediğini kim sever? öte yandan kehanet hep kendini gerçekleştirir, alt bilinç tehlikeyi gördü mü “aha güvenli alan!” diye böğrünü açıp koşar. başka yol bilmiyor garibim ne yapsın?
  
  velhasıl kelam, ihtiyacın olan bakımı kendine vermeye başladığın anda bir yeniden doğuş başlıyor, hem de annesiz. insanın kendisine anne olması gibi bir durum. eh bu da belli bir olgunluk gerektiriyor. anacığımı azat ettim artık. o da bugünkü halime varmama vesile olan sayısız tecrübeden biri. hiç birinden daha ağır ya da hafif değil. en azından doğurmuş sağolsun. :)
  
  hasta şimdi. elimi üzerinden çekmem ama uğruna da hayatımı feda etmem. çok severim diyemem, sevmiyorum diyemem. nötrüm. sonunda öldürmeyi başardığım bir bölüm sonu canavarı gibi.
• daddy issues anlaşılıyor da mommy issues var mı yok mu derken seneler geçiyor o sırada şahsiyetin de çok derinden yıpranıyor. kalbin yoruluyor, hassaslaşıyor, canavarlaşıyor. nasırlaşıyor, hüngür hüngür ağlıyorsun. karmakarışık hissettiren bir şey. ben mommy issues'un daddy issues'dan yaygın olduğunu düşünüyorum, adı konmasa ve böyle bir bilinirlik olmasa da. çünkü genel olarak neredeyse tüm toplumlarda duygusal yükü anne çok daha ağırlıklı olarak çekiyor. belki en çok sevgiyi onlar alsa da en büyük problemleri de onlarla yaşıyor evlatlar. bu arada anneliğin bir formülü ve gerçeği yok. her ailenin kendi iç dinamikleri dahilinde her zaman bir mommy, daddy issues olacaktır ama bu travmatik boyutta değilse. ben anne ve babalarını yöneten yeni nesil çocukların bu açıdan nasıl sorunları olacağını merak ediyorum, onlarda da farklı bir versiyonla bu hal vuku bulacak.
  
  ha, çözümü de yok. bir derdin varsa, herhangi bir dert, o dert artık senin yakın arkadaşındır ve tek yapman gereken onla iyi anlaşmaya gayret göstermek. mommy issues sinsice insanda yaşayan bir problem olduğu için onu fark ettiğimizde bitmiş oluyoruz ancak daha fenası toplumsal rollerimiz dolayısıyla yeni vasıflarımızla daha yıkıcı anımsamalar yaşamak.