joshua bell ^*

• --- spoiler ---
  
  adamın biri washington metro istasyonunda yere
  çömelir ve kemanını çalmaya başlar; soğuk bir
  ocak ayı sabahıdır. 45 dakika boyunca 6 bach
  çalar. çoğu insanın işe gitmek için hareketlendiği
  bu yoğun saat süresince 1100 kişinin istasyonun
  içinden geçtiği hesaplanır.
  üç dakika geçer orta yaşlı bir adam müzisyenin
  çaldığını fark eder. yavaşlar, bir kaç saniyeliğine
  durur ve sonrasında aceleyle ilerler
  yapacaklarından geri kalmasın diye.
  bir dakika sonra kemancı ilk bir dolarlık
  bahşişini alır; bir kadın parayı kemancının
  önüne geçerken atmış ve hiç durmadan yoluna
  devam etmiştir.
  bir kaç dakika sonra birisi dinlemek için duvara
  yaslanır saatine bakar ve tekrar yürümeye başlar.
  besbelli adam işine geç kalmıştır.
  en çok dikkat eden ise uç yaşında bir çocuktur.
  annesi alelacele çekiştirirken kendisini durup
  kemancıya bakar. sonunda annesi kuvvetlice
  çekiştirir çocuğu ve çocuk sürekli arkasına
  bakarak yürümeye başlar. bu olay diğer bir çok
  çocuk tarafından tekrarlanır, fakat istisnasız tüm
  ebeveynler çocuklarını yürümeye devam etmeye
  zorlar.
  kemancının 45 dakikalık gösterisi boyunca
  sadece 6 kişi durup bir süre bekler. 20 kişi
  kendisine para verir, sonra yine normal bir
  şekilde yürümeye devam ederler. 32 dolar toplar
  kemancı. gösterisi bitip etrafa sessizlik hakim
  olduğunda hiç kimse fark etmez bile. kimse
  alkışlamaz yada tanımaz.
  kimse az önce dünyadaki yazılan eserler
  arasındaki en eşsiz parçayı 3.5 milyon dolar
  değerindeki kemanıyla çalan bu kişinin dünyanın
  en yetenekli müzisyenlerinden joshua bell
  olduğunun farkına varmaz.
  bu olaydan iki gün önce biletlerinin ortalama
  100 dolar olduğu konserin biletleri yok satmıştır.
  bu gerçek bir hikayedir. joshua bell'in bu metro
  istasyonunda kimliği belirsiz bir şekilde verdiği
  konser washington post tarafından algılama,
  zevk ve insanların önceliklerini kapsayan sosyal
  araştırmanın bir parçası olarak tertip edilmiştir.
  özet olarak : ortak bir çevrede, uygunsuz bir
  zamanda güzelliği algılayabiliyor muyuz? durup
  da bunu takdir ediyor muyuz? bir yeteneği
  beklenmedik bir içerikte tanımlayabiliyor
  muyuz?
  bu araştırmadan edinilecek muhtemel
  sonuçlardan biri şudur:
  ''eğer dünyanın en ünlü müzisyenlerinden birinin
  dünyada yazılan en iyi eserlerden birini çalarken
  onu durup dinleyecek bir dakikamız bile yoksa,
  acaba daha neler kaçırıyoruz hayatta?''
  --- spoiler ---