imge dedim adına ^*

• bir adnan yücel şiiri...
  
  son çocukluk da bitmişti ömrümde
  düşlerim belki kiş ölüsü belki yaz
  kırlara bahar yetmese de içimde
  yüreğim nar çatlamasıydı sana kadar
  dilimde sözcüklerin çelik direnci
  sesimde ölüm rengine inat aşklar
  mavilikler yasaklandı gökyüzünde
  özgürlüğü kuş kanatlarında bekledim
  doğduğun gün adına "imge" dedim
  sevdim bütün insanları insan yanlarını
  sen de seveceksin
  dallarına su yürümüş ağaçlara güleceksin
  kar yağsa da yaktığın ateşler üstüne
  ateşi yüreğinle körükleyeceksin
  kuş sesleri de ertelenebilir güne karşı
  çiy de düşebilir anıların üstüne
  en güzel ezgileri nehirağzı denizlerde
  hep kendi sesinle türküleyeceksin
  hüzün ağaçlarının sevinç açtığını
  adının sonsuz anlamında göreceksin
  sevdim soluğunu rüzgar kılan insanları
  soluğumu soluklarına kattım
  bir damla uğruna gökyüzünü omuzladım
  bir çocuk ölümleri ağlattı beni
  bir de türkülerde kalabalık ihanetler
  gülüp geçtim yalan iktidarlar görkemine
  aşk adına sesimi sürdüm namlulara
  en büyük eylemleri söz eyledim
  doğduğun gün adına "imge" dedim
  sen elbette sen olacaksın biliyorum
  sesinde yirmibirinci yüzyılı dinliyorum
• "kar yağsa da yaktığın ateşler üstüne
  ateşi yüreğinle körükleyeceksin "
  
  umut etmenin hazzı; rehin dahi düşse ömür karanlıklara, bitmeden, tükenmeden.
  
  insanı yaşama bağlayan şiir.