hırrename ^*

• necatigilin `bir kedinin ağzından sahibine yazılmış özgün bir hiciv metniolarak tanımladığıkaninin:şapkalı a` eseridir.
• pertev paşa'nın da bir hirrenamesi vardır; yanı sıra, mealî'nin mersiye-i gürbe'si de hirrename olarak bilinir.
• bir kediye ağıttır:
  
  çıkdun elden nedelüm ansuzın eyvâh pisi
  yandun ölüm odına derd ile nâgâh pisi
  hasretâ şîr-i ecel buldı sana râh pisi
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  kanı ol bebr^* bakışlu kanı ol şîr-i zemân
  kanı ol vermeyen aslan ile kaplana emân
  kanı ol olduğı yerde komıyan mâr ü çıyan
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  katı lağbâz^* idi gâyetde eyü kişiyidi
  gökde uçan kuşı avlamağ anun işiyidi
  yedüği çörek idi dibleyidi pişiyidi
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  serçe dutar gibi dutardı tavukla kazı
  gendü akrânı gibi şîr ile ederdi bâzî^*
  nice kâfir sıçan öldürmiş idi ol gâzî
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  gâh tesbîh geçürürdi gehî banlar^* idi
  âhiret korkusını bilür idi anlar idi
  bû alî^* görse zekâsını anun tanlar idi
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  ağlamakdan ana gözsüz sepel^* oldu amâ
  kıldı maymûn-tenini kanlu yaşı kızıl ala
  kurd ü dilkü tağa düşdiler oluban şeydâ
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  şîr-i merd idi bahâdurdı yavuz gürbeyidi
  yaşlu sanman anı genc idi katı körpeyidi
  bıyığı kıllarınun her biri bir harbeyidi
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  cengde basar idi kasd edicek şîr-i neri
  pençesi ile tutar atardı uranı bir eri
  hiç kaçırmazdı yetişüb tutar idi keleri
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  hûb-âvâz ile ol şâm ü seher mavlar idi
  sansarı hiç mecâl etmez idi avlar idi
  ana öykünmez idi şîr abes gavlar^* idi
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  görse boğardı burağı kovar idi çakalı
  yolar idi eline girse keçinün sakalı
  her öğünde yer idi keklik ile boz bakalı
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  derisi kakum ü semmûr ü vaşakdan yeğ idi
  râst idi hüsni gibi hulkı dahi gökçeğ idi
  kedi sanman anı ol bir ala gözlü beğ idi
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  her seher kalkar elini yüzini yur idi ol
  katı pak idi ve her vech ile mamûr idi ol
  kimse bilmezdi anun kadrini bir nûr idi ol
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  değme gûyendede^* yoğ idi anun âvâzı
  zühre işitse sadâsın bırağurdı sâzı
  hiç sevmezdi ne sûfîyi ve ne gammâzı
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  rûhı şâd ola ki incitmez idi kimseneyi
  ne gönindeki biti ne kulağında keneyi
  paça ile bası hôş idi severdi teneyi
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  anrasa heybet ile inler idi kevn ü mekân
  mavlasa sît ü sadâsı ile tolar idi cihân
  defterin dürdi anun hayf bu devrân-i zemân
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  katı nahsend^* idi dilkü gibi çok yaşlu idi
  kurd ile hasm idi kaplan ile savaşlu idi
  servkadd idi ala gözlü kara kaşlu idi
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  sever idüm ben anı cân ile mahbûb gibi
  her gece koyar idüm koynuma bir hûb gibi
  pâk ederdi ev için’ kuyruğı cârûb^* gibi
  nedelüm âh pisi neyeyelüm vâh pisi
  
  kurtarırdı yılan ağzına düşen kurbağayı
  yuvalardı sıçan oynar gibi kaplumbağayı
  taşağı kılına saymaz idi dizdâr ağayı
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  kâmil idi hem edeblü idi hem uslu idi
  âkil idi eyü soy idi kişi aslu idi
  receb ayı idi vefât etdüği güz faslı idi
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  ey me'âlî anun öldüğine kim ağlamaya
  acıyub hasret ile cânını kim dağlamaya
  cûş edüb kanlu yaşı seyl oluban çağlamaya
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
  
  şimdiden gerü sıçan duta bütün dünyâyı
  gemüre heğbeyi çuvalı dele torvayı
  inlede yohsulı ve yohsul eden hem bayı
  nedelüm âh pisi neyleyelüm vâh pisi
• (bkz: ebubekir kani)
• kedimin her gece böbrekle dolardı sepeti
  yok idi ni'metinin râhatının hiç adedi
  çeşmi şehlâ nigehi fârik iken nik ü bedi
  sardı etrafını bin dürlü adular
  kedimi gaflet ile fare-i idbâr yedi
  buna yandı yüreğim âh kedi vâh kedi
  
  keyfi gelse bıyığın oynatarak mırlar iken
  kızdırırsan yüzüne atlayarak hırlar iken
  kuyruğu geçse ele dırlanarak hırlar iken
  sofrada her kedinin def'ini hazırlar iken
  kedimi gaflet ile fare-i idbâr yedi
  buna yandı yüreğim âh kedi vâh kedi
  
  keseyi kapsa dökerdi yere hep pâreleri
  ciğere işler idi tırnağının yâreleri
  koşturur oynar idi kukla gibi fareleri
  deliğe sokmaz idi bir gün o âvâreleri
  kedimi gaflet ile fare-i idbâr yedi
  buna yandı yüreğim âh kedi vâh kedi
  
  ürperir tüyleri bir kerre deyince mırnav
  korkudan başlar idi lerzişe bakkal ile manav
  saldırırdı âdeme bulmaz ise başka bir av
  yüzünü görse köpekler diyemezken hav hav
  kedimi gaflet ile fare-i idbâr yedi
  buna yandı yüreğim âh kedi vâh kedi
  
  sokulunca yatağa kovmak ile gitmez idi
  okşamakla tokadı tekmeyi farketmez idi
  yiyecek görse gözü mırlaması bitmez idi
  kedimi gaflet ile fare-i idbâr yedi
  buna yandı yüreğim âh kedi vâh kedi
  
  namık kemal
• namık kemal'in 1872'de diyojen'de yayımlanan ve rusya yanlısı politika izlediği için nedimof denen sadrazam mahmut nedim paşa'yı şehla bir kediye benzeterek hicvettiği eseridir.