evsizlik

• (bkz: ontolojik evsizlik)
• temel haklardan biri olan barınma gereksinimini karşılayamama durumu.
• ingiltere'de yaşanması mümkün olmayan sosyal problem. ingiliz hükümeti tüm evsizlere ev sağlamak zorundadır. bu evler kimi zaman küçük, insan onuruna pek de yakışmayan düzeyde olsalar da kendi vatandaşını sokaklarda yaşamaktan kurtarır. bu sistemin bir başka problemi isi devlet cüzi miktarda bir aylık bağladığından bu evlerde kalan kişilerin çalışıp hayatlarını daha iyi bir hale getirmeleri yasaktır.
• gerçek manası ile evsiz olmak , zannedildiği üzere bizim gibi baba parası yiyen insanlara çokta uzak olan bir şey değildir . hayatta aniden gerçekleşen bir kaza gerçek manada evi olan bir kimseyi evsiz durumuna düşürebilmektedir . aynı zamanda ' evsiz olmak ' durumu kimilerince kendi iradesi ile seçilmiş olan , sisteme karşı savaşmak yerine duygusal bir karar ile sistemin 'artıkları' sınıfına kendi isteği ile katılma durumudur .
• evsizlik suç olmalıdır.
  barınma ihtiyacı mutlaka devlet tarafından karşılanmalıdır.
  en azından 1+1 bir ev cüzzi bir miktar kirayla ev kiracısına devlet tarafından verilmelidir.
  ey amınoğlulları. insanlar evsiz. insanlar aç.
  göt kadar maaşlarla insanlar resmen hayatta kalma mücadelesi veriyor.
  sen devlet olarak bu temel hakkı yerine getiremiyorsan varsın o devlet hiç olmasın.
  yıkılır yeniden yapılır.
  hiç önemli değil!
• yaşadığım sayfiyede kış olup da yüzlerce ev bomboş durunca içimin cız ettiği, hayat-adalet dilemmasına çözümsüzce dolandığım durum.
• ara sıra çeşitli talihsizlikler sonucu ufak zaman birimleri için içinde kalınınca her şeyi alt üst edebilen bir hal.üzerine bir de meteliksizlik, açlık ve uykusuzluk eklenince çift kat zevkli olduğu aşikar. üç gündür neyi nereden buluşturup birilerine nasıl satsam, hangi saatte kütüphane yemekhane gibi kamu hizmetlerinden faydalanarak en verimli halde bu işten sıyrılabilirim diye ufak cinliklere çalışıyor kafam sadece. insan açken eskiden daha büyük gördüğü mevzular ufalıp eriyor sanki.insanı geçici bir süreliğine de olsa değiştiriveriyor, köşelerini eğip büküyor bu durum. birkaç saatliğine planını yapıyorsun, bir yere sığınıp bir meşgale buluyorsun ama gel de o kafayı o işe ver, imkanı yok gibi sanki. bir de her şey durulup netleşiyor, mesela diyorsun şu dört duvar ya da üç beş bavul eşya benim ayrılmaz parçalarım değilmiş, ya da yaptığım o yemeğin hiçbir önemi yok aslında ben burada sadece şu veya bu kapı önüne çökmüş duran varlık, o sadece kendi kendisinden ibaret, geri kalan herkes, sahip olunan ve olunamayan her şey, yalnız maddi olanlar değil fikirler, hayaller, bilgiler gibi soyut olan da değersizleşiyor. şu apartmanlar, sokaklar, caddeler, çöp tenekeleri ve kediler arasında olduğumda neden yukarıda sıcak odamdaki benden farklı olayım ki? var olan ve önemli olan tek şey şurada oturup karşıyı izleyen bu şahıs, yalnızlığı hiç bu kadar güçlü duymamışsınızdır daha önce. hayır öyle ah vefasız dostlar ya da kimse bir el atmıyor herkes hayırsız çıktı gibi bir mağduriyet yalnızlığı değil. bir telefon uzakta el atacak çok da insan var aslında ama ne olacak ne fark edecek ki en nihayetinde yine burada bir ben, kaç gün nereye kadar? ölene dek belki, hepsi bu aslolan yalnızlığı ötelemek ve ertelemek içşn kurulu. bütün bu dayanışmaca ve tesellileşmece halleri, bu ilişkiler ve iletiştirilenler ağı. hepsi yitip gitse bile bir şey eksilmeyecekmiş hissi o kadar ağır ki diğer kefede. o atıp atıp tutmalar, siyasi kapışmalar, alaylı tondan bir filozofi pehh hepsinin canı cehenneme diyorsun, bir misafirliğe gitsem bana temiz bir yatak yapsalar, her şeyi adımı bile unutup uyusam.
• dün gece yaşadığım şeydir, officially homeless birisiydim biraz
• taşındığımdan beri ingiltere'de çok büyük bir sorun olduğunu gözlemlediğim, her evsiz görüşümde kalbimi acıtan durum. evsizler içinde ölüm oranı da geçtiğimiz yıllara göre %20 artmış, çoğunun madde bağımlılığı nedeniyle öldüğü yazılıp çiziliyor.
• yaklaşık on gündür yaşadığım durum. geceyi otogarda geçiriyorum, sabah çantalarımı alıp yola çıkıyorum, iş ve kalacak yer bakıyorum. ne zamana kadar böyle gider bilemiyorum.