elmas yüklü bir gemi

• bir edip cansever şiiri:
  
  i
  
  yeniden bulduk tapınağımızı. başlıyoruz
  çevirmeye ağır ağır sayfalarını günün
  gökte kuş sürüleri, su kabarcıkları gibi öyle, biri çıkıyor, biri
  sönüyor ya da yer değiştiriyorlar aralarında
  belli belirsiz
  yüzümüzde düş gölgeleri, menevişler
  kavuniçi ve beyaz, kavrayıcı ve keskin
  gök sırça gibi dökülüyor, omuzlarımıza, havlularımıza,
  paletlerimize, güneş gözlüklerimize
  sarıp sarmalıyor bizi
  mimarsın, diyoruz ona, hışımla söylüyoruz bunu, dilimizin
  üstünde kaydıraraktan kelimeleri
  her biri bir akide lezzetinde
  mimarsın işe, bizim uçsuz bucaksız mavi mimarımız
  
  hafifçe kararıyor, kısa bir süre ama, usta bir gravürcü olup çıkıyor o zaman da
  usta bir gravürcü bilir kanı, bir topraktalığı, evin süt beyaz ya da kahverengi anlarını
  odur insandaki çelişkiyi kazıyan, yapraktaki ormanı, bir uzaklık örgüsünü ve uzağın katsayısını
  ve odur kendini ortasından yarıp çıkaran tanrıyı tanrısızlığı ve yalnızlığı
  sırtımızda lekeler bırakıyor, yer yer de çizgiler (kûfi, çivi, dövme, doğal ve gelişigüzel)
  bileklerimize altın varaklar serpiştiriyor (ince, ürkek, dışavurumlu)
  ve göğsümüze (yaprak, lale, bazan da haç biçiminde)
  haç! gök ve kum kokulu, zeytin ve hurma ağışlı, yağ kıvamında kirli bir akarsu kadar oynak
  yattığımız yerden görüyoruz bunları. kuyumcu o
  çoğu kez kuyumcu (istanbul hanlarının daracık odalarında gölgeleşmiş gibi. akşamadek odasından çıkmayan, çişi gelince arada bir... kollarını hiç sallamadan)
  gerekli olanı ayırıyor, eritiyor, kalıbına sokuyor, karşısına geçip bakıyor sonra
  süslü papaz elbiseleri işleyen bir nakışçı da (ayvansaray'da, yarısı güneşin kıskacındaki bir evde, çocukları olmayan, sesleri çıkmayan olsa da)
  
  bursa'nın kamyon geçmeyen bir semtinde şadırvan yazıları kesiyor
  gök bu
  çocuğun birini kayısı gibi tutup bırakıyor
  kadının birini
  dudaklarını ağaççileği gibi ışıldatarak
  yeni doğmuş bir kanguru yavrusu bazen de (pembe ve ıslak)
  her saat başı bir güneş çıkarıyor karnından
  bir güneş yavrusu
  kulaklarını dikerek
  öfkesi yalan
  ve aldatıcı
  yunanlı, kalın sesli bir şarkıcı gibi eğilmiş santuruna bir de, işitilmedik parçalar çalıyor. hiç değilse jamaica'lı bir serseri, londra barlarının altını üstüne getiren (hişt! evet, en çok da ellerine tutkun ve yumruklarının masanın üstünde duruşuna öykünen ve sudan çekirgesi gibi hem teklikten hem kalabalıktan artakalmanın suretini çizen=
  onu ne zaman gördük ki zaten tam olarak
  ne zaman
  gök biziz
  sonlu ve sonsuz tapınağımız bizim.
  
  ii
  
  dalgın kuşlar var üstümüzde, kanatlarını yayarak süzülüyorlar
  oynak kavisler bırakarak arkalarında
  gagalarından bir mektup gibi geçiyor boşluk
  ve sessizlik bir yüzük taşı gibi parlıyor, gözlerimizde,
  dudaklarımızda, yanık sırtlarımızda
  parmaklarımızla konuşuyoruz biz de, işaret daha çarpıcı, tapınır gibiyiz bu yüzden
  çok gerilerde, bilincin ve bilinçaltının da gerisinde, bize hiç verilmeyenin
  boşluk bu
  ölü gövdenin küçük mezarı
  bir çift kiraz iliştirmiş de sanki mermerine
  bazan tek bir kuşu alıp götürüyor götürüyor
  yaldızdan bir sınır taşına bırakıyor (göğün yakamozu bu da)
  aramayı unutuyoruz birden, herhangi bir şeyi, şurda mı, burda mı bakmıyoruz bile
  o kadar az, o kadar ortada her şey çünkü
  ve soruyoruz kendimize: bir şey mi aratmak istiyordu bize boşluk
  bilmediğimiz bir şey mi
  bunu bir çocuk yeni kopardığı bir dal parçasını ruhuna bastırarak anlatıyor
  anlatmış oluyor belki.
  
  iii
  
  elmas yüklü bir gemi geçiyor kıyıları iterek
  parmağını daha iyi göstermek için çenesine ustaca koyan birinin parmağı gibi
  kentleri yansıtıyor, yasları sevinçleri yansıtıyor, hepimiz bir bir
  çoğalıyoruz elmastan
  birbirimizden çoğalıyoruz, sonlu ve sonsuz birbirimizden
  
  bir yaz akşamı gibi, kesilmiş domatesin buğusu gibi, ezilmiş tuğlanın asfaltta yayılışı gibi
  günbatımının...